Παριανές υποκειμενικότητες

Έκθεση με πρωταγωνιστές τους ήρωες του παγκόσμιου αθλητισμού και την επίδρασή τους στην κοινωνία εγκαινίασε ο Ερίκ Καντονά στο Εθνικό Μουσείο Ποδοσφαίρου του Μάντσεστερ. Ο πρώην εμβληματικός ποδοσφαιριστής συνέβαλε στην στην επιμέλεια της έκθεσης που φιλοξενεί έργα του Μάικλ Μπράουν, και απεικονίζουν μεταξύ άλλων τον Ντιέγκο Μαραντόνα, τον Μοχάμεντ Άλι και τον Τζέσε Oουενς. Όπως ανέφερε ο καλλιτέχνης, ήθελε να αναδείξει «αυτούς που αγωνίστηκαν κατά των ανισοτήτων στον κόσμο», με τον Καντονά να προσθέτει ότι τα έργα θα εισαγάγουν τους νέους σε ευρύτερα θέματα που αφορούν όλη την κοινωνία. «Τώρα δεν μπορώ να κάνω τίποτα, όμως ίσως τα παιδιά μάς βοηθήσουν στο μέλλον, οπότε είναι σημαντικό να έρθουν παιδιά», ανέφερε στο BBC ο Ερίκ Καντονά. «Στους καιρούς μας, ενώ ο πλανήτης και το κλίμα βρίσκονται σε κίνδυνο, πρέπει να επαγρυπνούμε κάθε λεπτό. Φαίνεται πως τα χρήματα μπορούν να εξαγοράσουν τα πάντα. Όμως, αυτό δεν αφορά μόνο τον αθλητισμό, αλλά τα πάντα», πρόσθεσε. Ο πρώην ποδοσφαιριστής ή

«Καθόμαστε όπου βρούμε. Η προσέλευση του κόσμου είναι εντυπωσιακή. Παλεύουμε μαζί με το ΚΚΕ στον δρόμο της ανατροπής γιατί δεν σωπαίνει μέσα μας “η ομορφιά του κόσμου”». Αυτά τα λόγια «υποδέχονταν» τους χιλιάδες που κατέφθαναν στο ΣΕΦ για τη μεγάλη συναυλία – αφιέρωμα της ΚΕ του ΚΚΕ στον Σταυρό Ξαρχάκο. Και πράγματι το ΣΕΦ γέμισε με όλους όσοι παλεύουν για να ανοίξουν «στο φως το παράθυρο», για να τιμήσουμε και και να χειροκροτήσουμε ξανά και ξανά τον εμβληματικό δημιουργό, που με το έργο του συναντήθηκε με τη ζωή του λαού και εξύψωσε το πνεύμα του. Κατάμεστο το στάδιο από τη μία άκρη μέχρι την άλλη Ήταν χιλιάδες αυτοί που ήρθαν να πουν το δικό τους «ευχαριστώ» σε έναν από τους κορυφαίους της ελληνικής μουσικής. Να σμίξουν τις φωνές τους με τους σπουδαίους ερμηνευτές σε τραγούδια αγαπημένα, σε τραγούδια που έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές, που έχουν σημαδέψει μεγάλες στιγμές. Τραγούδια που κρατάνε ανοιχτό το παράθυρο στο όνειρο, τραγούδια που μας ανεβάζουν λίγο ψηλότερα… Μεγάλη ήταν

