Παριανές υποκειμενικότητες

της Σοφίας Χατζοπούλου, Ο σάλος που δημιουργήθηκε με την προβολή της σουηδικής ταινίας “Αγόρια στο ντους” τη βδομάδα που μας πέρασε έφερε στο προσκήνιο για άλλη μια φορά πόσο δύσκολο είναι να προσπαθείς μέσω της εκπαίδευσης – αλλά και όχι μόνο – να κάνεις τομές σε μια χώρα βαθιά συντηρητική όπως η Ελλάδα, και μάλιστα χωρίς καμία θεσμική υποστήριξη. Η καθηγήτρια που τόλμησε να αμφισβητήσει τα στερεότυπα και την “καθεστηκυία τάξη” έγινε αντικείμενο συζήτησης σε διάφορα πάνελ ειδησεογραφικά και μη, με ανθρώπους που είχαν άποψη για την παιδαγωγική της, τη διαδικασία δηλαδή πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την προβολή χωρίς καν να γνωρίζουν για το τι έγινε μέσα στην τάξη, όπως επίσης και για το περιεχόμενο της ταινίας χωρίς καν να την έχουν δει. Ο καθένας δηλαδή παρέλασε από τα ΜΜΕ λέγοντας ό,τι ήθελε με βάση το δικό του αξιακό πλαίσιο και τις προκαταλήψεις του. Παρόλο που η πλειοψηφία έσπευδε να την χαρακτηρίσει “ερωτική ταινία”, ο περιεχόμενο της ήταν σε όλους άγνωστο, γιατί απλούστατα είν

Γράφει ο Kostas Rokonidas O Νικόλας Στέλλας είναι η έμπρακτη κατάθεση της παριανής λαϊκής ψυχής στον αγώνα κατά των κατακτητών. Είναι το αγροτόπαιδο που σφράγισε με την ίδια του τη ζωή την αντιστασιακή παρουσία των παριανών ενάντια στη γερμανική κατοχή. Είναι σύμβολο θάρρους, αυταπάρνησης, αντιστασιακής δράσης, πίστης σε πανανθρώπινα ιδανικά και αξίες όπως αυτά της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας. Ο Νικόλας Στέλλας είναι ένας από τους χιλιάδες ανώνυμους και επώνυμους λαϊκούς αγωνιστές που την περίοδο της κατοχής διάλεξαν το δρόμο της αντίστασης σε πόλεις και χωριά σε αντίθεση με όλους εκείνους τους βολεμένους και τους συμβιβασμένους που έγιναν υποχείρια και συνεργάτες των κατακτητών. Βέβαια οι μεταπολεμικές εξελίξεις στη χώρα μας με τις «έξωθεν» παρεμβάσεις «βάφτισαν» τους αγωνιστές «προδότες» που γέμιζαν τα ξερονήσια και τροφοδοτούσαν τα εκτελεστικά αποσπάσματα και τους δοσίλογους «παρεξηγημένους πατριώτες». Ο Νικόλας Στέλλας φέγγει 79 χρόνια σαν φάρος ελπίδας στο νησί μας: Για να

Οι φίλοι της Δημοτικής παράταξης Πάρος επιμένουμε στην πράξη, έχουν κάθε λόγο να ανησυχούν για τα κεκτημένα τους. Ο Κώστας Ροκονίδας ασκεί όπως πάντα, μια σοβαρή, στιβαρή και πάντα επιβεβαιούμενη αντιπολίτευση, υποχρεώνοντας πολλές φορές με το στανιό, την ‘πράξη’ να πράξει το σωστό, ενώ ο Κώστας Μπιζάς μετά την δυνατή είσοδο στα δημοτικά δρώμενα, συνεχώς αυξάνει την εδραίωση και επιβεβαίωση του, συγκεντρώνοντας στελέχη φρέσκα και παλιά, με ανοιχτά και ικανά μυαλά, πέρα και πάνω από κομματικές αλυσίδες. Αυτό ενοχλεί και ανησυχεί. Και επιστρατεύονται τα πάντα. Από όλες τις πλευρές. Αλλά, όπως δεν μπορείς να πουλήσεις ψυγείο σε Εσκιμώο, έτσι δεν μπορείς να κρύψεις και την πραγματικότητα από τους Παριανούς, όσο και αν προσλαμβάνεις επιστρατεύεις κονδυλοφόρους εκτός Πάρου. Και η πραγματικότητα είναι ότι στην πράξη, η ‘Πράξη’ καταρρέει σε όλα τα μέτωπα. Η επικοινωνιακή έκρηξη των τελευταίων ημερών (που θα γιγαντωθεί μέχρι τον Οκτώβρη), προσπαθεί να παρουσιάσει την Πάρο σαν το ιδανικό μέρος γ

