Παριανές υποκειμενικότητες

Μαχμούτ Τατ: «Ως ένας συνηθισμένος πολίτης, πήρα το μέρος των καταπιεσμένων και υποστήριξα τον δημοκρατικό αγώνα. Αν αυτό είναι τρομοκρατία, ναι είμαι τρομοκράτης». Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου Η Σουηδία του 20ού αιώνα υπήρξε παγκόσμιας ακτινοβολίας παράδειγμα σοσιαλδημοκρατικού κοινωνικού κράτους με ανώτερο πολιτισμό, όσο τουλάχιστο είναι δυνατός ένας τέτοιος πολιτισμός στην παρούσα ιστορική περίοδο της ανθρωπότητας. Η Στοκχόλμη είχε το θάρρος να γίνει η φωνή της παγκόσμιας συνείδησης, μαζί με τη Γαλλία του ντε Γκωλ και την ξεσηκωμένη παγκόσμια νεολαία του 1968, καταδικάζοντας την ιμπεριαλιστική, νεοαποικιακή πολεμική επιδρομή των Ηνωμένων Πολιτειών στην Ινδοκίνα, που στοίχισε τη ζωή εκατομμυρίων κατοίκων – ακόμα βρίσκουν εκεί κατάλοιπα των χημικών όπλων, που χρησιμοποίησε η Αμερική τότε. Η Σουηδία ήταν η κατ’ εξοχήν χώρα του Ασύλου για καταδιωκόμενους – και εκεί βρήκε για ικανό διάστημα καταφύγιο ο μετέπειτα Έλληνας πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου και πολλοί αγωνιστές κατά της αμερι

Εμείς οι γάτες και ειδικά αυτές της υψηλής τάξης είμαστε ευαίσθητα και τρυφερά πλάσματα γι’ αυτό πρέπει να μας φερόσαστε όπώς στην καρδιά ενός μαρουλιού. Αν κάποιος από εσάς διαφωνεί επ’ αυτού δεν ξέρει τι του γίνεται! Θα σας διηγηθώ τώρα την ιστορία του Τζέιμι, μιας γάτας καταφύγιου που φαίνεται να έχει τα γονίδια της φυλής των ιερών γατών της Βιρμανίας. Ο δρόμος του Τζέιμι δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα και οι δυσκολίες ξεκίνησαν όταν ο χουμανιστικός του γονέας αντιμετώπισε προβλήματα υγείας και επειδή δεν μπορούσε να φροντίζει πια τον Τζέιμι, αυτός μεταφέρθηκε στο Αυστραλιανό “παράρτημα” του RSCPA (Βασιλική Εταιρεία για την Προστασία των Ζώων από την Σκληρότητα)! Στο καταφύγιο ο Τζέιμι έλαβε την καλύτερη δυνατή φροντίδα γιατί υπέφερε από πολλά προβλήματα όπως γρίπη της γάτας , αλλά και προβλήματα στα νεφρά και χαλασμένα δόντια .  Σε αυτό το σημείο πρέπει να σημειώσω ότι η πιθανότητα να υιοθετηθεί ένας γάτος που είναι πάνω από 18 μηνών είναι μόλις 60%. Φανταστείτε λοιπόν πόσο απίθ

Δεν υπάρχει μόνο η Πάρος του καναπέ, του ωχ αδερφισμού και των χειμερινών διακοπών σε περιοχές που βρίσκονται ακόμα και στην άλλη άκρη του πλανήτη. Υπάρχει και η άλλη Πάρος, που όταν δει ότι κάτι σοβαρό συμβαίνει στο νησί κινητοποιείται. Αρκεί να διαπιστώσει, ότι οι έχοντες την πρωτοβουλία, κινούνται με μοναδικό κριτήριο το συμφέρον του νησιού και ότι δεν υποκρύπτεται άλλη σκοπιμότητα. Θυμίζουμε την απεργία του 1996, που κήρυξε ο Δήμος στην Παροικιά για να χρηματοδοτηθεί ο βιολογικός καθαρισμός της πόλης. Δεν εύρισκες ούτε περίπτερο ανοιχτό. Η πόλη είχε νεκρώσει και την επομένη βρέθηκαν τα χρήματα. Θυμίζουμε τη μεγάλη κινητοποίηση για την δημόσια υγεία και το τοπικό δημοψήφισμα, που πήραν μέρος 5,5 χιλιάδες συμπατριώτες μας και κρατήθηκε όρθιο το Κέντρο Υγείας. Θυμίζουμε την κινητοποίηση που πραγματοποιήθηκε κατά της εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής, όταν στελέχη της επισκέφτηκαν το νησί και υποχρεώθηκαν να φύγουν κακήν κακώς. Και τώρα, που έχουμε μπροστά μας το ενδεχόμενο να εγ

 

Διχασμένοι «Διχασμένη Αμερική», «βαθύ χάσμα Δημοκρατικών - Ρεπουμπλικάνων», «κίνδυνος ακυβερνησίας» για την κυβέρνηση Μπάιντεν μετά την επικράτηση των Ρεπουμπλικανών στη Βουλή των Αντιπροσώπων και διάφορα άλλα μελοδραματικά γράφονταν και αναπαράγονταν μετά τις πρόσφατες ενδιάμεσες βουλευτικές εκλογές στις ΗΠΑ. Πριν καλά καλά περάσει ένας μήνας, οι... «διχασμένοι» Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι βουλευτές ψήφισαν παρέα και στα δύο Σώματα του Κογκρέσου νόμο της κυβέρνησης Μπάιντεν για την απαγόρευση των απεργιών που σχεδίαζαν οι εργαζόμενοι στους σιδηρόδρομους.  Μετά από απαίτηση 450 εργοδοτικών ενώσεων και επιχειρηματικών ομίλων, αξιοποιώντας αντιαπεργιακό νόμο του 1926 (!), ο... «προστάτης των συνδικάτων» Μπάιντεν έφερε με διαδικασίες κατεπείγοντος στο Κογκρέσο νομοθεσία που απαγορεύει τις απεργίες των σιδηροδρομικών και τους υποχρεώνει να αποδεχτούν τη Συλλογική Σύμβαση που απέρριψαν.  Και ποιο ήταν το... «μαξιμαλιστικό» αίτημα των εργαζομένων που απορρίπτει η εργοδοσία, με τις πλάτες