Η ζωή παίζει ζάρια

 

Του Γιώργου Κυριαζή

Τι κάνει ο Γιώργος; Πότε θάρθει; Ρώταγε σχεδόν κάθε μέρα τη μάνα μου.

Αριστερά οι γυναίκες ντυμένες στα μαύρα, δεξιά οι άνδρες αισθητά λιγότεροι. Αποχαιρετούμε την κουρασμένη από τη ζωή και τις ταλαιπωρίες καλόψυχη γειτόνισσα.  Στην εκκλησία η ατμόσφαιρα βαριά μπρος στην επώδυνη απελευθέρωση της ύπαρξης.

Το μοιραίο επιβραδύνει το σχετικό χρόνο και μετά με μια μικρή επιτάχυνση αποκαθίσταται η νομοτέλεια του απείρου. Χαμένος και κερδισμένος χρόνος έχουν πλέον την ίδια αφόρητη βαρύτητα. Μια ζωή κυνηγάμε το χαμένο χρόνο και κάποια στιγμή αντιλαμβανόμαστε ότι μας κυνηγάει αυτός. Η ταυτότητα στο τέλος γράφει τρεις τίτλους, οι δύο είναι τα ένστικτα, αυτοσυντήρηση-αναπαραγωγή και ο τρίτος, που είναι επιλογής, είναι η πίστη ή η απιστία.

Μέσα στην εκκλησία ένα ringtone σημάνει την ταλάντωση του χρόνου: «Οι μπαγλαμάδες να αρχίσουν τσιφτετέλια να ανάψουνε τα τέλια ολοταχώς..» η καημένη ιδιοκτήτρια το διακόπτει ταραγμένη πατώντας το pause. Τα συναισθήματα επανέρχονται στο φρέσκο πένθος, η ζωή παίζει ζάρια.

-Γιατί ρε μάνα οι άνδρες που πενθούν δε φοράνε μαύρα και οι χαροκαμένες μπορεί να τα φοράνε χρόνια;
-Γιατί είναι άνδρες.
-Ναι αλλά..
-Παλιά τα φοράγανε 40 μέρες, με διακόπτει στεγνά και συγκινημένη μονολογεί, αχ Παγώνα είχες πολύ κόσμο.

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Θρίξ

Ζει ο Προκρούστης

ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΜΟΝΑΔΕΣ

Συζητήθηκε στο ΣτΕ η αίτηση αναστολής για το έργο «Πράσινο Σημείο» στη Νάουσα

Προσοχή στην ηχορύπανση