«Υπέπεσε στην αντίληψη μας πως η ταινία μας, “Αγόρια στο Ντους”, βρέθηκε στη δημοσιότητα στα ελληνικά ΜΜΕ. Ο λόγος αφορά στη φερόμενη καταγγελία ενός γονιού, εις βάρος μίας καθηγήτριας που έδειξε την ταινία σε μία ομάδα παιδιών. Υπήρξαν ισχυρισμοί πως αυτό το μικρού μήκους φιλμ είναι ερωτικού χαρακτήρα και απεικονίζει σεξουαλικές περιπτύξεις μεταξύ παιδιών. Οι ισχυρισμοί αυτοί είναι χωρίς καμία λογική και, ως σκηνοθέτες, δεν μπορούμε να κατανοήσουμε πως η ταινία και η θεματική της θα μπορούσε να ερμηνευτεί καθ’ αυτόν τον τρόπο. Η ταινία αυτή δε δείχνει απολύτως τίποτα τέτοιο. Αυτή η παραπληροφόρηση που έχει γιγαντωθεί σε κάποια ελληνικά Μέσα είναι σοκαριστικά λανθασμένη και, πραγματικά, έχουμε σοβαρές αμφιβολίες πως κάποιος από τους ιθύνοντες αυτών των ισχυρισμών έχει δει την ταινία. Τα “Αγόρια στο Ντους” αφηγείται μία ιστορία αρσενικής φιλίας, πως δύο πολύ καλοί φίλοι εξερευνούν τις νόρμες της αρρενωπότητας, τι σημαίνει το να “γίνεις άνδρας” και, σε τελική ανάλυση, πως η φιλία τους αυ

Γράφει ο  ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣΗΣ Ο τουρισμός είναι σαν ένα μπαλόνι. Ωραίο είναι και κάνει εντύπωση με τα χρώματα και δίνει χαρά. (Για το μπαλόνι λέω!) Όταν το παραφουσκώσεις όμως σπάει. Και αυτό πετύχαμε ήδη στην Πάρο. Οι ντόπιοι κάτοικοι, οι περισσότεροι έλυσαν τα προβλήματα τα οικονομικά. Έδωσαν όμως ευκαιρία, γη και θάλασσα και αέρα, στους πειρατές χρυσωρύχους και αφίχθησαν εδώ άλλοι να λύσουν δικά τους προβλήματα επιβίωσης και άλλοι να πλουτίσουν. Έτσι σιγά σιγά χάσαμε τον έλεγχο του νησιού και έχουμε βίλες τερατώδεις και σχολεία σε πλαστικές κατασκευές. Και διώχνουμε τους υπαλλήλους και τους δασκάλους και τους γιατρούς, γιατί δεν έχουμε χώρο, με χιλιάδες σπίτια κλειστά 10 μήνες το χρόνο. Κατακαημένη Αράχωβα! Απ' την άλλη αλλοιώθηκαν οι χαρακτήρες μας και η συνοχή και η αίσθηση συγγένειας μειώθηκαν. Ένα τερατώδες πλοίο στον κόλπο της Πάρου θα φέρει τουρίστες και ψώνια πολλά. Χαρά και ευτυχία. Ο κόλπος είναι κλειστός και ήδη οι παραλίες έχουν ρυπανθεί από άλλες ασυδοσίες. Θα κερδίσο