Παριανές υποκειμενικότητες

   Του Γιάννη Γεωργούση   Έχουν περάσει πολλά χρόνια, αλλά οι μνήμες είναι θλιβερές. Ένα καλοκαίρι, που ένας μισερός τύπος βίασε και άφησε ανάπηρη από τα χτυπήματα μια νεαρή κοπέλα: τη Μυρτώ. Σήμερα η κοπέλα βρίσκεται σε κατάσταση βαρύτατης αναπηρίας, χωρίς να έχει συνέλθει εντελώς. Ήταν άδικο. Είναι θλιβερό. Πρέπει να προσπαθούμε να προλαμβάνουμε. Είναι αλήθεια ότι χρειάζεται ένας έλεγχος στα σύνορα και μια επιτήρηση εντός των συνόρων. Μια κοινωνία της ζούγκλας είναι χειρότερη από μια κοινωνία υπό επιτήρηση και εξουσία. Τα σύνορα πρέπει να εγκωμιαστούν. Συμφωνώ με το έργο του Ρεζίς Ντεμπρέ «Το εγκώμιο των συνόρων» και διαφωνώ με τον αγαπημένο μου, κατά τα άλλα, Εντγκάρ Μορέν που υποστηρίζει ότι δεν πρέπει να υπάρχει έλεγχος στα σύνορα, κάθε πληθυσμός οφείλει να μετακινείται ελεύθερα (άλλωστε αυτό δεν γίνεται με τα εμπορεύματα και τα κεφάλαια); Είναι πολλά ζητήματα που πρέπει να ξεκαθαριστούν σχετικά με την περίπτωση της Μυρτώς. Έγινε το έγκλημα από ένα μετανάστη, ο οποίος ήταν Π

  Η αλήθεια επαναστατική πράξη «Η αναζήτηση της αλήθειας, όχι η κατοχή της αλήθειας, είναι η ουσία της φιλοσοφίας, έστω κι αν τόσο συχνά προδίδεται από τον δογματισμό, δηλαδή από μια γνώση διατυπωμένη σε φράσεις οριστικές, πλήρεις και διδακτές. Φιλοσοφία θα πει, να βρίσκεσαι καθ’ οδόν. Τα ερωτήματά της είναι ουσιαστικότερα από τις απαντήσεις της και κάθε απάντηση μετατρέπεται σε νέο ερώτημα». Αυτά έχει πει ο Καρλ Γιάσπερς και το ίδιο λέει για την φιλοσοφία ο Καρλ Πόππερ, ότι δηλαδή σκοπό έχει την αναζήτηση της αλήθειας. Η πολιτική αντίθετα φαίνεται ότι σκοπό της έχει την πλάνη, το ψέμα, τους τρόπους που θα ξεγελάσει τους ανθρώπους, όπως άλλωστε το βλέπουμε στην ιστορία μας. Μιλώντας για τον Αντόνιο Γκράμσι ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών Δημήτρης Δημητράκος γράφει: «Το κυριότερο στοιχείο του ορθολογισμού του βρίσκεται στην αντίληψη που έχει για την αλήθεια και εξηγεί εν μέρει τη στάση την οποία κρατά για την επιστήμη. Ο Γκράμσι είχε μεγάλο σεβασμό για την αλήθεια. Όταν εξέδιδε

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας Ιδρύθηκε το 1918 και είναι το μακροβιότερο από τα πολιτικά κόμματα που δρουν στην Ελλάδα. Σκοπός του νεοσύστατου κόμματος ήταν «να διαμορφώση τον αγώνα της εργατικής τάξεως εις αγώνα συνειδητόν και ενιαίον και να οδηγήση αυτήν εις την φυσικήν και αναγκαίαν αποστολήν της». Είναι από τα λίγα σημαντικά σε απήχηση κομμουνιστικά κόμματα της Δυτικής Ευρώπης που δεν ακολούθησαν τη γραμμή του ευρωκομμουνισμού και κατάφεραν να υπερβούν την κρίση που δημιούργησε στο κομμουνιστικό κίνημα η ανατροπή του υπαρκτού σοσιαλισμού το 1989-1991. Σήμερα, το ΚΚΕ είναι το τέταρτο σε αριθμό εδρών κόμμα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, με 15 βουλευτές, και ασκεί επιρροή ιδιαίτερα στις συνδικαλιστικές και κινηματικές οργανώσεις. Σταθμοί στην ιστορία του είναι: Η αντιπολεμική δράση του κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής εκστρατείας, την οποία χαρακτήρισε ως ιμπεριαλιστικό και τυχοδιωκτικό πόλεμο, προειδοποιώντας για τις καταστρεπτικές συνέπειες που θα έχει. Η θεσμοθέτηση από τη κυβέρνηση

