Κοινωνική προστασία
Κοινωνική προστασία
Η κρίση ενδέχεται να επηρεάσει τις αναπτυσσόμενες χώρες εμβαθύνοντας τις διαφορές μεταξύ τους, γράφει ο Iose Antonio Ocampo (άρθρο στο Βήμα 30-12-2012), πρώην υπουργός Οικονομικών της Κολομβίας, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια των ΗΠΑ. Προτείνει λοιπόν διεθνή συνεργασία σε πέντε τομείς: α) Χρηματοδότηση για την αναπτυξιακή βοήθεια. β) Άνοδο του επιπέδου της εκπαίδευσης. γ) Φροντίδα για περισσότερη ισότητα. δ) Ενίσχυση της κοινωνικής προστασίας. ε) Αύξηση φορολογικής συνεργασίας για πιο δίκαιη αναδιανομή των βαρών. Στο άρθρο τονίζεται ότι το εισοδηματικό χάσμα που χωρίζει τους πολύ πλούσιους του κόσμου από το 1 δισεκατομμύριο ανθρώπους, που ζουν με λιγότερο από ένα δολάριο την ημέρα, παραμένει εξωφρενικά μεγάλο. Σύμφωνα με επιφανείς οικονομολόγους το 77% των ανθρώπων μοιράζεται το 20% του παγκόσμιου εισοδήματος, δηλαδή όσο και το 1,75% των πιο πλούσιων ανθρώπων στον κόσμο!
Απολογητές του καπιταλισμού ισχυρίζονται ότι δεν πρέπει να εστιάζουμε στην ανισότητα, αλλά να δώσουμε προτεραιότητα στη μείωση της δυστυχίας. Η οικονομική ανάπτυξη των τελευταίων ετών βελτίωσε τη θέση των φτωχών σε παγκόσμιο επίπεδο. Το 1981 το 40% των ανθρώπων ζούσαν σε συνθήκες που η Παγκόσμια Τράπεζα όριζε ως έσχατη ένδεια, ενώ σήμερα η αναλογία έγινε 25%. Παρά την αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού ο αριθμός των υπερβολικά φτωχών ανθρώπων μειώθηκε από 1,9 σε 1,4 δισεκατομμύρια. Έχει σημασία, αναρωτιούνται, που λίγοι Ινδοί και Κινέζοι έγιναν εκατομμυριούχοι, αν εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι ξέφυγαν από την έσχατη ένδεια;
Αλλά οι προοπτικές, υπογραμμίζουν άλλοι, για περαιτέρω μείωση της παγκόσμιας φτώχειας είναι δυσοίωνες. Πολλοί εργαζόμενοι στα αναπτυγμένα κράτη χάνουν τη δουλειά τους και πολλές οικογένειες χάνουν στα σπίτια τους, αφού δεν μπορούν να πληρώσουν τα δάνειά τους.
Πολλές και αντιφατικές στατιστικές μπορούμε να βρούμε εδώ κι εκεί. Ο καπιταλισμός έγινε παγκόσμια θρησκεία ισχυρότερη από κάθε άλλη και μετά τις ήττες όλων των πειραμάτων που τον αμφισβήτησαν έχει αποθρασυνθεί και το ζήτημα είναι να βρεθούν τρόποι να τον αντιμετωπίσουμε. Μπορεί να βουλιάζει στις κρίσεις, να παίζει με τις τύχες των ανθρώπων και να τους καταστρέφει, να βάζει ενέχυρο το περιβάλλον, αλλά οι συμφεροντολόγοι απολογητές βρίσκουν τρόπους να τα μπαλώσουν. Το πιο μεγάλο κακό δεν είναι στην οικονομία, αλλά στη στάση ζωής που έχει εμφυσήσει και στο χαρακτήρα των ανθρώπων που έχει διαπλάσει. Θα απαιτηθεί χρόνος για να βρεθούν πολιτικές πιο ταιριαστές με ανθρώπους και όχι με ληστές και τζογαδόρους. Εργαζόμαστε μέσα στο σύστημα προκειμένου να βρούμε όλες τις κερκόπορτές του και να βγούμε έξω απ’ τη λογική του παράλογου, της αδικίας και της παλιανθρωπιάς. Αυτά ισχύουν και για μας εδώ και η άρνηση των αξιών που έχουν επικρατήσει θα δώσει με το χρόνο διεξόδους περισσότερες απ’ τα τερτίπια της πολιτικής που υποτάσσεται και τα κάνει πλακάκια με την ολιγαρχία.
Χρίστος Γεωργούσης
