Παριανές υποκειμενικότητες

Ο καθένας πλην ελαχίστων εξαιρέσεων «βλέπει» τα πράγματα από το σημείο που βρίσκεται. Από το σημείο που βρίσκεται πολιτισμικά, κοινωνικά, οικονομικά και … «ηλικιακά». Από το σημείο δηλαδή που τον «τοποθέτησε» η ιστορική χρονική του εξέλιξη! Δηλαδή κρίνει, κατακρίνει και προκρίνει σύμφωνα με τις εμπειρίες του, τις αναμνήσεις του και με το «αντιλαμβανόμενο» ατομικό του συμφέρον. Ελάχιστοι όπως προείπαμε μπορούν να έχουν μία ευρύτερη αντίληψη που όμως και γι αυτούς ο επηρεασμός από τα ανωτέρω υπάρχει, αλλά σε μικρότερο βαθμό. Είναι «κάπως» πιο αντικειμενικοί, πιο «ρεαλιστές». Τα τελευταία χρόνια, ολοένα και περισσότεροι Παριανοί μόνιμοι κάτοικοι αλλά και επισκέπτες που γνωρίζουν το νησί από παλιά εκφράζουν νοσταλγία για την Πάρο της εποχής του «εξήντα» ή «εβδομήντα». Μια εποχή πιο ήσυχη, πιο αυθεντική, με λιγότερο κόσμο, περισσότερη απλότητα και πιο ανθρώπινους ρυθμούς. Είναι κατανοητή αυτή η αντίδραση, ειδικά μπροστά στις ταχύτατες αλλαγές και τα προβλήματα της σημερινής πραγματικότητας....

Ο Ζαν Πωλ Σαρτρ μπροστά στο «φοβερό» δίλημμα ενός νέου, είχε πει την καταπληκτική φράση που έγινε και ο ύμνος της ελεύθερης βούλησης του ατόμου: «Φίλε μου, είσαι καταδικασμένος να είσαι ελεύθερος».   Έτσι κι εμείς (λέμε τώρα, για να περνά κι η ώρα), είμαστε καταδικασμένοι να επιχειρηματολογούμε αν θα ισορροπήσουμε ανάμεσα στην «καλπάζουσα» ανάπτυξη και στο «φρένο», αν θα την ακολουθήσουμε σε μία λογική laissez-faire ή αν θα προσπαθήσουμε (αν μπορούσαμε, που δεν) να την «παγώσουμε» εντελώς.   Ποιο είναι λοιπόν το «σωστό» και ποιο το «λάθος»; Πού βρίσκεται, αν υπάρχει, η ισορροπία;   Πρώτη επισήμανση είναι ότι η ανάπτυξη δεν μπορεί να σταματήσει.   Η κοινωνία, οι ανάγκες των κατοίκων, η επιθυμία των νέων για δουλειές και καλύτερη ζωή, αλλά και η ίδια η εξελικτική πορεία του ανθρώπου δεν επιτρέπουν «πάγωμα» της ανάπτυξης. Η οικονομική ζωή του νησιού στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στον τουρισμό, στις υπηρεσίες και στην … «οικοδομή». Αν σταματήσει, θα δημιουργηθεί κοινωνικό ...

