Παριανές υποκειμενικότητες

Δεν μπορώ να τον βάλω στο λεωφορείο μαζί σου, ούτε στο σουπερ μάρκετ, ουτε στην θάλασσα, επειδη τον σιχαίνεσαι. Τον σιχαίνεσαι ακόμα και όταν τον φέρνω στο πάρκο. Μπορώ όμως να τον φέρω όταν μετά από σεισμό είσαι θαμμένος κάτω από τα συντρίμμια για να σε βρει. Μπορώ να τον φέρω όταν έχεις εγκλωβιστεί στο χιόνι, για να σε εντοπίσει. Μπορώ να τον φέρω όταν αγνοείσαι στα φαράγγια και στα δάση για να σε σώσει. Κάποια φορά θα σε σώσει θυσιάζοντας την δική του ζωη. Δεν τον πειράζει όμως... Εκείνος θα κάνει τα πάντα για σένα κι ας τον απεχθάνεσαι. Γιατί είναι σκύλος και ξέρει να αγαπά... Πηγή: i-pet.gr

 

Δ εν μπορούμε να αφήσουμε ασχολίαστη την ιδρυτική διακήρυξη της δημοτικής παράταξης, που έχει υποψήφιο δήμαρχο τον έπαρχο Κώστα Μπιζά. Δεν θα σταθούμε στο περιεχόμενό της, που έχει γίνει ήδη ευρύτατα γνωστό και με το οποίο άλλωστε συμφωνούμε. Τα μισά ή και λιγότερα εάν γίνουν, από όσα αναφέρονται σ΄ αυτήν, θα αλλάξουν την εικόνα της Πάρου. Το ενδιαφέρον βρίσκεται στην πολιτική, κοινωνική και ηλικιακή σύνθεση των συμπατριωτών μας που υπογράφουν τη διακήρυξη. Πρόκειται για άτομα διαφορετικού πολιτικού προσανατολισμού, άτομα με κοινωνική προσφορά και άτομα νεαρής ηλικίας ενταγμένα όμως στην παραγωγική διαδικασία του νησιού μας. Κοινό χαρακτηριστικό τους είναι ότι τους ενώνουν οι γενικές αρχές της ιδρυτικής διακήρυξης του συνδυασμού και η προσωπικότητα του Κώστα Μπιζά. Αυτή ακριβώς η σύνθεση κάνει τη διαφορά, γιατί συντελείται σταδιακά ανανέωση του τοπικού πολιτικού προσωπικού, που το διακρίνει άλλη νοοτροπία, η οποία δεν έχει σχέση με νοοτροπίες του παρελθόντος (δυστυχώς και του παρόντος)

ΤΟ ΜΩΡΟ ΤΩΝ ΕΡΕΙΠΙΩΝ γεννήθηκε στο Αφρίν, στα πέτρινα χρόνια του πολέμου, της προσφυγιάς και των τεκτονικών αναμετρήσεων πάνω στη γη και στα έγκατά της. Το πρώτο γενέθλιο κλάμα του ταπώθηκε από τα μπάζα ενός κόσμου, όπου το «πρωτόκολλο αλληλεγγύης» στο μένος του Εγκέλαδου έχει ένα μόνο μάτι, καθώς οι πολιτικοί είναι καμωμένοι από άχυρο και δημοσιογνωμίστικη σπέκουλα. Την έπιασαν οι πόνοι, από τρόμο, όταν η γη μούγκρισε τον υπόκωφο τεκτονικό της βρυχηθμό και ο χρόνος έγινε άχρονος. Καταπλακωμένη και ξεσχισμένη, από τα ερείπια και τις ωδίνες, δε βρήκε καιρό για να σαστίσει, δεν ξόδεψε την τελευταία της ανάσα για ένα αχ, την κράτησε, σπρώχνοντας τα σπλάχνα της, για μια μεγάλη εξώθηση. Το μωρό των ερειπίων βγήκε στον κρύο κόσμο των μονόφθαλμων πρωτοκόλλων, σκεπασμένο με τη ζεστή αμνιακή βλέννα και, ρουφώντας ζωή απ’ τον ομφάλιο σωλήνα που κρεμόταν απ’ την κοιλιά του ως τα εσώψυχα τη μάνας του, έκλαψε για να γεμίσει με σκονισμένο αέρα τα μικρά πνευμόνια και να υπερβεί τον πάταγο του πανικού