Παριανές υποκειμενικότητες

Γράφει ο  Κώστας Αργουζής Από ένα τεντωμένο σχοινί εξαρτάται η αξιοπρέπεια και το ηθικό πλεονέκτημα της Χώρας μας. Ήταν λεπτό; Ήταν Χοντρό; Ήταν κάβος πρόσδεσης; Τον έλυσαν οι μετανάστες; Κανείς δεν το ξέρει. Θα το δείξει η ανάκριση; Μπορεί. Όμως εδώ εμπλέκονται και άλλες γειτονικές χώρες και συνεργαζόμενες με τους μετανάστες Μ.Κ.Ο., που ισχυρίζονται τα δικά τους. Το βέβαιο είναι ότι καμιά ευρωπαϊκή χώρα δεν επιθυμεί και συχνά αποτρέπει την είσοδο μεταναστών στα δικά της εδάφη. Και εμείς; Καλούμαστε να υπερασπιστούμε τον ανθρωπισμό που χαρακτηρίζει το λαό μας που με πράξεις τον αποδεικνύει και όχι με υποκριτικά λόγια συμπαράστασης, όπως αυτά των ευρωπαίων κυβερνητών.

Αν ήταν ο γιος σου θα γέμιζες την θάλασσα με πλοία από οποιαδήποτε σημαία. Κι όλοι μαζί θα γινόσασταν γέφυρα, ποτέ δεν θα τον αφήνατε μόνο του θα σκιάζατε το πρόσωπό του για να μην το κάψει ο ήλιος, για να μην βραχεί από το αλμυρό νερό. Αν ήταν ο γιος σου θα έπεφτες στην θάλασσα... θα φώναζες για βοήθεια, θα χτυπούσες τις πόρτες της κυβέρνησης (...) Αλλά μην ανησυχείς… Δεν είναι ο γιος σου… Μπορείς να κοιμηθείς ειρηνικά και πάνω από όλα ασφαλής. Δεν είναι ο γιος σου. είναι απλά το παιδί της χαμένης ανθρωπότητας της βρόμικης ανθρωπότητας, που δεν κάνει θόρυβο. Δεν είναι ο γιος σου. κοιμήσου ειρηνικά δεν είναι δικός σου. Όχι ακόμα… Απόσπασμα από το συγκλονιστικό ποίημα του Sergio Guttilla Πηγή:  Kanna Katerina

Ναυάγιο στην Πύλο: Τουλάχιστον 79 νεκροί – Ο λόγος που βυθίστηκε το πλοίο, γυναίκες και παιδιά ήταν στα αμπάρια. Σύμφωνα με το Λιμενικό, κατά τον εντοπισμό τους κανένας εκ των διασωθέντων δεν έφερε σωστικό εξοπλισμό (σωσίβιο). Τουλάχιστον 500 άτομα φαίνεται ότι επέβαιναν, ενώ σύμφωνα με τo Alarm Phone επέβαιναν 750 μετανάστες και πρόσφυγες. Οι άνθρωποι που έχουν διασωθεί μέχρι στιγμής είναι 104, με τον ακριβή αριθμό των αγνοούμενων να παραμένει άγνωστος. Τουλάχιστον 79 είναι οι νεκροί από το ναυάγιο στα ανοιχτά της Πύλου, ενώ 104 άνθρωποι έχουν διασωθεί. Ωστόσο, αυτό που προκαλεί φόβο είναι ο αριθμός των αγνοούμενων που εκτιμάται ότι είναι τεράστιος. Στο αλιευτικό σκάφος, που ανατράπηκε τις πρώτες πρωινές ώρες της Τετάρτης, φαίνεται ότι επέβαιναν τουλάχιστον 500 άτομα, ενώ σύμφωνα με τo Alarm Phone επέβαιναν 750 μετανάστες και πρόσφυγες. Η επιχείρηση θα συνεχιστεί και τη νύχτα «Συνεχίζουμε να επιχειρούμε ανοιχτά της Πύλου και θα το κάνουμε και τη νύχτα, με τη συνδρομή του C-130 της Πολ

Σε μία ακόμη ανείπωτη τραγωδία, από αυτές που συχνά περνούν κάτω από τα ραντάρ της ειδησεογραφίας, εξελίσσεται το ναυάγιο στα ανοιχτά της Πύλου. Σύμφωνα με νεότερες πληροφορίες της ΕΡΤ, τουλάχιστον 32 μετανάστες είναι νεκροί ενώ υπάρχουν φόβοι ότι ο τραγικός αριθμός των θυμάτων είναι μεγαλύτερος. Ακόμη μία φορά που άνθρωποι χάνουν την ζωή τους στον δρόμο για κάτι καλύτερο. Οι ανθρώπινες ζωές δεν είναι απλώς αριθμοί. Eίναι οδυνηρές απώλειες, που δεν πρέπει ποτέ να συνηθίσουμε. Πηγή:  ROSA