Στις έξι, όταν ο αέρας ακόμη μυρίζει νύχτα, «ώρα για περπάτημα». Στην διαδρομή «απλώνονται» παντού εργάτες, πρόσωπα από άλλους τόπους, άλλες ιστορίες, άλλες αφετηρίες. Άνθρωποι που πάνε να χτίσουν σπίτια που δεν θα κατοικήσουν, που «έφυγαν» από τα δικά τους για να στήνουν τοίχους και να ανοίγουν παράθυρα γι άλλους. Τα πάντα κινούνται στη «ζώνη του λυκόφωτος». Στην Πάρο, αυτό το «πάντα» εδώ και δεκαετίες «τρέχει» ακατάπαυστα. Η μεγάλη τουριστική άνοιξη του νησιού, πενήντα και πλέον χρόνια πριν, έφερε ανθρώπους από όλα τα μέρη της Ελλάδας. Ήρθαν με όνειρα, ελπίδες και για κάποιους από την πρώτη τους μέρα εδώ, ήταν οι «ξένοι». Κι όμως, αυτοί οι «ξένοι» ρίζωσαν, έφτιαξαν σπίτια, επιχειρήσεις, οικογένειες. Έγιναν μέρος της ψυχής του τόπου, έγιναν κι αυτοί «ντόπιοι». Σήμερα, άλλοι φτάνουν. Επαγγελματίες, εργαζόμενοι, επιχειρηματίες, μετανάστες από κοντινούς και μακρινούς τόπους. Και πάλι, ακούς κάποιους να τους βρίζουν και να τους κοιτούν με δυσπιστία. Τους αποκαλούν εισβολείς, κερδοσκόπους,...

Ετοιμάζεται, μήνες τώρα, από το υπουργείο εσωτερικών ο νέος κώδικας για την τοπική αυτοδιοίκηση! Έχουν ήδη γίνει γνωστές οι αλλαγές που προοιωνίζονται και καμία εξ αυτών δεν θα βελτιώσει ουσιαστικά τα πράγματα στους Δήμους της χώρας. Είναι από τις περιπτώσεις εκείνες που είσαι σίγουρος εκ των προτέρων ότι η κυβέρνηση δεν θα «τολμήσει» για πολλούς και διάφορους λόγους, αλλά κυρίως για έναν!!! Θέλει αδύναμους Δήμους, εξαρτημένους από το κέντρο, για να τους ελέγχει πολιτικά και οικονομικά. Αν ήθελε να αλλάξει την κατάσταση, θα είχε ήδη προχωρήσει σε νέο «κώδικα αυτοδιοίκησης», σε δίκαιη κατανομή των πόρων και σε γενναία στελέχωση. Αντί γι’ αυτό, σέρνει εκκρεμότητες, αφήνει μικρούς δήμους να καταρρέουν και επιβάλλει συνεχώς υποχρεώσεις χωρίς αντίστοιχους πόρους. Η Νέα Δημοκρατία δείχνει ξεκάθαρα ότι δεν θέλει πραγματική αποκέντρωση. Οι Δήμοι σήμερα είναι «διαχειριστές μιζέριας» και οι αιρετοί «υποδοχείς διαμαρτυριών» αντί να τους έχουν δώσει τα εργαλεία, ώστε να γίνουν μοχλοί ανάπτυξης. Β...

Τα χρόνια μετά την Κατοχή, θα περίμενε κανείς πως όσοι συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς θα τιμωρούνταν παραδειγματικά. Όμως, αυτό δεν έγινε, ούτε στην Ελλάδα γενικά, ούτε στα νησιά μας. Κι εδώ, στο δικό μας νησί, παρατηρήθηκε κάτι ακόμα πιο παράξενο. Δεν ήταν μόνο ότι οι δοσίλογοι δεν τιμωρήθηκαν. Ήταν ότι οι ίδιοι οι αγωνιστές της Αντίστασης, αυτοί που ρίσκαραν τη ζωή τους για την ελευθερία, ήταν και εκείνοι που επέλεξαν να σωπάσουν. Να μη μιλούν δημόσια, να μην κατονομάζουν προδότες, να αποφεύγουν τη σύγκρουση ακόμα κι όταν οι αναμνήσεις πονούσαν. Και αν κάποιος, πάνω στον θυμό ή στο κρασί, έφερνε κουβέντα για εκείνα τα σκοτεινά χρόνια, πάντα θα βρισκόταν κάποιος από τους παλιούς να τον συγκρατήσει: «Άσ’ τα τώρα αυτά, δεν ωφελεί να τα σκαλίζουμε.» Κι έτσι πέρασαν τα χρόνια. Η σιωπή αυτή διατηρήθηκε, ακόμη κι όταν ήρθε η Δημοκρατία, ακόμη κι όταν η ιστορία άρχισε πια να γράφεται χωρίς φόβο. Ίσως επειδή οι άνθρωποι εδώ ήξεραν πως το χωριό δεν αντέχει τον διχασμό. Ο «προδότης» μπορεί ν...

