Παριανές υποκειμενικότητες

Του Χρίστου Γεωργούση Δεν ξέρεις πού τριγυρνούν οι άγγελοι να πας κι εσύ εκεί να μάθεις τι λένε, με τι ασχολούνται και πώς περνούνε την ώρα τους. Να κλέψεις καμιά σκέψη τους, ν’ αποστηθίσεις κανένα τραγούδι, να δεις με ποιον τρόπο γίνεται ν’ ανθίζουν οι καρδιές των ανθρώπων, με ποια χάδια καταφέρνουν να παρηγορήσουν όσους πενθούν, όσους η μοίρα τούς γυρίζει το πρόσωπο και τους πληγώνει. Μπορεί να βρίσκονται δίπλα μας και να μην τους βλέπουν τα μάτια μας, να μην ανοίγει τόσο η καρδιά μας ώστε να νιώθουμε την ανάσα τους. Ίσως χρειάζεται κι άλλο να ελαφρύνουμε κι άλλο βάρος να πετάξουμε και άλλες έννοιες να ξεφορτώσουμε κι αυτό που είναι να χαθεί σε σώμα να κερδηθεί σε φλόγα ψυχής. Να παραμερίσουμε λίγο, να χαθούμε απ’ τα τρέχοντα που ζαλίζουν με τη σκέψη μας σ’ αυτό που μένει ακόμα, σε όσα δεν δώσαμε απ’ το ξεχείλισμα της ψυχής μας από φόβο ή ακαταδεξιά. Ίσως ήταν άλλα τα μέτρα και δεν το ξέραμε και τα γυρίσματα του καιρού μας στρίμωξαν και μας ξάφνιασαν. Ας κοιτάξουμε λίγο μπροστά προς ...

Τώρα έχω μια μόνο επιλογή ...   Ξεπηδούσαν από τα μάτια μου ή καλύτερα από το κεφάλι μου αλλά όχι, ήταν σαν να έρχονταν πίσω από αυτό, το διαπερνούσαν. Οι δέσμες σκοτεινές και φωτεινές, συμμετρικές, από την περιφέρεια της νοητικής αντίληψης του εαυτού μου απομακρύνονταν ως εκεί που έφτανε το όριο της όρασής μου. Βέβαια δεν μπορούσα να εκτιμήσω, λόγω του πεπερασμένου νου μου, αν ενώνονταν στη κουκκίδα φωτός που εκεί αδιαμφισβήτητα ολοκληρωνόταν η ικανότητα να βλέπω, να σκέφτομαι και να υπάρχω ή συνέχιζαν πορεία προς το άπειρο, αλλά δεν με ενδιέφερε τόσο τι γινόταν μετά το φωτεινό τέλος του κόσμου μου, έτσι και αλλιώς η απόσταση από το μέλλον είναι πάντα ίδια. Πριν από αυτό και στην αριστερή πλευρά ο εγκέφαλός μου είχε τοποθετήσει μια ανοιχτή φωτεινή πόρτα που διέκοπτε το συνεχόμενο μοτίβο των ζωνών. Στο άνοιγμα της πόρτας και με το φως πίσω της μια μορφή κράταγε την πόρτα ανοιχτή. Σκέφτηκα αν ετοιμάζεται να βγει ή αν άνοιξε για να με περιμένει. Η απόσταση μέχρι την ανοιχτή πόρτα ήτα...

Βρισκόμαστε τέσσερις δεκαετίες πριν, μέσα στην αίθουσα του πολιτιστικού συλλόγου «Αρχίλοχος» σε μία λαϊκή συνέλευση για ένα τοπικό θέμα της Πάρου. Ξαφνικά ανεβαίνει στο «βήμα» ένας ψιλόλιγνος νεαρός, άγνωστος σχεδόν σε όλους. Επικρατεί σχετική ηρεμία που μετατρέπεται σε «απόλυτη ησυχία» μόλις ξεκινά την ομιλία του ο νεόφερτος στην κοινωνία του νησιού … Κώστας Ροκονίδας. Εκείνη την μέρα πολλοί παριανοί, όπως κι εγώ βρεθήκαμε μπροστά σε μία από εκείνες τις περιπτώσεις των ανθρώπων που δημιουργούν γύρω τους μια «αύρα». Παρουσία επιβλητική, φωνή δωρική βροντερή, πλούσιο λεξιλόγιο, λόγος μεστός, πολιτικός, με επιχειρήματα. Μέσα στα επόμενα σαράντα και πλέον χρόνια ο Κώστας θα γράψει την δική του ιστορία στο νησί με ανεξίτηλα γράμματα. Αγωνιστής για τις ανάγκες των ανθρώπων, ακούραστος και διεκδικητικός πέρασε διαδοχικά από την θέση του προέδρου του δημοτικού συμβουλίου και κατόπιν του επικεφαλή της παράταξης Λαϊκή Συσπείρωση. Ούτε στιγμή δεν «ξαπόστασε». Οι σύντροφοί του και οι συνοδοιπόροι...