Στις 12 Μαΐου του 2008, έφυγε από τη ζωή μια αφανής ηρωίδα, η οποία κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, έσωσε με το έργο της 2500 εβραιόπουλα. Η Irena Sendler, γνωστή με το κωδικό όνομα Γιολάντα, είχε θάψει τα ονόματα των παιδιών που είχε φυγαδεύσει κάτω από μια μυστική μηλιά με σκοπό τη μελλοντική επανένωση με τις οικογένειες τους. Ποια είναι η ιστορία όμως πίσω από τη γυναίκα που χαρακτηρίστηκε ως μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του 20ου αιώνα; Η Irena Sendler ή Irena Sendlerowa ήταν Πολωνή και καθολική. Γεννήθηκε στη Βαρσοβία το 1910 και πέθανε το 2008. Ο πατέρας της ήταν γιατρός κι ένας από τους πρώτους πολωνούς σοσιαλιστές, ο οποίος – πράγμα σπάνιο – είχε αναγάγει την ιδεολογία του σε πράξη. Συνήθως πρόσφερε τις υπηρεσίες του ανιδιοτελώς σε φτωχούς ασθενείς και κυρίως Εβραίους. Η Ιρένα εργαζόταν ως κοινωνική λειτουργός και όταν το 1939 οι ναζί κατέλαβαν την Πολωνία ήταν Ανώτερη Διαχειρίστρια στον Τομέα Κοινωνικής Πρόνοιας της Βαρσοβίας, που οργάνωνε συσσίτι

Ίσως σε κάποιους φαίνεται αστείο μέσα σε όλη αυτή την προσπάθεια αποδιοργάνωσης του Εθνικού Συστήματος Υγείας να συζητάμε για το πώς θα μπορούμε να προσφέρουμε ακόμα περισσότερα μέσα από μία δομή όπως ένα Κέντρο Υγείας. Αυτό ισχύει για όσους περιμένουν από το κέντρο να δοθούν οι λύσεις στην περιφέρεια. Οι τοπικές κοινωνίες πρώτα απ’ όλους έχουν τη δύναμη να δίνουν διέξοδο στα προβλήματά τους, όσοι ζουν με αυτά στην καθημερινότητά τους και αποφασίζουν να δουλέψουν για την επίλυσή τους. Κόντρα λοιπόν στην τάση της εποχής, δεν είναι κακό να ξεκινήσει μια ουσιαστική συζήτηση για το πως μπορούμε να διεκδικήσουμε περισσότερα στο ευαίσθητο κομμάτι της υγείας στον τόπο μας. Αρχικά, σε θέματα οργάνωσης και διοίκησης, ίσως θα πρέπει να επανεξετασθεί το μοντέλο της 2ης ΔΥΠΕ. Πρόκειται για μια υπηρεσία που ασχολείται με 24 νοσοκομεία και 262 πρωτοβάθμιες δομές, από την Κέα μέχρι το Καστελόριζο και από τα Κύθηρα μέχρι τη Λήμνο, μαζί με τα μεγάλα νοσοκομεία και Κέντρα Υγείας της ευρύτερης περιοχής τ

Κοινωνική προστασία Η κρίση ενδέχεται να επηρεάσει τις αναπτυσσόμενες χώρες εμβαθύνοντας τις διαφορές μεταξύ τους, γράφει ο Iose Antonio Ocampo (άρθρο στο Βήμα 30-12-2012), πρώην υπουργός Οικονομικών της Κολομβίας, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια των ΗΠΑ. Προτείνει λοιπόν διεθνή συνεργασία σε πέντε τομείς: α) Χρηματοδότηση για την αναπτυξιακή βοήθεια. β) Άνοδο του επιπέδου της εκπαίδευσης. γ) Φροντίδα για περισσότερη ισότητα. δ) Ενίσχυση της κοινωνικής προστασίας. ε) Αύξηση φορολογικής συνεργασίας για πιο δίκαιη αναδιανομή των βαρών. Στο άρθρο τονίζεται ότι το εισοδηματικό χάσμα που χωρίζει τους πολύ πλούσιους του κόσμου από το 1 δισεκατομμύριο ανθρώπους, που ζουν με λιγότερο από ένα δολάριο την ημέρα, παραμένει εξωφρενικά μεγάλο. Σύμφωνα με επιφανείς οικονομολόγους το 77% των ανθρώπων μοιράζεται το 20% του παγκόσμιου εισοδήματος, δηλαδή όσο και το 1,75% των πιο πλούσιων ανθρώπων στον κόσμο! Απολογητές του καπιταλισμού ισχυρίζονται ότι δεν πρέπει να εστιάζουμε στην ανισότητα,