    Στην σημερινή εποχή η πολιτική σε όλα σχεδόν τα κράτη του πλανήτη έχει παρεκκλίνει (για να μην πούμε ότι έχει απομακρυνθεί τελείως) από τον πρωταρχικό της σκοπό που είναι η έννοια της δημιουργίας «κράτους δικαίου». Στην δυαδική αυτή έννοια θα αναφερθούμε στον όρο «δίκαιο» και στον διαχωρισμό ανάμεσα στο «φυσικό» που προϋπάρχει και στο «θετικό» που είναι «κατασκευή» του ανθρώπου. Έχει επικρατήσει η άποψη ότι όταν ένα κράτος λειτουργεί σύμφωνα με τους νόμους , θεωρείται και «κράτος δικαίου». Όμως η γνώμη η σωστή είναι ότι μόνο με την «καθοδήγηση» των πάντων από το «φυσικό δίκαιο» προσδίδεται το ηθικό εκείνο βάρος σε μία κοινωνία, ώστε να «βιώσει δικαιοσύνη». Η κάθε μικρή κοινωνία στο μακρινό παρελθόν έδινε την δική της ερμηνεία και αξίωνε από τους άλλους την εφαρμογή της. Είναι η μεγαλοφυΐα του Σοφοκλή και οι καταπληκτικοί διάλογοι στην διαμάχη της Αντιγόνης με τον Κρέοντα που αποδίδουν μία «εικόνα» του θέματος που αναφερόμαστε. Αργότερα όμως με την ύπαρξη πιο οργανωμένων κ...

  Είναι κάτι εντελώς διαφορετικό μία δημοτική αρχή να απογοητεύει τους ψηφοφόρους της που την εμπιστεύθηκαν και άλλο να καθίσταται «επικίνδυνη» με τις παραλείψεις της. Στην πρώτη περίπτωση που οι προσδοκίες των πολιτών δεν ικανοποιήθηκαν η «ζημιά» είναι βεβαίως μεγάλη, αλλά υπάρχουν πάντα τα περιθώρια να βελτιωθεί η κατάσταση. Εκείνο που δεν διορθώνεται είναι η «πολιτική ζημιά» και αφορά τον κλονισμό της εμπιστοσύνης που προήλθε από τις προεκλογικές υποσχέσεις. Πρέπει όμως να πούμε ότι αλλιώς βλέπεις τα πράγματα όταν είσαι εκτός κι αλλιώς εντός. Και το λέμε, όχι για να «δικαιολογήσουμε» την δημοτική αρχή, αλλά διότι πρόκειται για μία πραγματικότητα που δυστυχώς σχεδόν όλοι στην προσπάθειά τους να «αναρριχηθούν» στην εξουσία δεν υπολογίζουν από ανευθυνότητα ή παραβλέπουν από καιροσκοπισμό. Από εκεί και πέρα όμως έχουμε αδράνεια και λάθος εκτιμήσεις σχετικά με την πορεία των μεγάλων έργων, κακή ιεράρχηση προτεραιοτήτων και φυσικά αδυναμία διεκδικήσεων και «νοοτροπία επιστολών». Όσον ...

