Γράμμα στον Πέτρο Φιλλιπίδη (και σε άλλους)
«…Καὶ καλὴν ἀπολογίαν, τὴν ἐπὶ τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ, αἰτησώμεθα». Αυτά ακούμε στο τέλος της λειτουργίας της εκκλησίας και άλλα.
Φίλε μου αγαπητέ, ο Καραγκιόζης σκότωνε τους σκοτωμένους παριστάνοντας τον ήρωα κι εμείς εδώ, ασφαλείς προς στιγμήν, ας μην μιμούμεθα διαρκώς τους θεατρίνους της παιδικής μας ηλικίας.
Σού γράφω γιατί είμαι λιγάκι με το μέρος σου καθώς ανεβαίνεις έναν Γολγοθά με ασήκωτο σταυρό στον ώμο σου. Αγάπησα τους λυπημένους ανθρώπους, είπε ο Ρίτσος και αυτό με χτύπησε κατάστηθα! Από τα υψηλά του Ολύμπου βρέθηκες στα χαμηλότερα της κόλασης και ιδού, αυτή είναι η πιο αποτρόπαια τιμωρία. Τι την θέλουμε την άλλη; Η Ελλάδα είναι γεμάτη από τέτοιους θανάτους ειδώλων, κι ο κόσμος το ίδιο, δεν είναι μόνο τα αγάλματα του Στάλιν που τα γκρέμισαν παντού, αρέσει στους ανθρώπους να θεοποιούν και να δαιμονοποιούν, μαγεύει η διαρκής συνομιλία με τον διάβολο. Όλοι εμείς είμαστε οι καλοί, οι αγαθοί, οι αναμάρτητοι κι εύκολα γινόμαστε εισαγγελείς και κάποιοι από μας ευχαρίστως και δήμιοι. Και ακόμα πιο εύκολα όσοι ήξεραν και δεν μιλούσαν και δεν έβαζαν φρένο, αλλά άφηναν τα πράγματα να εκτροχιαστούν, προσβλέποντας οι καημένοι σε μια κοινωνία με τον νόμο κάθε φορά του ισχυρότερου.
Συχνά δεν μιλούμε γιατί δεν θέλουμε και άλλοι να μιλήσουν για μας! Ποιος θα μάς πειράξει εμάς που γίναμε οι θεοί της μπάλας, οι θεοί του θεάτρου, οι θεοί του τραγουδιού, οι θεοί των ευκαιρίων, της φαύλης τηλεόρασης ή του χρήματος; Δεν μάς δίδαξε ο Τσοχατζόπουλος, ο ατυχής και φτωχός, καθώς δεν ήταν ο μόνος που έβαλε χέρι σε ξένα χρήματα. Οι δικηγόροι του ή ο ίδιος ακολούθησαν μια γραμμή που ενώ δεν φαίνεται να αποδίδει, εντούτοις υιοθετείται από πολλούς.
«Όλα είναι σκευωρία, όλα είναι ψέμματα. Ζήλεψαν τη δόξα μου και θέλουν να με γκρεμίσουν». Έγραψα ο φτωχός και στην Καϊλή, από συμπόνοια για όσα περνάει, καθώς γκρεμίστηκε κι αυτή από τα σύννεφα στα Τάρταρα και σωτηρία από εκεί και πέρα δεν υπάρχει, τιμωρήθηκε ήδη σκληρότατα.
Σού γράφω γιατί υπήρχε και άλλος δρόμος απολογίας που θα σε αποκαθιστούσε κομμάτι στα μάτια των ανθρώπων που επιθυμούν τη συγγνώμη για τον εαυτό τους, ποτέ όμως για τους άλλους. Πολλοί φίλοι δεν κατενόησαν ότι το γράμμα στην κοπέλα ήταν για να δικαιολογηθώ για όσους έβγαλαν ασυγκράτητο μίσος και περίσευμα κακίας που με περόνιασε. Τρέξαμε να σκοτώσουμε τον σκοτωμένο. Εμείς είμαστε καθαροί, είμαστε ο παράδεισος, οι άλλοι είναι η κόλαση. «Εμείς τους αριστερούς θα τους πάμε στα νησάκια και οι άλλοι θα ζήσουμε ήσυχα» μού έλεγε ο μοίραρχος της Ερυθραίας.
Λοιπόν υπήρχε και άλλος τρόπος απολογίας που θα σε ύψωνε δεν θα σε ταπείνωνε ακόμα πιο πολύ στα μάτια των ανθρώπων. Για δες αυτό παρακάτω, αν και νομίζω είναι λιγάκι αργά, θα έπρεπε να σού γράψω νωρίτερα. «Κύριοι δικαστές και συνάνθρωποι που δυστυχώς έβλαψα. Σαν θνητός που βρήκα δρόμο δόξας, ξαφνικά ανέβηκα πολύ ψηλά και ζαλίστηκα, και δυστυχώς έσφαλα. Πολλά που μού καταμαρτυρούν ίσως δεν τα έκανα, αλλά μεθυσμένος από την επιτυχία και τη λάμψη αδίκησα πολλούς. Ζητώ συγγνώμη, όσο γίνεται θα προσπαθήσω να γίνω καλύτερος άνθρωπος, αλλά πρέπει να σάς πω ότι ήδη τιμωρήθηκα πολύ και κάθε άλλη τιμωρία θα μού φανεί μικρότερη. Βρήκα ένα καθεστώς πολύ μειωτικό για τις γυναίκες συναδέλφους και κοίταξα κι εγώ να επωφεληθώ όσο γίνεται. Συγγνώμη».
Δεν σου λέω να πας σε μοναστήρι, αλλά έτσι κι αλλιώς όταν τελειώσεις με τα βάσανα αυτά θα είσαι μόνος και πρέπει να βρεις τρόπο αυτό να το αντέξεις. Να αντέξεις τη συνέχεια. Χωρίς τη συγγνώμη αυτό μάλλον θα είναι ακατόρθωτο. Ακόμα κι αν αθωωθείς από το δικαστήριο.
Πηγή: ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣΗΣ
