Παριανές υποκειμενικότητες

Μαργαρίτα Πουρνάρα Δεν ξέρω αν φταίνε οι Κυκλαδίτες πρόγονοί μου αλλά οι μυρωδιές από τα άγρια φυτά που μεγαλώνουν στις ανεμοδαρμένες πλαγιές αυτών των νησιών μπαίνουν από τη μύτη μου κατευθείαν στην καρδιά μου. Μου προκαλούν ακαταμάχητη συγκίνηση τα αρώματα του θυμαριού, του φασκόμηλου, του μάραθου. Γι’ αυτό και όταν άνοιξε την πόρτα του εργαστηρίου της η Δήμητρα Σκανδάλη στην Αλυκή της Πάρου και με τύλιξαν όλες αυτές οι ευωδιές, αισθάνθηκα ότι επιτέλους η σύγχρονη τέχνη που παράγεται στην Ελλάδα μπορεί να έχει ταυτότητα, να μη μοιάζει με όλα αυτά τα ακαταλαβίστικα (στα μάτια μου τουλάχιστον) πράγματα που βλέπω σε εκθέσεις και θα μπορούσαν να έχουν γίνει σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου. Αυτό ήταν που με δόνησε όταν είχα πρωτοδεί δουλειά της εικαστικού –που χρησιμοποιεί λουλούδια, σπαρτά, φύκια, θραύσματα από καΐκια ως πρώτη ύλη– στις δύο καταπληκτικές ομαδικές εκθέσεις που είχε κάνει ο επιμελητής Κώστας Πράπογλου σε ένα από τα εγκαταλελειμμένα κτίρια στο ψυχιατρικό συγκρότημα στο Δαφν

 

"-Να έχουν Σύνταγμα η να μην έχουν; -Αφού δεν είχαν, γιατι να έχουν; -Θα τους παρέσυραν αυτοί που έχουν... -Να αρκεστούν εις αυτά που έχουν! -Δεν ειναι και ώριμοι για να το έχουν! -Για το καλό τους ας μην το έχουν... -Δεν επιτρέπεται να το έχουν! -Αποφασίζουμε να μην το έχουν! -ΝΑ ΜΗ ΤΟ ΕΧΟΥΝ! -Και αν επιμένουν να το έχουν; -Και αν το έχουν χωρις να το έχουν; -Τι εννοείτε έχουν δεν έχουν; -Εάν νομίζουν οτι το έχουν και στην ουσία δεν το έχουν! Αυτοί θα χαίρονται οτι το έχουν και μεις θα ξέρουμε πως δεν το έχουν! - ...Έτσι θα έχουν χωρίς να έχουν και δεν θα έχουν ενώ θα έχουν! -Αποφασίζουμε να έχουν; -Εάν εμποδίσουμε να έχουν, υπάρχει κίνδυνος να έχουν! Ο μόνος τρόπος να μην έχουν, είναι να αφήσουμε να έχουν. Για παράδειγμα, οσα δεν έχουν είναι όσα αφήσαμε να έχουν!"....

Ηταν Αύγουστος του 2015 όταν οι αδερφές Μαρντίνι, Σάρα και Γιούσρα, εγκατέλειψαν το διαλυμένο από τις βόμβες προάστιο της Δαμασκού στο οποίο ζούσαν με την ελπίδα να φτάσουν στη Γερμανία. Η Σάρα Μαρντίνι επέστρεψε εθελοντικά στη Λέσβο για να βοηθήσει στη διάσωση προσφύγων ως επαγγελματίας ναυαγοσώστρια και μέλος της MKO ERCI. Στις 21 Αυγούστου του 2018 αστυνομικοί της Υποδιεύθυνσης Ασφαλείας τη σταμάτησαν στο αεροδρόμιο και της ανακοίνωσαν ότι συλλαμβάνεται ως μέλος παράνομου κυκλώματος (!). Σήμερα ξεκινάει στη Λέσβο μία δίκη που ποινικοποιεί την αλληλεγγύη στην Ευρώπη. Το ελληνικό κράτος διώκει την κολυμβήτρια- σύμβολο της προσφυγιάς. Συγκατηγορούμενοι της Σάρα, είναι ο Seán Binder, ο Νάσος Καρακίτσος και 21 εθελοντές και μέλη ανθρωπιστικών οργανώσεων. Διώκονται για πλημμελήματα, συμπεριλαμβανομένης της κατασκοπείας και της πλαστογραφίας τα οποία είναι δυνατόν να επισύρουν έως και 8 χρόνια φυλάκισης. Οι «Πεταλούδες» της προσφυγιάς και της αλληλεγγύης «Να κολυμπήσεις για όσους πέθαναν