Η εικόνα της χώρας μας στη διαχείριση απορριμμάτων είναι αποκαρδιωτική και εκθέτει διεθνώς την Ελλάδα.  Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει θέσει σαφείς και φιλόδοξους στόχους: ανακύκλωση 55% το 2025, 60% το 2030 και 65% το 2035.   Ωστόσο, σήμερα η Ελλάδα βρίσκεται μόλις στο 18%, έναντι 49% του ευρωπαϊκού μέσου όρου.  Στην ταφή απορριμμάτων η υστέρηση είναι ακόμα πιο δραματική. Θάβουμε το 81% των σκουπιδιών μας, όταν η Ευρώπη θάβει μόλις το 23%. Πρόκειται για ένα διαχρονικό πρόβλημα, αλλά η ευθύνη της σημερινής κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας είναι ξεκάθαρη. Έξι χρόνια στη διακυβέρνηση αρκούσαν για να αποδειχθεί ότι δεν υπάρχει σοβαρή πολιτική βούληση να αλλάξει το μοντέλο. Αντί να χαραχθεί μια στρατηγική που θα στηρίζει την ανακύκλωση, την πρόληψη και την κυκλική οικονομία, το κυβερνητικό σχέδιο επιμένει στην καύση σύμμεικτων απορριμμάτων. Πρόκειται για μια επιλογή που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις ευρωπαϊκές κατευθύνσεις και ακυρώνει κάθε προοπτική βιώσιμης διαχείρισης. Το αποτέλ...

Πέρασαν ήδη δεκαπέντε χρόνια από τότε που η χώρα μας εισήλθε στα μνημόνια. Οι λόγοι λίγο-πολύ είναι γνωστοί και οφείλονται σε χρόνια δημοσιονομικά ελλείμματα, στρεβλώσεις στην οικονομία, πελατειακό κράτος, έλλειψη διαφάνειας και ένας δημόσιος τομέας που συχνά λειτουργούσε με κριτήρια κομματικά και όχι κοινωνικά.   Το σοκ εκείνης της περιόδου ήταν βαθύ, με τεράστιες κοινωνικές θυσίες. Παρά τις δυσκολίες, δεν ήταν λίγοι όσοι πίστεψαν πως η πίεση των μνημονίων θα λειτουργούσε ως αφορμή για ριζικές μεταρρυθμίσεις και για μια βαθύτερη αλλαγή νοοτροπίας. Η προσδοκία ήταν ότι, μέσα από τον πόνο και την αναγκαστική προσαρμογή, η χώρα θα άφηνε πίσω της τα παλιά βαρίδια.   Πράγματι, τα πρώτα χρόνια έγιναν βήματα προς την κατεύθυνση της δημοσιονομικής εξυγίανσης, της ψηφιοποίησης υπηρεσιών, της διαφάνειας σε κάποιες διαδικασίες. Η ελπίδα ήταν ότι θα μπαίναμε επιτέλους σε μια νέα τροχιά, όπου η αξιοκρατία, η αποτελεσματικότητα και η υπευθυνότητα θα έπαιρναν τη θέση των πελατειακών σχέσεων...

Εκεί που «λύνονται» όλα τα προβλήματα, εκεί που όλοι τα ξέρουμε όλα και έχουμε προτάσεις για «κάθε τι», εκεί η κουβέντα καθημερινά, όπως είναι φυσικό, θα φτάσει κάποια στιγμή και στα δημοτικά πράγματα! Κι αρχίζει το … πάρτι. «Έχουνε τα χέρια δεμένα από την κυβέρνηση» λέει ο ένας, αναφερόμενος στους δημάρχους. «Όχι, ρε, άμα θες βρίσκεις τρόπο!» πετάει ο άλλος. Και τότε, μπαίνει στο παιχνίδι, «χρυσή αλλαγή» ο … Μπέος! Ο Αχιλλέας, ντε. Με το όνομα βαρύ σαν ιστορία. Αυτός που «δεν μασάει», που «τους γράφει όλους» και που «κάνει την δουλειά». Ο ήρωας των καφενείων! Μόνο που εδώ υπάρχουν ορισμένα ζητήματα που πολλές φορές περνούν «απαρατήρητα». Πρώτον, κανένας μας δεν ξέρει τι «δουλειά» κάνει, παρά το μοναδικό επιχείρημα είναι ότι «τον ψηφίζει ο κόσμος». Τώρα αν αρχίσουμε την απαρίθμηση αυτών που ψηφίζει ο κόσμος σήμερα και για ποιους έχουμε «καλή άποψη», άστα να πάνε. Ούτε βέβαια ιστορικά «συμφέρει» αυτή η αποτίμηση, γιατί και τον Νέρωνα τον χειροκροτούσαν στις αρματοδρομίες, αλλά δεν ...

