Παριανές υποκειμενικότητες

Στο εδώλιο δεν κάθισε ποτέ η «Krupp» που τροφοδοτούσε όλη την πολεμική μηχανή του Χίτλερ, αλλά και που τα εργοστάσιά της όλως περιέργως έμεναν ανέπαφα όταν οι Αμερικάνοι ισοπέδωναν το Έσσεν. Στο εδώλιο δεν κάθισε η «Deutsche Bank» που χρηματοδότησε τη δημιουργία και λειτουργία των ναζιστικών φούρνων του Αουσβιτς. Στο εδώλιο δεν κάθισε η «Siemens». που έλυνε και έδενε επί φασίστα Μεταξά. Με πρόταση και χρηματοδότηση του επικεφαλής της «Siemens» στην Αθήνα, συγκροτήθηκαν τα Τάγματα Ασφαλείας ίο 1943. Στο εδώλιο δεν κάθισαν οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι οικονομικοί στυλοβάτες του φασιστικού καθεστώτος Μεταξά που όταν μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα παρέδωσε τους Έλληνες πολιτικούς κρατούμενους στην Γκεστάπο για να μεταφερθούν στα Νταχάου και στα Άουσβιτς. Στο εδώλιο δεν κάθισαν οι 25 από τους μεγαλύτερους βιομηχάνους της Γερμανίας, αυτοί που το 1933 τροφοδότησαν το αποκαλούμενο και «Ταμείο του Χίτλερ» με το αστρονομικό για την εποχή ποσό των 3 εκατ. μάρκων. Ήταν στις εκλογές του '33

Μακάρι η Εθνική Γιορτή κάθε φορά και οι εκδηλώσεις να μάς φέρνουν πιο κοντά σ' αυτό που θα έπρεπε να γίνει σημαία μας. Στην ανάγκη να αισθανθούμε συγγενείς και να κάνουμε τα κλάσματα ομώνυμα και όχι να υιοθετούμε με προθυμία και ευκολία κάθε φορά διχαστικά μηνύματα και να φορτωνόμαστε με πολεμική διάθεση. Έγινε και η καθημερινή μας ζωή δύσκολη και δυσκολοπλησίαστοι οι φίλοι. Τα καταλυτικά γεγονότα, η παρ' ολίγον χρεωκοπία και η πανδημία έκλεισαν πολλές πόρτες που ήταν ανοιχτές και το αίτημα της συνοχής για μια ακόμα φορά λησμονήθηκε. Η γιορτή κρατά λίγο και τα λόγια έχουν φτερά και ξεχνιούνται. Μακάρι να κρατήσουμε κάτι, μακάρι να πάμε λίγο πιο μπροστά και να δούμε με τόλμη τα όποια λάθη μας. Τα ατέλειωτα της ιστορίας των θυσιών, των αποφασισμένων της Αντίστασης, του Στέλλα, των Παριανών της βάσης Αντιπάρου, της δασκάλας με τους δυο μαθητές της που σκοτώθηκαν από βόμβα την ώρα του σχολείου, των όσων λύγισαν από την πείνα και τις κακουχίες, των ναυτικών που σκοτώθηκαν από βόμβες

Αλέξανδρος Χατζηαντωνίου Εργαζόμενος στο ΚΥ Πάρου Περί Υγείας... Από καιρό ήθελα να γράψω ένα κείμενο σχετικά με το χώρο της υγείας, για το πώς βιώνει κάποιος την κατάρρευση του ΕΣΥ, τόσο ως πάροχος υπηρεσιών υγείας όσο και σαν πολίτης που χρειάζεται αυτές τις υπηρεσίες. Κάθε φορά όμως κατέληγα σε θέματα χιλιοειπωμένα, θέματα που έχουν αναλυθεί ξανά και ξανά: - Να μιλήσει κανείς για τις κενές θέσεις σε νοσοκομεία και πρωτοβάθμιες δομές που αδυνατούν να καλύψουν τις ανάγκες; Αν και το πρόβλημα υπάρχει χρόνια, πρόσφατα βγήκε στην επιφάνεια το χάλι με την έλλειψη αναισθησιολόγων στο Παίδων Αγία Σοφία, με αποτέλεσμα χιλιάδες μικροί ασθενείς να βρίσκονται σε αναμονή ή να υποχρεώνονται οι γονείς του να απευθυνθούν σε ιδιώτες. Προφανώς αυτό δεν είναι το μόνο πρόβλημα, αρκεί να δει κανείς το πόσοι γιατροί έχουν φύγει τα τελευταία χρόνια σε σχέση με αυτούς που προσλαμβάνονται. Και αν στα μεγάλα αστικά κέντρα μας κοροϊδεύουν δήθεν καλύπτοντας τις τρύπες μετακινώντας υγειονομικούς από δομή σε δομ

Μετά τη νίκη τι; «Αντί για νίκη (την κατάληψη της εξουσίας) ας διατηρήσουμε απόσταση από την κρατική εξουσία, δημιουργώντας χώρους πέραν του κράτους. Στο κοινωνικό, ακόμα και στο προσωπικό πεδίο. Πρέπει τη νίκη να τη φοβόμαστε, αφού το μάθημα του 20 ου αιώνα είναι ότι, η νίκη οδηγεί είτε στην παλινόρθωση (επιστροφή στην ίδια λογική της εξουσίας) είτε στον αβυσσαλέο κύκλο της καταστρεπτικής αυτοκάθαρσης». Αυτά και άλλα είπε ο Σλαβόϊ Ζίζεκ ( Slavoj Zizek ), Σλοβένος φιλόσοφος. Να υπογραμμίσουμε ότι πολλές φορές μέχρι τώρα πολλοί από μας φωνάξαμε και πιστέψαμε ότι νικήσαμε και τα πράγματα πήγαν αντίθετα από εκεί που περιμέναμε με τη νίκη μας. Αρκούν μερικοί ψήφοι παραπάνω, για να πιστέψουμε σε νίκες και να θριαμβολογήσουμε. Σε λίγες μέρες αποκαθίσταται η παλιά ισορροπία, η ίδια λογική. Ίσως είναι αλλού η ουσία. Να μην ξεχνούμε και τον εκλογικό νόμο που φτιάχνεται μάλλον ως παιχνίδι τσακωμών και ρηγμάτων. Γιατί δεν επιτρέπεται άραγε να θέσει υποψηφιότητα ένας ανεξάρτητος πολίτης, αλλά