Ηταν Αύγουστος του 2015 όταν οι αδερφές Μαρντίνι, Σάρα και Γιούσρα, εγκατέλειψαν το διαλυμένο από τις βόμβες προάστιο της Δαμασκού στο οποίο ζούσαν με την ελπίδα να φτάσουν στη Γερμανία. Η Σάρα Μαρντίνι επέστρεψε εθελοντικά στη Λέσβο για να βοηθήσει στη διάσωση προσφύγων ως επαγγελματίας ναυαγοσώστρια και μέλος της MKO ERCI. Στις 21 Αυγούστου του 2018 αστυνομικοί της Υποδιεύθυνσης Ασφαλείας τη σταμάτησαν στο αεροδρόμιο και της ανακοίνωσαν ότι συλλαμβάνεται ως μέλος παράνομου κυκλώματος (!). Σήμερα ξεκινάει στη Λέσβο μία δίκη που ποινικοποιεί την αλληλεγγύη στην Ευρώπη. Το ελληνικό κράτος διώκει την κολυμβήτρια- σύμβολο της προσφυγιάς. Συγκατηγορούμενοι της Σάρα, είναι ο Seán Binder, ο Νάσος Καρακίτσος και 21 εθελοντές και μέλη ανθρωπιστικών οργανώσεων. Διώκονται για πλημμελήματα, συμπεριλαμβανομένης της κατασκοπείας και της πλαστογραφίας τα οποία είναι δυνατόν να επισύρουν έως και 8 χρόνια φυλάκισης. Οι «Πεταλούδες» της προσφυγιάς και της αλληλεγγύης «Να κολυμπήσεις για όσους πέθαναν

Μια φωτογραφία, απάντηση σε κάθε ρατσιστή, που λέει «γιατί δεν έμειναν στην πατρίδα τους να πολεμήσουν». Ο πατέρας αυτού του μικρού αγοριού, o Munzir, έχασε το δεξί του πόδι όταν έπεσε βόμβα καθώς περπατούσε μέσα από ένα παζάρι στο Idlib της Συρίας. Ο μικρός Mustafa γεννήθηκε χωρίς κάτω ή άνω άκρα λόγω διαταραχής που προκλήθηκε στην μητέρα του Zeynep από τα φάρμακα που έπρεπε να πάρει ως θεραπευτική αγωγή για τα φονικά αέρια που απελευθερώθηκαν κατά τη διάρκεια του πολέμου στη Συρία. Η φωτογραφία ονομάζεται «Δυσκολίες της Ζωής», και τραβήχτηκε από τον Mehmet Aslan. Πέρυσι, κέρδισε το βραβείο της φωτογραφίας της χρονιάς στα Siena International Photo Awards 2021. Ένα συγκλονιστικό κλικ που μας υπενθυμίζει, ό,τι δεν πρέπει να ξεχάσουμε! Πηγή:  ROSA

Κάποτε ο Γιάννης Μπεχράκης είχε πει: «Η αποστολή μου είναι να εξασφαλίσω ότι κανείς δεν θα μπορεί να πει “δεν γνώριζα”». Και αυτή η φωτογραφία από τα προχθεσινά ναυάγια των πλοίων που μετέφεραν πρόσφυγες και μετανάστες, και που σήμερα μετράνε δεκάδες νεκρούς, είναι μια φωτογραφία που αποτυπώνει κάθε λέξη που είχε πει στο παρελθόν ο Γιάννης Μπεχράκης. Γράφει ο Βαγγέλης Παπαμιχαήλ Αυτός είναι ο κόσμος που χάνει τη ζωή του στη θάλασσα με μοναδικό σκοπό ένα καλύτερο αύριο. Γυναίκες, άνδρες και παιδιά σε ένα ταξίδι ζωής και θανάτου. Άνθρωποι που έφυγαν από τις χώρες τους, εξαιτίας των πολέμων και της φτώχειας. Άνθρωποι που θέλουν να ζήσουν τις οικογένειες και τα παιδιά τους σε ένα καλύτερο κόσμο. Αυτοί οι άνθρωποι δεν απειλούν κανένα πολιτισμό, καμία χώρα και κανέναν άλλο άνθρωπο. Αυτοί οι άνθρωποι θέλουν απλά να ζήσουν. Και αυτοί οι άνθρωποι στη φωτογραφία είναι οι ίδιοι που όταν πεθαίνουν σε ναυάγια, ή όταν μετά την αποβίβασή τους σε κάποιο νησί χάνονται «μυστηριωδώς», ή ακόμα και όταν δέ

16 γυναίκες, προσφύγισσες νεκρές Ούτε «εισβολείς», ούτε «απειλή», ούτε «παράτυπες», ούτε κανένας άλλος προσδιορισμός απανθρωποίησης που σκόπιμα επιλέγει η εξουσία για να νομιμοποιήσει τη θανατοπολιτική Ήταν 16 γυναίκες που αναγκάστηκαν να ακολουθήσουν τον άγριο δρόμο της προσφυγιάς για να διεκδικήσουν ένα δικαίωμα στη ζωή, την ασφάλεια, την ειρήνη και την ελευθερία. Κι έγιναν θύματα του διαρκούς ρατσιστικού εγκλήματος που διεξάγεται στα σύνορα. Δεκάδες ακόμα άτομα που αγνοούνται στα δύο νυχτερινά ναυάγια. Όχι μια γρήγορη υποσημείωση στην ειδησεογραφία της ημέρας, όχι ρουτινοποίηση της φρίκης, όχι σταδιακή κανονικοποίηση της βαρβαρότητας. Δάκρυα, λύπη και θυμός για τις νεκρές/ου Πηγή; FB, Μαρία Λούκα

Και τώρα που οι παρατημένες ανθρώπινες ψυχές στη νησίδα του Εβρου, οι πρόσφυγες, έγιναν ορατοί και υπαρκτοί, αν και αυτό καθόλου δε σημαίνει ότι εξασφαλίστηκε η με ανθρωπιστικούς όρους αντιμετώπισή τους, τώρα, λοιπόν, μπορούμε να δούμε τι μας έμαθε ο Εβρος και τι επανέφερε στο προσκήνιο για μία ακόμη φορά και με πολύ τραγικό τρόπο.