11 σεπτέμβρη, 6 το πρωί Εξεταστική, ως συνήθως σερί Χρωστάω ακόμα πολλά στην κωλοσχολή Και λέω να πάω να δώσω μήπως κάτσει η τυχερή Μένω στην Ξάνθη άρα η Κομμοτηνή Δεν είναι και μεγάλη διαδρομή Στις 7 το πρώτο λεωφορείο αναχωρεί Θα ακούσω στο δρόμο 2 μαλακίες στις 8 θα είμαι εκεί Τελευταία είμαι ΟΚ όχι άδικα Ο κόσμος λέει ότι σάρωσα Το tour μου έγινε sold out το δίσκο μου τον αγάπησαν Κι αν μη τι άλλο έβγαλα πολλά χιλιάρικα Επιτέλους πάω σε νέα πόλη Με νέο σπιτι, νέο πορτοφόλι Κι αφού ρωτάνε για νέα κομμάτια όλοι Η μπογιά κρατάει και το όνειρο δεν τελειώνει Πίσω στο θέμα μας 6 και 11 Έβαλα στην τσάντα 2 μολύβια που 'χα εύκαιρα Άνοιξα μια κούτα απο κάτι παπούτσια κι έβγαλα 2 τσαλακωμένα πενηντάρικα, κι έφυγα Έφτασα στο ΚΤΕΛ νωρίς, ακόμα δεν ξημέρωσε θαρρείς Καθόλου δεν με χάλασε θα πιω τον καφε που δεν ήπια σπίτι Χωρίς άλλη φασαρία χωρίς να ενοχλεί κανείς Η ατμόσφαιρα άχρωμη Πίσω από τον πάγκο με τις μηχανές καφέ είναι καθιστή μια 50χρονη Σηκώνεται μόλις με δει το μάτι της Κι εγω χα

Έχοντας απαντήσει σε όλα τα μεγάλα ερωτήματα που απασχολούν την ανθρωπότητα και τους συντάκτες, αποφασίσαμε να καταπιαστούμε με αυτό. Εν ολίγοις η απάντηση είναι στον στίχο: Ο ΛΕΞ περιγράφει ένα παρελθόν με φτώχεια και ένα παρόν με αγωνία για επιβίωση, χωρίς ορατό μέλλον. ΓΡΑΦΕΙ Ο ΣΟΦΟΚΛΗΣ ΑΡΧΟΝΤΑΚΗΣ Αν αναλογιστεί κανείς πόσα παιδιά μεγάλωσαν στην Ελλάδα των μνημονίων, με δύο ή έναν γονιό χωρίς την δυνατότητα να δώσουν χαρτζιλίκι στα παιδιά τους, με την ανεργία να μαστίζει τις ηλικίες των γονιών τους, τους 45-55, με την επιβίωση στο μυαλό, με άδειο ψυγείο και άδειο στομάχι, τρύπια παπούτσια και μέλλον πουθενά, τότε οι απαντήσεις αρχίζουν να ρέουν. Αυτή η κοινωνία ποτέ δεν αποδέχθηκε την φτωχοποίηση των πολλών. Για να ακριβολογούμε, η κοινωνία το αποδέχθηκε και το ζει. Τα ΜΜΕ και οι πολιτικοί δεν το αποδέχθηκαν, ούτε το αντιμετώπισαν ποτέ. Δεν έχουν όλοι τις ίδιες εμπειρίες. Η Ενισχυτική Διδασκαλία ήταν ένας θεσμός που τελείωσε νωρίς, γιατί κόστιζε στα φροντιστήρια. Τα Κοινωνικά και Λα