Ο φραπές του 80

Του Γιώργου Κυριαζή Ηλεκτρικός, γλυκός, πηχτός κάλυπτε τη μαυρίλα της ζωής με το γάλα και την πικρίλα της με τη ζάχαρη της νεανικής αθωότητας. Παγάκια και μωσαϊκό. Δεν πινόταν σκέτος όπως δεν περνάει η «ζωή πικρή και άχαρη». Οι λέξεις είχαν θάρρος και αισιοδοξία, χωρίς ανάγκη, κύλαγαν στην κατηφόρα του άγνωστου χωρίς φόβο με χαρά πηγαία, γκρεμίζονταν τα τείχη της μοναξιάς με τον έρωτα και τη φιλία. Η μέρα επανάσταση και νίκη, ο Ίκαρος πετούσε ανυποψίαστος και κάθε έρωτας ήταν μια μικρή αιωνιότητα. Τη φωτιά πυροδοτούσαν οι σπουδές, η ελευθεριότητα, η μουσική, οι ιδέες, ο αθλητισμός και τα υπέροχα λάθη. Η δουλειά ήταν επιλογή ανεξαρτησίας και το χρήμα επιπόλαιο. Ο χρόνος κοιμόταν και ξύπναγε με έναν φραπέ στο χέρι. Το ποτάμι έφτανε στη θάλασσα πιο καθαρό, όλο και περισσότεροι άνθρωποι καθάριζαν από τα παπούτσια τους τις λάσπες. Το σκοτάδι ήταν φωτεινότερο, το μέλλον ερχόταν καταπάνω μας καλύτερο ή έτσι νομίζαμε. Το ζευγαρωμένο χειροκίνητο πλαστικό σέικερ του φραπέ γινόταν ισάξιο στη...