Παριανές υποκειμενικότητες

“Ένας ήλιος που καπνίζει διαδέχεται την κολασμένη νύχτα ένας πατέρας σκάβει με τα χέρια μήπως και σώσει το παιδί, ένα αγόρι ψάχνει τους γονείς του και εύχεται να είναι όνειρο αυτό που ζει. Από την πλευρά που δύει ο ήλιος μια θύελλα ξεκινά ειδήσεων το δάσος των λέξεων στο μυαλό μας να θερίσει τις ρίζες της η λογική οφείλουμε να τις κρατήσει. Πάμε λοιπόν να γυρίσουμε τους δείχτες στα ρολόγια. Υπάρχει ένας λαός που βρίσκεται εδώ και δεκαετίες υπό κατοχή Και αυτή –κύριοι– τη φράση καμία θύελλα ειδήσεων να την εξαφανίσει δε μπορεί Γιατί εμείς τα δέντρα αυτών των λέξεων τα φυτεύουμε σε κάθε μας διάλογο και δράση. Μεταξύ άλλων για να προχωρήσει η ζωή πρέπει να κρατήσει τις ρίζες της η λογική”. Το αφιερωμένο στην Παλαιστίνη ποίημα είναι του Παναγιώτη Μηλιώτη Πηγή: Ατέχνως

Αν ήταν ο γιος σου θα γέμιζες την θάλασσα με πλοία από οποιαδήποτε σημαία. Κι όλοι μαζί θα γινόσασταν γέφυρα, ποτέ δεν θα τον αφήνατε μόνο του θα σκιάζατε το πρόσωπό του για να μην το κάψει ο ήλιος, για να μην βραχεί από το αλμυρό νερό. Αν ήταν ο γιος σου θα έπεφτες στην θάλασσα... θα φώναζες για βοήθεια, θα χτυπούσες τις πόρτες της κυβέρνησης (...) Αλλά μην ανησυχείς… Δεν είναι ο γιος σου… Μπορείς να κοιμηθείς ειρηνικά και πάνω από όλα ασφαλής. Δεν είναι ο γιος σου. είναι απλά το παιδί της χαμένης ανθρωπότητας της βρόμικης ανθρωπότητας, που δεν κάνει θόρυβο. Δεν είναι ο γιος σου. κοιμήσου ειρηνικά δεν είναι δικός σου. Όχι ακόμα… Απόσπασμα από το συγκλονιστικό ποίημα του Sergio Guttilla Πηγή:  Kanna Katerina

Αυτούς που λησμονήθηκαν θυμάμαι πιο πολύ, εκείνους που νικήθηκαν κρατάω από το χέρι, μαζί κι όσους φοβήθηκαν και στάθηκαν δειλοί στης μοναξιάς το πέρασμα, στης μοίρας το καρτέρι. Αυτούς που χάθηκαν τους βλέπω πιο συχνά από τα πέρατα του χρόνου να μου γνέφουν, πέφτουν στο δρόμο μου σαν άστρα πρωινά, από της νύχτας το ταξίδι επιστρέφουν. Αυτούς που χαραμίστηκαν πονάω πιο πολύ, που κάψανε τα χρόνια τους σε μια φωτιά σβησμένη, μαζί με όσους πάτησαν αόρατο γυαλί μπορεί να μην το σπάσανε, μα βγήκαν ματωμένοι. Στίχοι: Ηλίας Κατσούλης

11 σεπτέμβρη, 6 το πρωί Εξεταστική, ως συνήθως σερί Χρωστάω ακόμα πολλά στην κωλοσχολή Και λέω να πάω να δώσω μήπως κάτσει η τυχερή Μένω στην Ξάνθη άρα η Κομμοτηνή Δεν είναι και μεγάλη διαδρομή Στις 7 το πρώτο λεωφορείο αναχωρεί Θα ακούσω στο δρόμο 2 μαλακίες στις 8 θα είμαι εκεί Τελευταία είμαι ΟΚ όχι άδικα Ο κόσμος λέει ότι σάρωσα Το tour μου έγινε sold out το δίσκο μου τον αγάπησαν Κι αν μη τι άλλο έβγαλα πολλά χιλιάρικα Επιτέλους πάω σε νέα πόλη Με νέο σπιτι, νέο πορτοφόλι Κι αφού ρωτάνε για νέα κομμάτια όλοι Η μπογιά κρατάει και το όνειρο δεν τελειώνει Πίσω στο θέμα μας 6 και 11 Έβαλα στην τσάντα 2 μολύβια που 'χα εύκαιρα Άνοιξα μια κούτα απο κάτι παπούτσια κι έβγαλα 2 τσαλακωμένα πενηντάρικα, κι έφυγα Έφτασα στο ΚΤΕΛ νωρίς, ακόμα δεν ξημέρωσε θαρρείς Καθόλου δεν με χάλασε θα πιω τον καφε που δεν ήπια σπίτι Χωρίς άλλη φασαρία χωρίς να ενοχλεί κανείς Η ατμόσφαιρα άχρωμη Πίσω από τον πάγκο με τις μηχανές καφέ είναι καθιστή μια 50χρονη Σηκώνεται μόλις με δει το μάτι της Κι εγω χα

Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ Πυξίδα ωκεανών της ζωής, πιστός πλοηγός. Δάδα σκοτεινών λαβυρίνθων, οδηγός ανεκτίμητος. Φάρος λιμανιών αφιλόξενων, προστάτης άγιος. Κριτής αμαρτιών αυστηρός. Δικαστής αδικιών αδέκαστος. Βασανιστής ψυχών ανελέητος. Στην πορεία του βίου συνοδοιπόρος. Δικαιοσύνης ζυγός. Σύμβουλος ακριβός στο πνεύμα, την πίστη, την αρετή, τη δικαιοσύνη. Στης σάρκας τις αδυναμίες, στων πειρασμών τα θέλγητρα, μάνας φυλαχτό. Φόβος και τρόμος στου ύπνου τη γαλήνη. Κατηγορίας μάρτυρας κρυφών ανομιών. Μάτι Θεού σε σώμα ανθρώπινο. Της τελειότητας της ψυχής λυδία λίθος. Η Συνείδηση, εικόνα Θεού ενάρετου ανθρώπου. (Γράφτηκε το 2013) Πηγή:  Dimitris Calandranis

Σαράντα σβέρκοι βωδινοὶ μὲ λαδωμένες μποῦκλες σκεμπέδες, σταβροθόλωτοι καὶ βρώμιες ποδαροῦκλες ξετσίπωτοι, ἀκαμάτηδες, τσιμπούρια καὶ κορέοι ντυμένοι στὰ μαλάματα κ᾿ ἐπίσημοι κι ὡραῖοι. Σαράντα λύκοι μὲ προβιὰ (γι᾿ αὐτοὺς χτυπᾷ ἡ καμπάνα) καθένας γουρουνόπουλο, καθένας νταμιτζάνα! Κι ἀπὲ ρεβάμενοι βαθιὰ ξαπλώσανε στὸ τζάκι, κι ἀβάσταγες ἐνιώσανε φαγοῦρες στὸ μπατζάκι. Ὄξ᾿ ὁ κοσμάκης φώναζε: «Πεινᾶμε τέτοιες μέρες» γερόντοι καὶ γερόντισσες, παιδάκια καὶ μητέρες κ᾿ οἱ τῶν ἐπίγειων ἀγαθῶν σφιχτοὶ νοικοκυρέοι ἀνοῖξαν τὰ παράθυρα καὶ κράξαν: «Εἶστε ἀθέοι». Κώστας Βάρναλης Πηγή:  Μπογιόπουλος Νίκος