Παριανές υποκειμενικότητες

Στο παρακάτω κείμενο του Γιάννη Μωραϊτίδη περιγράφεται ο Γολγοθάς που είναι υποχρεωμένος να ανέβει ένας εργαζόμενος που απασχολείται στον τομέα των προμηθειών ενός Δήμου προκειμένου να φέρει εις πέρας ένα θέμα. Χρειάστηκαν 3.800 σελίδες για τη δημιουργία ενός αντιγράφου που χρειάζεται η Οικονομική Υπηρεσία για να προχωρήσει το ένταλμα. Και προσέξτε όλα αυτά τα έγγραφα υπάρχουν σε ηλεκτρονική μορφή και είναι ήδη ελεγμένα από άλλες αρμόδιες υπηρεσίες. Όλα αυτά τα αλλοπρόσαλλα, ως εργαζόμενοι, είμαστε υποχρεωμένοι βάσει νόμου να τα πραγματοποιούμε. Και βέβαια όλα αυτά τα έγγραφα, πέρα από την οικονομική σπατάλη παραγωγής τους, τη σπατάλη χαρτιού, τις φθορές των ανταλλακτικών των μηχανημάτων που χρησιμοποιούνται, αλλά και των εργατοωρών που χάνονται, πρέπει και να αρχειοθετηθούν. Κι κάποια απ' αυτά τα έγγραφα, όχι λίγα, πρέπει επίσης να ταξιδέψουν σε άλλες υπηρεσίες εκτός Δήμου και επειδή το τμήμα προμηθειών του Δήμου μας δεν είναι κομμάτι της Οικονομικής Υπηρεσίας είναι αναγκασμένες κ

"Η κατάθλιψη είναι σαν μια μαυροντυμένη γυναίκα. Αν βρεθεί στον δρόμο σας, μην την διώξετε. Προσκαλέστε την μέσα, δώστε της μια θέση, συμπεριφερθείτε της όπως στους φιλοξενούμενους σας και ακούστε αυτά που έχει να σας πει." είπε κάποτε ο Καρλ Γιούνγκ. Η κατάθλιψη αποτελεί μια σοβαρή ψυχική νόσο, η οποία έχει μάλιστα χαρακτηριστεί ως η Νόσος του 21ου αιώνα.. Για τον Καρλ Γιουνγκ η κατάθλιψη είναι ένας αγγελιαφόρος, ένας άγγελος που παλεύεις μαζί του μέχρι να σου αποκαλύψει τη μυστική του ευλογία. Στην Γιουγκιανή ψυχολογία η κατάθλιψη έχει άμεση σχέση με την καταπίεση. Σύμφωνα με αυτήν την οπτική γωνία υπάρχει μια κρυφή τάση προς την κατάθλιψη που μας εξαναγκάζει να απωθήσουμε και να καταπιέσουμε ψυχικά περιεχόμενα. Δεν πρόκειται για τιμωρία αλλά ίσως συνέπεια της αποκοπής μας από την ανθρώπινη, ενστικτώδη πλευρά του εαυτού μας. Ο Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ, υπήρξε ένας από κορυφαίους ψυχολόγους του 20ού αιώνα. Γεννήθηκε στις 26 Ιουλίου του 1875 στο Kesswil της Ελβετίας. Ως μαθητής

Στον δρόμο που οδηγούσε στο λιμάνι του κοσμοπολίτικου νησιού των Κυκλάδων το μποτιλιάρισμα θύμιζε τη λεωφόρο Κηφισού. O προβλήτας ήταν ήδη γεμάτος φορτηγά και επιβατικά οχήματα. Το πλοίο για Πειραιά καθυστερούσε, οι οδηγοί περίμεναν στο λιοπύρι, οι λαμαρίνες έκαιγαν. Δυο-τρεις λιμενικοί, κάθιδροι, προσπαθούσαν να βάλουν τάξη στο χάος. Νεοφερμένος στο νησί ο ένας, ποτέ δεν περίμενε ότι θα αντιμετώπιζε τέτοιες καταστάσεις: ουρές ταξιδιωτών – ακόμη αναρωτιέται «πώς τους σηκώνει όλους μια σταλιά τόπος» –, χιλιάδες αυτοκίνητα στο περιορισμένης χωρητικότητας οδικό δίκτυο, εντάσεις, καβγάδες, απίστευτη ηχορρύπανση. Είχε χαρεί όταν διορίστηκε εκεί. «Τυχερέ, θα είναι σαν να κάνεις διακοπές», του έλεγαν οι φίλοι του. Ομως η καθημερινότητα δεν είναι σαν τα μαγευτικά ηλιοβασιλέματα στα αφιερώματα των ταξιδιωτικών εντύπων και ιστοσελίδων. Ο μισθός του είναι 980 ευρώ. Πληρώνει 600 ευρώ ενοίκιο για να μένει «σε μια τρύπα». Με τα υπόλοιπα πρέπει να καλύψει λογαριασμούς και διατροφή. «Τον χειμώνα κάποι

  Επανάσταση καθημερινή  Το ζήτημα δεν είναι να νικήσεις τον καπιταλισμό, σήμερα, τώρα, γιατί αυτό δεν γίνεται και πορευόμαστε συνηθίζοντας στα ωραία λόγια με χρωματιστές κορδέλες περιτυλίγματος. Καταντήσαμε έτσι λαός των λόγων ενώ η πράξη μας πάει συνήθως αλλού. Το πλοίο της ιστορίας πορεύεται αργά, δεν είναι βάρκα, αλλά μεγάλο πολυώροφο κρουαζερόπλοιο που κάνει μανούβρες δύσκολες σε κάθε λιμάνι και θέλει χρόνο να ορθοπλωρίσει. Καμιά φορά ξεχνά τον προορισμό του και γυρίζει πίσω! Αυτό που χρειάζεται είναι να ναρκοθετήσουμε την πορεία του καπιταλισμού και των αγορών και της τοκογλυφίας και της χρηματοπιστωτικής ολιγαρχίας, χτυπώντας στην καρδιά του κτήνους, τις αξίες τους. Αναδείχνουμε στη θέση τους άλλα οράματα και φροντίζουμε να ζούμε την κάθε μας μέρα υπηρετώντας και προωθώντας την σημασία τους. Να διατηρεί μια φλόγα επαναστατικότητας η καθημερινή μας ζωή, αυτό είναι το μέγα ζήτημα, να προχωρούμε σύμφωνα με τις αξίες μας και να τις διαδίδουμε.   Επανάσταση καθημερινή, αλλά πρώτα