«Σήμερα βλέπω παιδιά να φτάνουν στο γήπεδο για να προπονηθούν σε άψογα γήπεδα με ομοιόμορφα κομμένο γρασίδι, που ούτε καν ονειρευόμασταν στην εποχή μου. Κατεβαίνουν από αυτοκίνητα που πολλές φορές δεν μπορούν καν να οδηγήσουν (και χρησιμοποιούν οδηγό), με κουρέματα τελευταίας λέξης της μόδας, παντελόνια κατεβασμένα, ακουστικά για να μιμηθούν μεγάλους σταρ και μερικά τατουάζ που τους κάνουν να νιώθουν ότι έχουν μεγαλώσει. Περπατούν με το κεφάλι κάτω κοιτάζοντας τα κινητά τους τηλέφωνα, βγάζοντας selfie ή μιλώντας σε κάποιο live Instagram. Τους κοιτάζω στα μάτια, αλλά δεν βλέπω πείνα ή φιλοδοξίες. Πολύ πόζα και λίγη ουσία, αυτά είναι τα πρότυπα της σημερινής κοινωνίας των εικόνων, που παρουσιάζουν ως παραδείγματα ανθρώπους χωρίς αξίες που έχουν μοναδικό σκοπό να καταλήξουν να πρωταγωνιστήσουν σε κάποια άχρηστη τηλεοπτική εκπομπή για να τους αναγνωρίζουν στο δρόμο. Αυτοί δεν είναι ποδοσφαιριστές, είναι δήθεν «ποδοσφαιριστές». Έχουν όλοι ήδη χορηγό, πριν καν παίξουν, έχουν τον ατζέντη και
