Επίσκεψη στα αρχαία λατομεία της Πάρου
Γράφει ο Giorgos Kyriazis Η είσοδος στη στοά αθέατη και η κάθοδος δυσπρόσιτη. Οι κόρες των ματιών προσπαθούν να προσαρμοστούν και μετά από λίγο αποτυγχάνουν. Στο απόλυτο σκοτάδι με ένα κερί στα χέρια και ένα φακό στην τσέπη. Στη σιωπή μερικές αραιές και βαριές σταγόνες ακούγονται. Προχωράμε προσεχτικά, αργά να μην ενοχλήσουμε τα αγέννητα αγάλματα από τον αιώνιο ύπνο τους. Ενσωματωμένα στο ανέγγιχτο μάρμαρο που χτυπάει αθόρυβα η καρδιά του βουνού. Στις φλέβες του βουνού αντί για αίμα κυκλοφορεί αέρας αρκετός για να ανασαίνουμε. Επικρατεί ηρεμία, γαλήνη και δροσιά. Η ασύλητη πέτρα ειναι τυφλή στο σκοτάδι, μόνη μαζί με άλλες. Λυχνίτης ατόφιος με αδιατάραχτη συνοχή των κρυστάλλων του, λεπτόκοκκος, παραλαγμένος με χώμα, αθέατος, αρωματισμένος με τη φρεσκάδα του αγέραστου χρόνου. Η σάρκα του, σάρκα της Αφροδίτης της Μήλου, φτιαγμένη από το υλικό των αρχαίων θεών που πρώτα αναστήθηκαν και μετά έζησαν. Αγέννητα και γεννημένα μάρμαρα συγκατοικούσαν στο σώμα του βουνού, τέκνα της αρχής και του