Παριανές υποκειμενικότητες

Φέτος, η Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας συμπίπτει με ένα ανατριχιαστικό νέο για τον αμέτρητα αλλεπάλληλο βιασμό και διακίνηση ενός 12χρονου κοριτσιού, από τον Ηλία Μίχο, ο οποίος πόζαρε με τον -τι φριχτή ειρωνεία- υπουργό Υγείας της χώρας, Θάνο Πλεύρη, και άλλους ομοίους του. ΓΡΑΦΕΙ Η ΜΑΪΡΑ ΖΑΡΕΝΤΗ Η Ψυχική Υγεία πρέπει να είναι το selfcare routine μας, όπως το skincare routine μας, όπως πολύ καλά τίθεται. Όμως, η Ψυχική Υγεία πολλές φορές είναι να τα βάζεις με τους δράκους. Είναι ένα ζήτημα έξω και πέρα από εμάς. Είναι ζήτημα κρατικών και κοινωνικών πλατών, είναι ζήτημα γειτόνων, ζήτημα φορέων, ζήτημα σιωπής, συνενοχής, πάλης και αλληλεγγύης. Δεν ξέρω πώς το κορίτσι αυτό κοιμάται και πώς θα ξανακοιμηθεί. Δεν ξέρω πώς σιτίζεται και τι της έχουν αφήσει όρθιο από την παιδικότητα και την αυτοδιάθεση του σώματός της. Δεν ξέρω πώς σχετίζεται και πως θα σχετιστεί στο μέλλον. Ξέρω πως μπορεί να γίνει ένα θαύμα, όπως όλοι οι άνθρωποι που παλεύουν με τις μεγαλύτερες φουρτούνες. Όμως πόσοι και π

Του Χρίστου Γεωργούση Πήρε φόρα το Λύκειο και ξεκίνησε σπουδαίες εκδηλώσεις. Έμπνευση και κουράγιο! Έχουμε να πούμε μερικά πράγματα ως μαθητεύσαντες στις εκδηλώσεις από το 1975. 1) Το θέμα της εκδήλωσης είναι ξεχωριστό Και εύγε σε όσους το σκέφτηκαν. 2) Η επιλογή των προσώπων που θα μιλήσουν είναι τέλεια! 3) Το Λύκειο Παροικιάς έχει μια ιστορία στις εκδηλώσεις. Ο λυκειάρχης Ανδρέας Πετράκης το 1980 εγκατέστησε στις πάνω αίθουσες (δεν είχε γίνει ακόμα το νέο κτήριο κάτω) τη Λέσχη Κινηματογράφου. 4) Ο "Αρχίλοχος" παρουσίασε στη Σύρο το 1983 μπροστά στο Θεοδωράκη το "Άξιον Εστί" με τη χορωδία του Λυκείου. Παιδιά της χορωδίας είναι τώρα εκπαιδευτικοί στα σχολεία της Πάρου ή ζουν άλλες εμπειρίες ενήλικοι πια. 5) Τα σχολεία πρέπει να αφήσουν μεγάλο μέρος των σημερινών προγραμμάτων και να πάνε σε άλλες μορφές "διδασκαλίας" όπου αποκτάται ζώσα γνώση. Εκδηλώσεις, εκδρομές, επισκέψεις στα σχολεία καλλιτεχνών και ανθρώπων της εργασίας και συζήτηση με τα παιδιά. Κινημ

Τα κόμματα αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της δημοκρατίας. Χωρίς την ύπαρξη και την ελεύθερη λειτουργία τους δημοκρατία δεν υφίσταται. Και βέβαια είναι κατ΄εξοχήν υπεύθυνα για την ομαλή και ποιοτική λειτουργία της. Όμως, τα τελευταία χρόνια, το πολυκομματικό σύστημα ολισθαίνει σε κατήφορο παρακμής αδυνατώντας να ανταποκριθεί σε σοβαρές οικονομικές και κοινωνικές ανάγκες κυρίως των λαϊκών στρωμάτων. Αποτέλεσμα αυτής της παρακμιακής πορείας είναι η δημιουργία αντισυστημικών κινήσεων και κομμάτων που ενισχύουν την άκρα δεξιά. Το είδαμε στη Γαλλία, στη Γερμανία, στην Αυστρία στη Σουηδία και τελευταία στην Ιταλία, όπου αναλαμβάνει, όπου νάναι πρωθυπουργός θαυμάστρια του Μουσολίνι. Κοντολογίς στο σύνολο σχεδόν της Ευρώπης έχουμε άνοδο της ακροδεξιάς. Για την Ελλάδα δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Το φαινόμενο το βιώσαμε με τη χρυσή αυγή, που αν δεν είχε δολοφονήσει τον Παύλο Φύσσα, θα είχε εδραιωμένη κοινοβουλευτική παρουσία και μάλιστα με υψηλά ποσοστά. Υπάρχει μια εξήγηση, όχι η μόνη. Πρόκει