Παριανές υποκειμενικότητες

«Πρέπει να δούμε την αξιολόγηση των πράξεων. Πόσες απ’ αυτές τις πράξεις που κάνουμε κάθε μέρα χρειάζονται; Δηλαδή ένα κόστος τεραστίων διαστάσεων μπορεί να γίνει αν περιορίσουμε μερικά πράγματα απ’ αυτά που δεν χρειάζονται να γίνουν. Δεν σημαίνει ότι δεν αγαπάμε τον άρρωστο αν πάμε και του πούμε ότι "δεν έχει νόημα να κάνουμε αυτό για σας". Ένας καρκινοπαθής τελικού σταδίου δεν είναι υποχρεωτικό... Δεν θα τα καταφέρει, δεν έχει καλή πρόγνωση, πρέπει κάποια στιγμή να τραβήξουμε μια γραμμή. Γιατί; Γιατί είναι πάρα πολύ δύσκολο να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε στα έξοδα που χρειάζονται για την αντιμετώπιση των συνανθρώπων. Υπάρχει ένα σημείο που δεν έχεις λόγο να κάνεις κάτι παραπάνω. Θα μου πει κάποιος ότι ο καλός Θεός έχει αποφασίσει διαφορετικά. Μα πράγματι, αλήθεια είναι αυτό το πράγμα, στο τέλος της ημέρας όμως τι θα γίνει; Αυτά τα πράγματα τα έχουν δει. Η Αμερική είναι ένα τρομακτικό παράδειγμα: Ψάχνουν τα πάντα, ψάχνουν το κόστος των πράξεων, το "cost benefit ratio&q

Γράφει ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣΗΣ Στα τουριστικά μέρη δώσαμε το χρόνο μας για το χρήμα και ξεμάθαμε να ζούμε. Καταλήξαμε να πορευόμαστε περιορίζοντας τις εσωτερικές ανάγκες για επαφή, επικοινωνία και δημιουργία. Ο χρόνος είναι χρήμα και δεσμεύσαμε μέρος της ζωής μας να το αποκτήσουμε. Σιγά–σιγά το μέσον (το χρήμα) έγινε σκοπός. Ο σκοπός ήταν να ζήσουμε, αλλά υποτάχθηκε ο σκοπός στο μέσον. Δεν κάναμε φίλους, δεν αγαπήσαμε, δεν ιδρύσαμε νέες συγγένειες και τις παλιές τις ξεχάσαμε. Οι άλλες αξίες δεν περιμένουν στη γωνιά να τις ανακαλύψουμε. Εξατμίζονται, φεύγουν και όταν φανούν μείζονα γεγονότα, κρίσιμα ζητήματα της ζωής, απορούμε κοιτάζοντας ένα μεγάλο κενό που δημιουργήσαμε. Χρήματα υπάρχουν, αλλά η ζωή και οι άνθρωποι έφυγαν. Ο χρόνος είναι χρήμα, αλλά και ζωή, που δεν έρχεται πίσω και δεν γίνεται να εξαγοραστεί. Παρατηρούμε φίλους που θα μπορούσαν να ξεκουραστούν, να διαβάσουν, να πάνε στον κινηματογράφο, να κάνουν ένα ταξίδι, να χαζέψουν στο καφενείο της παραλίας, τους βλέπουμε να χάνοντα

Καλημέρα από την Πάρο. Δεν ήθελα άλλο να ασχοληθώ με την αυριανή συνάντηση, αλλά προβληματίστηκα με την ανάγνωση σχολίων που τείνουν προς την απογοήτευση. Μερικοί (ελάχιστοι ευτυχώς) γράφουν ότι δεν θα γίνει τίποτα και άλλα παρόμοια. Ιδού λοιπόν ότι κατάφεραν οι εξουσίες να φέρουν σε μερικούς παραίτηση και απογοήτευση. Εδώ λοιπόν είναι το θέμα. 'Οτι επιχειρείται από την κεντρική πολιτική, την οποία δυστυχώς μιμούνται οι τοπικές αρχές, να μας καταστήσουν πολίτες απαισιόδοξους, πολίτες που έχουν χάσει τα πολιτικά τους δικαιώματα και δεν πιστεύουν στην καθημερινή δράση. Επιχειρείται να μάς κλείσουν στο σπίτι, να μη συζητούμε, να μην θέτουμε ζητήματα και να αγωνιζόμαστε για την ποιότητα της ζωής μας. Να τα δεχόμαστε όλα. Ευχαριστούμε τον "Αρχίλοχο" για την παραχώρηση της αίθουσας και τους φίλους που δεν φαίνονται μεν, αλλά θα σπεύσουν να βάλουν χέρι στην προετοιμασία, όπως πάντα. Αν δεν γινόταν εκεί η συνάντηση, τα πράγματα είναι τόσο σοβαρά, ώστε θα την κάναμε έξω στο ύπαιθρ

Μία είναι η ουσία δεν υπάρχει αθανασία , λέει το τραγούδι. Γι αυτό και στο απειροελάχιστο , μεταξύ γέννησης και θανάτου , ενδιάμεσο τμήμα της παρουσίας μας στον πλανήτη , αρχίζει κι η προσπάθεια να δημιουργήσουμε σύμφωνα με τον Καζαντζάκη. Ποιά «δημιουργία» όμως ; Εδώ ξεκινάνε τα προβλήματα... Υπάρχει η ατομική δημιουργία του καθενός , που μέσα στην «μοναδικότητα» του συλλογίζεται , ερευνά , σχεδιάζει και πράττει. Υπάρχει και η «απρόσωπη» δημιουργία του κεφαλαίου , που στην ορμή του κονιορτοποιεί τα πάντα , ακόμη και την ανθρώπινη υπόσταση και αξιοπρέπεια. Κι έρχεται η πολιτική και δένει το γλυκό. Τι θα εξυπηρετήσει άραγε η πολιτική είναι το μεγάλο ερώτημα. Τον άνθρωπο και τις πραγματικές του ανάγκες ή το κεφάλαιο; Η ουσία λοιπόν πριν την αθανασία , περνάει από την πολιτική και τους εκπροσώπους της στον «μάταιο» τούτο κόσμο. Μάταιο; Όχι φυσικά !!! Γιατί αν «υπηρετείς» ιδανικά και αξίες και αγωνίζεσαι για την ελευθερία , την ισότητα , την δημοκρατία και την αξιοπρέπεια , τότε τίποτα δεν