  Όταν αρχίζεις να προβάλλεις τα αυτονόητα, ως «έργο», τότε … το έχεις χάσει το «παιχνίδι». Ακόμη χειρότερα, όταν «επικοινωνείς» το έργο των «προηγουμένων», ως δικό σου … Τα ανωτέρω είναι μία κριτική προς την δημοτική αρχή Πάρου που κάνει ακριβώς ότι και η προηγούμενη δημοτική αρχή και αποτυπώνει ένα φαινόμενο που συχνά παρατηρείται στην αυτοδιοίκηση. Την τάση για οικειοποίηση έργων που σχεδιάστηκαν και δρομολογήθηκαν, ακόμη και «συμβασιοποιήθηκαν», από προηγούμενες δημοτικές αρχές, και την «επικοινωνιακή ανακύκλωση» αυτονόητων ενεργειών ως σημαντικών επιτευγμάτων. Σε μια δημοκρατία, και ιδιαίτερα στην τοπική αυτοδιοίκηση, το έργο της διοίκησης δεν κρίνεται μόνο από τις προθέσεις, αλλά κυρίως από την ικανότητα να «παραγάγει υπεραξία» για την τοπική κοινωνία. Δυστυχώς, στην περίπτωση της σημερινής δημοτικής αρχής Πάρου, παρατηρείται όλο και πιο έντονα ένα φαινόμενο που υποδηλώνει πολιτική στασιμότητα και επικοινωνιακή ψηφοθηρία. Όταν παρουσιάζεις ως «μεγάλο έργο» τη συντήρηση σχολικ...

Βρισκόμαστε τέσσερις δεκαετίες πριν, μέσα στην αίθουσα του πολιτιστικού συλλόγου «Αρχίλοχος» σε μία λαϊκή συνέλευση για ένα τοπικό θέμα της Πάρου. Ξαφνικά ανεβαίνει στο «βήμα» ένας ψιλόλιγνος νεαρός, άγνωστος σχεδόν σε όλους. Επικρατεί σχετική ηρεμία που μετατρέπεται σε «απόλυτη ησυχία» μόλις ξεκινά την ομιλία του ο νεόφερτος στην κοινωνία του νησιού … Κώστας Ροκονίδας. Εκείνη την μέρα πολλοί παριανοί, όπως κι εγώ βρεθήκαμε μπροστά σε μία από εκείνες τις περιπτώσεις των ανθρώπων που δημιουργούν γύρω τους μια «αύρα». Παρουσία επιβλητική, φωνή δωρική βροντερή, πλούσιο λεξιλόγιο, λόγος μεστός, πολιτικός, με επιχειρήματα. Μέσα στα επόμενα σαράντα και πλέον χρόνια ο Κώστας θα γράψει την δική του ιστορία στο νησί με ανεξίτηλα γράμματα. Αγωνιστής για τις ανάγκες των ανθρώπων, ακούραστος και διεκδικητικός πέρασε διαδοχικά από την θέση του προέδρου του δημοτικού συμβουλίου και κατόπιν του επικεφαλή της παράταξης Λαϊκή Συσπείρωση. Ούτε στιγμή δεν «ξαπόστασε». Οι σύντροφοί του και οι συνοδοιπόροι...

