Και μετά την Εθνική Γιορτή τι;
Μακάρι η Εθνική Γιορτή κάθε φορά και οι εκδηλώσεις να μάς φέρνουν πιο κοντά σ' αυτό που θα έπρεπε να γίνει σημαία μας. Στην ανάγκη να αισθανθούμε συγγενείς και να κάνουμε τα κλάσματα ομώνυμα και όχι να υιοθετούμε με προθυμία και ευκολία κάθε φορά διχαστικά μηνύματα και να φορτωνόμαστε με πολεμική διάθεση. Έγινε και η καθημερινή μας ζωή δύσκολη και δυσκολοπλησίαστοι οι φίλοι. Τα καταλυτικά γεγονότα, η παρ' ολίγον χρεωκοπία και η πανδημία έκλεισαν πολλές πόρτες που ήταν ανοιχτές και το αίτημα της συνοχής για μια ακόμα φορά λησμονήθηκε. Η γιορτή κρατά λίγο και τα λόγια έχουν φτερά και ξεχνιούνται. Μακάρι να κρατήσουμε κάτι, μακάρι να πάμε λίγο πιο μπροστά και να δούμε με τόλμη τα όποια λάθη μας.
Τα ατέλειωτα της ιστορίας των θυσιών, των αποφασισμένων της Αντίστασης, του Στέλλα, των Παριανών της βάσης Αντιπάρου, της δασκάλας με τους δυο μαθητές της που σκοτώθηκαν από βόμβα την ώρα του σχολείου, των όσων λύγισαν από την πείνα και τις κακουχίες, των ναυτικών που σκοτώθηκαν από βόμβες στο λιμάνι της Παροικιάς, όσα λίγα ξέρουμε απ’ τα άπειρα γεγονότα της Κατοχής, καλό είναι να λέγονται στα σχολεία ως επίμονη αναζήτηση της τοπικής ιστορίας. Απαραίτητο να φροντίσουν το Επαρχείο και ο Δήμος για ένα συνοπτικό εγχειρίδιο για την συμμετοχή της Πάρου στα μεγάλα γεγονότα, τόσο του 1940 όσο και του 1821. Να ψάξουμε περισσότερο ώστε να γίνουν γνωστά όλα τα κρυμμένα μυστικά των δραματικών και φωτοφόρων εκείνων γεγονότων. Έχουμε ακόμα νεκρούς που δεν τους ξέρουμε και δεν τους μνημονεύουμε. Είναι ανάγκη να μαθευτούν όλα. Και όσα αποσιωπούνται ας τα διαχειριστούμε σωστά. Να μην εκμεταλλευόμαστε κάθε ευκαιρία για διχασμούς.
Οι άνθρωποι που πήραν τις τύχες της χώρας στα χέρια τους μετά την Κατοχή διαμορφώθηκαν απ’ τις παλιές συνήθειες, απ’ το ήθος της σπατάλης, απ’ τα άγονα παιχνίδια των κομμάτων και της εξουσίας με τις ολιγαρχίες και με τον καταστροφικό έρωτα στους τσακωμούς και τα ρήγματα. Αυτά όλα είναι ανάγκη ν’ αλλάξουν. Οι κρίσεις χτύπησαν το ήθος μας πρώτα. Έχει αλλοιωθεί επικίνδυνα ο χαρακτήρας και οι συνήθειές μας και αυτό δεν αφήνει έξω εμάς τους Παριανούς. Δεν είναι μόνο η οικονομία που μας γονάτισε. Το πόσο της ανθρωπιάς λησμονήσαμε ας το σκεφτούμε.
Τα σχολεία, οι Σύλλογοι και ο "Αρχίλοχος" δοκίμασαν πρωτοβουλίες διάφορες για την επέτειο, ώστε να φανεί αυτό που είναι ζωντανό και θέλει ουρανό ελευθερίας για να ανθίσει. Άξιος ο μισθός τους όλων. Τα πρόσωπα των παιδιών που λάμπουν αυτό θέλουν. Να γίνουμε ομορφότεροι, τολμηρότεροι, τρυφερότεροι. Να κερδίσουμε τη ζωή και τους ανθρώπους.