Η αυτοκτονία του Νίκου Πουλαντζά στις 3 Οκτωβρίου 1979 έβαλε πρόωρα τέλος σε μια από τις πιο πρωτότυπες διαδρομές στη σύγχρονη σκέψη. Όμως, αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι πρόλαβε να παράγει ένα έργο που ακόμη και σήμερα συζητιέται στη διεθνή συζήτηση, εντός και εκτός μαρξισμού. Τα πρώτα βήματα Γεννημένος στην Αθήνα το 1936, ο Νίκος Πουλαντζάς, γιος καθηγητή της Νομικής Σχολής Αθηνών, θα έχει εξαιρετικές επιδόσεις ως μαθητής και εκμεταλλευόμενος τη δυνατότητα να δώσει για μπακαλορεά στο Γαλλικό Ινστιτούτο θα μπει νωρίτερα στη Νομική Σχολή, την οποία και θα τελειώσει το 1957 (χρόνια που για τυπικούς λόγους θα πάρει και το απολυτήριο του Γυμνασίου). Ήδη από τα φοιτητικά χρόνια του είναι πολιτικοποιημένος και θα συμμετέχει μάλιστα και στις μεγάλες διαδηλώσεις για το Κυπριακό. Θα φύγει για μεταπτυχιακές σπουδές στη Γερμανία και θα περάσει δύο εξάμηνα στη Χαϊδελβέργη και το Μόναχο. Θα τις ολοκληρώσει στη Γαλλία με μια μεγάλη διατριβή πάνω στη φιλοσοφία του δικαίου με τίτλο Nature des chose

Κάποτε ο Γιάννης Μπεχράκης είχε πει: «Η αποστολή μου είναι να εξασφαλίσω ότι κανείς δεν θα μπορεί να πει “δεν γνώριζα”». Και αυτή η φωτογραφία από τα προχθεσινά ναυάγια των πλοίων που μετέφεραν πρόσφυγες και μετανάστες, και που σήμερα μετράνε δεκάδες νεκρούς, είναι μια φωτογραφία που αποτυπώνει κάθε λέξη που είχε πει στο παρελθόν ο Γιάννης Μπεχράκης. Γράφει ο Βαγγέλης Παπαμιχαήλ Αυτός είναι ο κόσμος που χάνει τη ζωή του στη θάλασσα με μοναδικό σκοπό ένα καλύτερο αύριο. Γυναίκες, άνδρες και παιδιά σε ένα ταξίδι ζωής και θανάτου. Άνθρωποι που έφυγαν από τις χώρες τους, εξαιτίας των πολέμων και της φτώχειας. Άνθρωποι που θέλουν να ζήσουν τις οικογένειες και τα παιδιά τους σε ένα καλύτερο κόσμο. Αυτοί οι άνθρωποι δεν απειλούν κανένα πολιτισμό, καμία χώρα και κανέναν άλλο άνθρωπο. Αυτοί οι άνθρωποι θέλουν απλά να ζήσουν. Και αυτοί οι άνθρωποι στη φωτογραφία είναι οι ίδιοι που όταν πεθαίνουν σε ναυάγια, ή όταν μετά την αποβίβασή τους σε κάποιο νησί χάνονται «μυστηριωδώς», ή ακόμα και όταν δέ