Απανωτά είναι πλέον τα φαινόμενα διαφθοράς της κυβερνητικής παράταξης, που ακόμη και ο πλέον αφελής υποστηρικτής της είναι αδύνατον να μην τα αντιλαμβάνεται. Το μεγαλύτερο όμως όλων είναι η ηθική κατάπτωση, που είναι και αυτή ολοφάνερη, και έγκειται στην τεράστια προσπάθεια που καταβάλλεται από το επικοινωνιακό επιτελείο του Μαξίμου, να παρουσιάζεται το μαύρο ως άσπρο. Έχουν φυσικά διακρίνει δύο πολύ μεγάλες ομάδες του ελληνικού πληθυσμού που μπορούν ακόμη να επηρεάσουν με επιτυχία και χρησιμοποιούν την τακτική της «πληροφοριακής υπερφόρτωσης». Οι ομάδες αυτές είναι από την μία μεριά εκείνοι που δεν έχουν ιδιαίτερες ικανότητες στο να επεξεργάζονται αυτά που ακούνε ή διαβάζουν από τα κρατικά ή ιδιωτικά «παπαγαλάκια» των μέσων μαζικής αποπλάνησης και η δεύτερη κατηγορία είναι εκείνων που αντιλαμβάνονται ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της δανιμαρκίας, αλλά ο εγωισμός τους δεν τους αφήνει να παραδεχτούν το λάθος τους. Η πρώτη κατηγορία «καταπίνει αμάσητα» ότι τις «σερβίρουν» διάφορες ...

Ένα υπέροχο τρόπο να τη βγάζεις «καθαρή», όταν σε πιάνουν με την «γίδα στην πλάτη», μας δίδαξε ο πρωθυπουργός και ο εκπρόσωπος τύπου του. Κι αυτός δεν είναι άλλος από την μαθηματική απόδειξη ότι δύο αρνήσεις προκαλούν μία κατάφαση, πλην επί πλην μας κάνει συν. Δηλαδή το ένα αρνητικό σκάνδαλο της πληρωμένης «ομάδας αλήθειας» με χρήμα του κορόιδου Ελληνικού λαού, επί το άλλο αρνητικό σκάνδαλο της «σίτισης» των ΜΜΕ πάλι με χρήμα του κορόιδων, με αλληλεπίδραση μας δίνουν την θετική για την κυβέρνηση «αποπλάνηση και παραπλάνηση» των πολιτών. Πάμε όμως στο «ψητό» … Τα τελευταία χρόνια δημιουργήθηκε μια ομάδα ακραίων λαϊκιστών με μοναδικό της σκοπό να παρεμβαίνει στα πράγματα προς όφελος του κυβερνώντος κόμματος κατασυκοφαντώντας τους πολιτικούς του αντιπάλους και όχι μόνο. Μια «δουλειά» οργανωμένη επαγγελματικά σε τέτοιο επίπεδο ώστε να μην αφήνει τίποτα ασχολίαστο και μάλιστα πολλές φορές με τόνο «απάνθρωπο». Έφθασαν στο σημείο να εύχονται «ψόφο» στους συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών. Μια ...

  Πριν αρκετό καιρό, την εποχή που καταβαλλόταν τεράστια προσπάθεια από όλα τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια, να παρουσιάσουν τα «Τέμπη» ως ένα «ατυχές συμβάν» και όχι ως έγκλημα, το κρατικό (υποτίθεται αντικειμενικό) ραδιόφωνο είχε προσκεκλημένο ένα Έλληνα καθηγητή πανεπιστημίου της Γερμανίας. Η συζήτηση κυλούσε ομαλά (όπως ακριβώς περίμενε ο «σοβαρός» δημοσιογράφος) με μετριοπαθείς τοποθετήσεις και συστάσεις περί αναμονής των πορισμάτων και εμπιστοσύνης στη δικαιοσύνη. Ως την στιγμή όπου σίγουρος πια για τις «απόψεις» του καλεσμένου έθεσε την ερώτηση, αν θα έπρεπε να παραιτηθεί ο πρωθυπουργός για την υπόθεση των Τεμπών, όπως ζητούσε η αντιπολίτευση. Σύμφωνα με τα προλεχθέντα η απάντηση ήταν δεδομένη και κατηγορηματική, πως «όχι» δεν έπρεπε να υπάρξει παραίτηση, αλλά επισταμένη διερεύνηση και απόδοση πολιτικών και ποινικών ευθυνών. Με προφανή την ικανοποίηση και προσπαθώντας να ευχαριστήσει τον καλεσμένο του «έφθασε» αναπάντεχα η καταιγίδα. Ο πρωθυπουργός έπρεπε να είχε παραιτηθεί πρ...

