Παριανές υποκειμενικότητες

«Όταν βλέπω τη μεγάλη εικόνα με πιάνει δέος» μας έλεγε πρόσφατα συνομιλητής μας, αναφερόμενος στον πόλεμο της Ουκρανίας, όπου σύμφωνα με ορισμένους αναλυτές αποτελεί την έναρξη του 3ου παγκόσμιου πολέμου. Και συνέχισε: «Στην Ελλάδα δεν έχουν πάρει είδηση, ότι η αμερικάνικη βάση στην Αλεξανδρούπολη, μας έχει μπλέξει για τα καλά στον πόλεμο». Δεν θα δώσουμε συνέχεια στα όσα παρακάτω μας είπε. Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Απλά με αφορμή την κουβέντα αυτή, θυμηθήκαμε, ότι το προϊόν που παράγει η χώρα μας και η Πάρος είναι εξαιρετικά ευαίσθητο. Μια παγκόσμια κρίση, όπως απέδειξε ο covid-19 (ευτυχώς για λίγο) ή μια κρίση με διάρκεια στο Αιγαίο, μπορεί να το εξαφανίσει από προσώπου γης και να μείνουμε στο νησί με άδεια ξενοδοχεία και ενοικιαζόμενα δωμάτια. Για χρόνια τώρα, αυτή η μονοκαλλιέργεια απέδωσε και αποδίδει πλούσιους καρπούς με αποτέλεσμα να μας παρασύρει και να αφήσουμε στην άκρη τον πρωτογενή τομέα, από τον οποίο έζησαν οι παππούδες μας και οι πατεράδες μας τις οικογένειές τους. Δεν

Αρχή μας η αλληλοβοήθεια και πάθος μας η διεκδίκηση της χαράς Τρεις ομάδες, σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Βόλο διεκδικούν τα γηρατειά τους ως τον καιρό της ευτυχίας τους. Τι λέει στην «Εφ.Συν.» η Μαλάμω Στεργίου, ιδρύτρια της ομάδας «Συγκατοίκηση Ηλικιωμένων και ΜΗ - Φτιάχνω το Μέλλον μου!» Στις 17 Ιανουαρίου του 1995, στις 6 παρά τέταρτο τα ξημερώματα, η γη άρχισε να τρέμει στη δυτική Ιαπωνία. Το επίκεντρο του σεισμού των 7,3 Ρίχτερ ήταν μόλις 20 χιλιόμετρα από το Κόμπε, όπου η καταστροφή ήταν βιβλική: 6.434 έχασαν τη ζωή τους στην πόλη που ισοπεδώθηκε. Ο σεισμός ανέσυρε όμως και μια λέξη από τα παλιά: «kodokushi» στα γιαπωνέζικα είναι η λέξη που περιγράφει τους ηλικιωμένους, ανύπαντρους ή χήρους, που ζουν μόνοι - κι ήταν πολλοί οι kodokushi (ή koritsushi όπως αποκαλούνται στα υπουργικά έγγραφα) που πέθαναν ολομόναχοι. Αυτόν ακριβώς τον φόβο του μοναχικού θανάτου -και την ακόμα πιο δύσκολη πραγματικότητα της μοναχικής επιβίωσης- μοιράζονται εκατομμύρια άνθρωποι στην Ευρώπη. Στην Ελλάδα, σ