Παριανές υποκειμενικότητες

Απόσπασμα είναι από το βιβλίο του Άγγελου Τερζάκη " Ελληνική Εποποιία 1940 -1941": «Στις 2 Νοεμβρίου το συγκρότημα Δαβάκη εξορμούσε τις μικρές ώρες και κυρίευε τον προφήτη Ηλία …..Εκεί είναι που καθώς έδινε οδηγίες να προωθηθεί μια διμοιρία για αναγνώριση, δέχτηκε μια σφαίρα στο στήθος του, έπεσε με τραύμα διαμπερές. Τη διοίκηση του συγκροτήματος θα την ανελάμβανε πια ο ταγματάρχης Καραβίας, διοικητής του τάγματος που είχε σταλεί από τη μεραρχία στον Δαβάκη για ενίσχυση. Η αντεπίθεση των Ιταλών εκδηλώθηκε με σφοδρότητα στο δεξί του προφήτη Ηλία. Άμεση ελληνική αντεπίθεση, με τον Καραβία επικεφαλής, τους έριξε πίσω. ….Βήμα το βήμα, με αίμα, τα ελληνικά τμήματα είχαν αρχίσει ν΄ απωθούν τον εχθρό, να ξαναπαίρνουν τα χώματα που είχε πατήσει εκείνος τις πρώτες ημέρες του αιφνιδιασμού, τις ώρες της παραζάλης». Γράφει ο Κωνσταντίνος Βλάχος, Αντιστράτηγος ε.α. «O Ιωάννης Καραβίας (1899 – Ιούλιος 1994) ήταν Έλληνας αξιωματικός πεζικού του ελληνικού στρατού που διακρίθηκε στον ελληνοϊτ

  Για την 28η Οκτωβρίου Δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε πώς ένας λαός που γέννησε τον Μπαχ, τον Μπετόβεν, και τον Γκαίτε κατέληξε βασανιστής στο Νταχάου και το Άουσβιτς. Ούτε και είναι εύκολο να εξηγηθεί ο ψυχισμός ενός μικρού αριθμητικά λαού που δίδαξε αυτόν τον ασύγκριτο ηρωισμό στην ιστορία. Ανεξήγητο μοιάζει και το ότι παρά τον Δημόκριτο, τον Πυθαγόρα και το Σωκράτη να μας γνέφουν απ’ τις σελίδες της ιστορίας μας ξεπέσαμε σε έναν άγονο ανορθολογισμό και γνωρίσαμε απανωτές ήττες. Τι φταίει και δεν μπορούμε να σταθούμε στα πόδια μας; Γιατί διώχνουμε τη νεολαία απ’ την πατρίδα; Αν συνεχιστούν η μετανάστευση, η υπογεννητικότητα, η παραταξιακή λογική που διαιρεί, η αποβιομηχάνιση της χώρας, η αποστροφή στην παραγωγή, η ανεργία, για να μείνω μόνο σ’ αυτά, ανοίγουμε διαρκώς κερκόπορτες κατηφόρας. Πού λέμε Όχι και πού λέμε Ναι σήμερα και τι κάνουμε ώστε αυτά να βρουν αλήθεια στη ζωή μας; Τα λόγια τα συνηθίζουμε οι Έλληνες, στην εφαρμογή είναι που τα θαλασσώνουμε. Εκείνο το θρυλικό Όχι

Σήμερα 28 Οκτωβρίου 2022, συμπληρώνονται 82 ολόκληρα χρόνια από το πικρό χάραμα της 28ης Οκτωβρίου του 1940 όταν οι σειρήνες με το τρομακτικό ουρλιαχτό τους ανακοίνωναν στο Πανελλήνιο ότι η φασιστική Ιταλία με έγγραφο τελεσιγραφικό ζητούσε από τον Πρωθυπουργό της Ελλάδας να της παραχωρήσει τμήματα του εδάφους της. Και η απάντηση ήταν το λακωνικό και περίτρανο «ΟΧΙ». Ένα «ΟΧΙ» που το στήριξε ο Ελληνικός λαός με πρωτοφανή προθυμία και αυταπάρνηση, απλά και αυτονόητα σαν φυσιολογική εκδήλωση της Ελληνικής ψυχής όπως αυτή διαπλάστηκε ανάμεσα στους αιώνες. Γιατί τα μεγάλα κεφάλαια της Ελληνικής ιστορίας αρχίζουν και τελειώνουν με ένα μεγάλο «ΟΧΙ». Ένα «ΟΧΙ» που δεν το κράτησε για τον εαυτό της η Ελληνική ψυχή. Την 28η Οκτωβρίου του 1940 η Ελλάδα βροντοφώνησε: «ΟΧΙ»! Δεν θα ποδοπατηθούν οι ιερές αρχές της Ελευθερίας, της Δικαιοσύνης, της Αξιοπρέπειας. «ΟΧΙ»! Δεν θα στερηθεί κανείς λαός το αναφαίρετο δικαίωμα που καλείται "αυτοδιάθεση". Με το ίδιο «ΟΧΙ» θ’ απαντήσουμε και εμείς