Στην φωτογραφία δεξιά η Γαλου, αριστερά ο Βάγγος λένε τα κάλαντα στον Αχιλλέα Καρατζά και τον εγγονό του.   Ο μεγάλος Ρώσος συγγραφέας Τολστόι έγραφε ημερολόγιο, όπου σημείωνε κάθε μέρα τα συμβάντα και το πρόγραμμα της ζωής του. Παράδειγμα προς μίμηση. Πρέπει όλοι μας από την παιδική μας ηλικία καθημερινά να σημειώνουμε τα λάθη μας, τις πίκρες και τις χαρές μας, απογοητεύσεις, βάσανα, καημούς, παρέες και διασκεδάσεις, τις μέρες και τις ώρες που αφήσαμε ανεκμετάλλευτες. Τα γεγονότα και τα σκαμπανεβάσματα του βίου μας, αυτά που μας χάρισε η ζωή κι αυτά που μας πήρε η μοίρα, στον αγώνα που δώσαμε ως άνθρωποι μέσα στην κοινωνία. Κι όταν, με το καλό, γεράσουμε θα ανοίγουμε το ημερολόγιο και θα «ξαναζούμε» όσα περάσαμε!!! Πολλοί φεύγουμε χωρίς να αφήσουμε κάτι να μας θυμούνται. Κι έτσι μας ξεχνάνε γρήγορα και φεύγουμε ασήμαντοι, αδιάφοροι αφού δεν αφήσαμε κάτι για το σύνολο, τους συνανθρώπους μας στην τοπική μας κοινωνία. Πρέπει λοιπόν να προλάβουμε πριν φύγουμε να καταλάβουμε τα λάθη μα...

Στην εποχή μας υπάρχει μια γενικευμένη απογοήτευση και οργή και το μεγάλο ερώτημα που τίθεται από πολλούς, ή η μεγάλη ανησυχία καλύτερα, είναι πως τελικά αυτή θα «μετατραπεί» σε κάτι δημιουργικό και δεν θα οδηγήσει σε καταστροφικά αποτελέσματα. Προς το παρόν όλες οι ενδείξεις μας οδηγούν στο … δεύτερο. Φράσεις όπως «όλοι ίδιοι είναι» ή «για όλα είναι υπεύθυνοι αυτοί» ακούγονται παντού και από όλους σχεδόν και θεωρούνται «θέσφατα», γνώμες που πρέπει να γίνονται σεβαστές σαν να προέρχονται από το Θεό, δηλαδή ισχυρισμοί που δεν χρήζουν περεταίρω διερεύνησης και αποδείξεων. Δείχνουμε μια τάση να αποδίδουμε τις ευθύνες για όλα τα προβλήματα και γενικότερα τα «κακώς κείμενα» ή τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε, στους πολιτικούς αποκλειστικά και ανεξαιρέτως και μάλιστα αποφεύγοντας «επιμελώς και παντελώς» την αυτοκριτική ή την αναφορά στην δική μας προσωπική ευθύνη. Έτσι «καθαρίζουμε» μια και καλή με την πάρτη μας και φυσικά όταν «φταίνε όλοι» στην ουσία «δεν φταίει κανένας». Οπότε μπορούμε ν...