  Του Γιάννη Γεωργούση Είναι σίγουρο ότι το πολιτικό σύστημα πάσχει από έλλειμμα δημοκρατίας. Είναι σίγουρο ότι χρειαζόμαστε μια πιο συμμετοχική δημοκρατία. Είναι σίγουρο ότι πολιτικά μοντέλα, όπως αυτό της Ελβετίας είναι πιο δίκαια (ακόμα και στην Κούβα, αν παρακολουθήσει κάποιος τις τελευταίες εξελίξεις). Είναι σίγουρο ότι στην Ελλάδα χρειαζόμαστε περισσότερη αμεσότητα στη λήψη αποφάσεων. Από εκεί και πέρα, τα δημοψηφίσματα, που είναι μια αμεσοδημοκρατική μορφή συναπόφασης, έχουν τα θετικά και τα αρνητικά τους. Αν γινόντουσαν πιο συχνά δημοψηφίσματα, ο «λαός» θα είχε κίνητρα να εξέλθει από την απάθεια. Η διαπλαστική και διαπαιδαγωγική τους δράση θα ευνοούσε ενδεχομένως τις ζυμώσεις και τη διαβούλευση. Σε κρίσιμα θέματα, ο λαός θα γινόταν ο νομοθέτης και θα ξεπερνιόταν το πρόβλημα αλληλοεπικάλυψης νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας που παρατηρείται. Ο «λαός» θα είχε άποψη, θα ήταν υπολογίσιμος και η κάθε εξουσία θα μετατρεπόταν σχεδόν σε καταπίστευμα, ανακλητή και ευάλωτη σε πιέσει

Η Τάνια Τσανακλίδου και η Μαρία Παπαγεωργίου μίλησαν «Στην Αυλή» και τον Κωνσταντίνο Βρεττό για τη μαγική επίδραση της μουσικής στους ανθρώπους, για το θαύμα της ζωής, αλλά και για την αγωνία τού να μην καταφέρει το σύστημα να τις νικήσει. Μοιράζονται τις σκέψεις τους για την αθανασία της Τέχνης και φυσικά για τον Γιάννη Σπανό, βάζοντάς μας στο κλίμα της μεγάλης συναυλίας τους που είναι αφιερωμένη στον σπουδαίο Έλληνα συνθέτη στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, στις 7 Οκτωβρίου. ΠΡΟΒΟΛΗ ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΒΡΕΤΤΟΣ Εύχομαι οι φίλοι που θα μείνουν κοντά μας σε όλη τη διάρκεια αυτής της συζήτησης να νιώσουν τη γλύκα που νιώθουμε εμείς τώρα αυτή την στιγμή Αν εκείνο το απόγευμα «Στην Αυλή» με την Τάνια Τσανακλίδου και τη Μαρία Παπαγεωργίου ήταν ταινία, τα παραπάνω λόγια της πρώτης θα ήταν όλο το ρεζουμέ του έργου. Λίγες ώρες πριν από αυτή τη κουβέντα, τα όσα προηγήθηκαν μας άφησαν με την αίσθηση ότι ο χρόνος σταμάτησε για λίγο. Με αφορμή το αφιέρωμα στον μεγάλο συνθέτη Γιάννη Σπάνο την Παρασκε

 ΙΣΟΑΠΟΣΤΑΚΙΣΜΟΣ, του Γιάννη Γεωργούση Γίνεται λόγος στις μέρες μας για «ισοαποστακισμό»: ένας πολιτικός νεολογισμός. Ένας φρέσκος πολιτικός όρος, που του λείπει ο γούστος και η καλή αισθητική. Απορρίπτεις τη βία από όπου και αν προέρχεται: είσαι ισοαποστάκης. Καταδικάζεις τόσο τη βία του στρατού και του κράτους του Ισραήλ όσο και τη βία της Χαμάς και της Τζιχάντ; Είσαι ισοαποστάκης. Έχω αναφερθεί αλλού στο πλεονέκτημα του να καταδικάζεις τη βία από όπου και αν προέρχεται: αυτή η κριτική στοχεύει στα μέσα και δεν είναι επενδυμένη με μεταφυσικές, ιδεολογικές, θεολογικές κ.ά. αγκυλώσεις. Ο κοινωνιολόγος M . Weber πρωτοπόρησε, γιατί όρισε το κράτος με τα μέσα του: μονοπώλιο της νόμιμης χρήσης βίας. Όσο για τον ιστορικό φιλοσοφίας A . C . Grayling , στο κεφάλαιο που αναφέρεται στο Μαρξ, γράφει: «ας φανταστούμε ότι το πολιτικό φάσμα είναι μια βέργα που λυγίζει μέχρις σημείου τα άκρα της να ενωθούν και να ταυτιστούν ως προς τα πρακτικά τους αποτελέσματα, διαφέροντας μόνο ως προς τη ρητορική