Παριανές υποκειμενικότητες

«Αν οι μηχανές παράγουν όλα όσα χρειαζόμαστε, το αποτέλεσμα θα εξαρτηθεί από το πώς διανέμονται τα πράγματα. Όλοι οι άνθρωποι θα μπορούν να απολαύσουν μια πολυτελή ζωή ελεύθερου χρόνου αν ο πλούτος που παράγουν οι μηχανές διαμοιραστεί. Ή η πλειοψηφία του κόσμου μπορεί να καταλήξει να ζει στην απόλυτη φτώχια αν οι ιδιοκτήτες των μηχανών συνωμοτήσουν επιτυχώς ενάντια στην αναδιανομή του πλούτου. Μέχρι τώρα, η τάση μοιάζει να είναι προς τη δεύτερη επιλογή, με την τεχνολογία να δημιουργεί όλο και μεγαλύτερες ανισότητες». Στις 8 Ιανουαρίου του 1942 γεννιέται ο σπουδαίος Βρετανός θεωρητικός φυσικός και αστροφυσικός, Στίβεν Χόκινγκ. Πηγή:  ROSA

ΤΟ ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ για την υγεία, κόπηκε πάνω στα πατρόν των νεοφιλελέδων, με τα οποία κάθε δημόσιο αγαθό - από την ενέργεια, την παιδεία, τις συγκοινωνίες, την επικοινωνία – πρώτα διαπομπεύεται, μετά αποψιλώνεται, ρημάζεται και μετά ξεπουλιέται. ΤΟ ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ για την υγεία είναι η φυσική προέκταση της θανατηφόρας διαχείρισης της «πανδημίας», με παγκόσμια πρωτιά σε νεκρούς, με διασωληνωμένους σε διαδρόμους, ΜΕΘ χωρίς εντατικολόγους, πεταμένους στο δρόμο τους υγειονομικούς που έδωσαν τη μάχη και είπαν τα αυτονόητα περί ανοσίας, με πρόστιμα, αποκλεισμό θεραπευτικών φαρμάκων, εκτίναξη των θανάτων απ’ τον καρκίνο και τις καρδιοπάθειες που έμειναν στο περιθώριο για να περπατήσει η ΠΑΝΔΗΜΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ, ένα φασιστοειδές στον υπουργικό θώκο και ένα ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΟ ΕΠΙΤΡΟΠΑΤΟ, το οποίο φρόντισε από την πρώτη στιγμή για το ΑΚΑΤΑΔΙΩΚΤΟ. ΤΟ ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ είναι η χαριστική βολή για το μεγάλο πλήθος των ανθρώπων, για τους οποίους η άθλια διατροφή και η έλλειψη θέρμανσης λόγω φτ

«…Καὶ καλὴν ἀπολογίαν, τὴν ἐπὶ τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ, αἰτησώμεθα». Αυτά ακούμε στο τέλος της λειτουργίας της εκκλησίας και άλλα.  Φίλε μου αγαπητέ, ο Καραγκιόζης σκότωνε τους σκοτωμένους παριστάνοντας τον ήρωα κι εμείς εδώ, ασφαλείς προς στιγμήν, ας μην μιμούμεθα διαρκώς τους θεατρίνους της παιδικής μας ηλικίας.  Σού γράφω γιατί είμαι λιγάκι με το μέρος σου καθώς ανεβαίνεις έναν Γολγοθά με ασήκωτο σταυρό στον ώμο σου. Αγάπησα τους λυπημένους ανθρώπους, είπε ο Ρίτσος και αυτό με χτύπησε κατάστηθα! Από τα υψηλά του Ολύμπου βρέθηκες στα χαμηλότερα της κόλασης και ιδού, αυτή είναι η πιο αποτρόπαια τιμωρία. Τι την θέλουμε την άλλη; Η Ελλάδα είναι γεμάτη από τέτοιους θανάτους  ειδώλων, κι ο κόσμος το ίδιο, δεν είναι μόνο τα αγάλματα του Στάλιν που τα γκρέμισαν παντού, αρέσει στους ανθρώπους να θεοποιούν και να δαιμονοποιούν, μαγεύει η διαρκής συνομιλία με τον διάβολο. Όλοι εμείς είμαστε οι καλοί, οι αγαθοί, οι αναμάρτητοι κι εύκολα γινόμαστε εισαγγελείς και κάποιοι από μας ευχαρίστ

Έφτασε λοιπόν η ώρα που αρχίζουμε να ξανασυζητάμε τα θέματα των δημοτικών εκλογών. Σε ένα νησί που η πλειονότητα των κατοίκων θεωρεί ότι είμαστε στον «αυτόματο πιλότο». Αναφέρομαι σε αυτό, για να σκεφτούμε τι έχει γίνει. Όχι με βάση κάποιες θεωρητικές προσεγγίσεις αλλά, τι ήταν αυτά που είχαν υποσχεθεί να γίνουν και τι έγινε. Γιατί εάν δεν υπάρχει αυτός ο απολογιστικός έλεγχος, τότε ότι γίνεται είναι στην τύχη, και επιβεβαιώνει αυτό που έγραψα πριν. Στα θέματα λοιπόν της αυτοδιοίκησης θα πρέπει να συμφωνήσουμε σε κάποιες βασικές αρχές. Μία από αυτές, είναι ότι οι προτεραιότητες και το καλό του νησιού είναι πάνω από οποιοδήποτε κόμμα και κυβέρνηση. Είναι προφανές ότι η οποιαδήποτε δημοτική αρχή θα πρέπει να συνεργάζεται με όλα τα κλιμάκια της διοίκησης, αλλά σε καμία περίπτωση δε θα πρέπει να πρυτανεύει το προσωπικό ή κομματικό συμφέρον. Ως εκ τούτου απόλυτη εναρμόνιση με κυβερνητικές αποφάσεις ή συγκρούσεις άνευ λόγου και αιτίας είναι ανόητες. Εφόσον μιλάμε περί πολιτικών θα πρέπει να