  Στις σύγχρονες δυτικές δημοκρατίες ο πολίτης έχει αυξημένες απαιτήσεις και από το πολιτικό σύστημα στην γενική του έννοια, αλλά και από κάθε πολιτικό μεμονωμένα, την στιγμή μάλιστα που θεωρεί ότι εκείνος τον ορίζει ως αντιπρόσωπο του. Αυτές του οι απαιτήσεις μπορεί και πρέπει να εκκινούν από ηθική βάση και να καταλήγουν, μετά την μακρά διαδρομή των αξιών που αποτυπώνονται στο σύνταγμα, στην αποτελεσματικότητα. Όμως πολλές φορές έχουμε ακούσει σε συζητήσεις να τίθεται το δίλημμα αν θα ήταν προτιμότερο ένας πολιτικός να ήταν (ας το πούμε κομψά) λιγότερο ηθικός και περισσότερο αποτελεσματικός και όχι το αντίστροφο. Φτάνουμε ακόμη και στο σημείο να αποδεχθούμε ότι μπορεί και να «διαφθαρεί» αρκεί να υλοποιήσει μεγάλα έργα και σημαντικές μεταρρυθμίσεις, αρκεί με απλά λόγια να μας κάνει την ζωή καλύτερη. Γίνεται άραγε να είναι κάποιος και ηθικός και αποτελεσματικός ή στην πολιτική το να είσαι μονίμως προσκολλημένος στην πλευρά της ειλικρίνειας, του δικαίου και του αγαθού είναι μειονέκτη...

Στις μέρες μας κυριαρχεί η τάση , που με τόση ευκολία διατυπώνεται από μέσα ενημέρωσης και «αγανακτισμένους πολίτες» , να θεωρείται πως η πολιτική από την φύση της είναι «ανήθικη». Αυτό είναι πολύ επικίνδυνο και χρησιμοποιείται από την «εξουσία» , μέσω των προπαγανδιστών της , προκειμένου να «σπρώξουν» μία μερίδα ψηφοφόρων , είτε στην αποχή και την αδιαφορία , είτε προς ακροδεξιές κατευθύνσεις. Έτσι δικαιώνεται μια απολίτικη στάση που ευνοεί όσους θέλουν να κάνουν τις «δουλειές» τους , με την μικρότερη δυνατή αντίσταση. Κατ΄ αρχήν να κάνουμε μία διάκριση ανάμεσα στους πολιτικούς και την ηθική και στην πολιτική και την ηθική. Είναι ένα συνηθισμένο λάθος που γίνεται κατά κόρον , να θεωρείται ανήθικη η πολιτική από πράξεις πολιτικών που ανάγονται όπως είναι αυτονόητο σε ανθρώπινες αδυναμίες. Σε αυτό το επίπεδο εκείνο που πρέπει να γίνεται , είναι μία συνειδητή επιλογή του πολιτικού προσώπου με γνώμονα το πρέπον, το προσήκον, το ενδεδειγμένο, το δέον γενέσθαι και φυσικά να την υποστηρίζει ...

Είσαι ιδιωτικός υπάλληλος , παντρεμένος με ένα παιδί ανήλικο. Αμείβεσαι με 800 ευρώ τον μήνα , άλλα τόσα η γυναίκα σου και τα βγάζετε πέρα … ίσα-ίσα. Ξαφνικά … το «αφεντικό σου τρελαίνεται» και τριπλασιάζει τον μισθό σου. Και μετά από αυτό … πάλι τα βγάζετε πέρα … ίσα-ίσα , δεν μένει στο τέλος του μήνα τίποτα! Ερώτημα … Μπορείς να «αυτοπροβάλλεσαι» ως … νοικοκύρης ; Μόλις ανακοινώθηκε , αγαπητοί φίλοι , η έκθεση του Ελεγκτικού Συνεδρίου για τις απευθείας αναθέσεις , όπου διαπιστώνεται αδιαφάνεια , μη έγκαιρος προγραμματισμός , αλλά κυρίως εξάντληση των ανωτάτων ορίων. Και φυσικά μετά από αυτό , αφήνει σαφείς αιχμές για διασπάθιση του δημοσίου χρήματος. Η έρευνα έγινε την περίοδο 2021-2022 , όπου το ποσοτικό όριο αυξήθηκε από 20000 σε 30000 ευρώ για τις συμβάσεις προμηθειών και γενικών υπηρεσιών και σε 60.000 ευρώ για τις δημόσιες συμβάσεις έργων ή κοινωνικών και άλλων ειδικών υπηρεσιών, καθώς και έργων Τεχνολογίας Πληροφορικής και Επικοινωνιών. Άρα πριν έκαναν οι Δήμοι τις «δουλειές ...