Παριανές υποκειμενικότητες

Θα ξεκινήσω με αυτό το κλισέ, ότι για να διαβάζετε τώρα αυτήν την δημοσίευση μου, μάλλον έχω φύγει για κάπου καλύτερα ή και για το πουθενά. Δύο χρόνια, βασανίστηκα κι εγώ με τον καρκίνο. Με έναν τόσο σπάνιο τύπο καρκίνου, το καρκίνωμα nut, που αυτή τη στιγμή εννέα στους δέκα Έλληνες γιατρούς που το διαβάζουν, το ακούν για πρώτη φορά και θα σπεύσουν να το ψάξουν. Ευτυχώς ο δικός μου γιατρός, ο υπέροχος Γιάννης Μπουκοβίνας που με πήρε από το χέρι στο πιο δύσκολο ταξίδι της ζωής μου, τον γνώριζε αυτόν τον σπάνιο τύπο και έκανε τα πάντα για να με σώσει ή να μου χαρίσει λίγη παραπάνω ζωή. Κίνησε γη και ουρανό, να φέρει φάρμακα κυριολεκτικά από την άλλη άκρη της γης για να τα δοκιμάσω. Δύο χρόνια δεν είπα ποτέ "Γιατί σε εμένα"; Δεν υπάρχει πιο εγωιστική σκέψη από αυτή. Σε κάποιον τυχαίνει, στον διπλανό μας, στον γείτονά μας, στον συνάνθρωπό μας. Και πλέον τυχαίνει σε πολλούς. Αν βάλω ένα πρόσημο τύχης στη ζωή μου, θα σας πω ακόμα και τώρα, ότι ήμουν τυχερός άνθρωπος. Είχα την ευλογ

Στις προηγούμενες δημοτικές εκλογές στο νησί, έπειτα από τις αποτυχημένες προσπάθειες συγκρότησης ψηφοδελτίου από το χώρο της κεντροαριστεράς και επειδή η πλειοψηφία του κόσμου ήθελε απαλλαγή από το καθεστώς Κωβαίου, στράφηκε προς τη Λαϊκή Συσπείρωση και στο πρόσωπο του Κώστα Ροκονίδα. Η Λαϊκή Συσπείρωση, που τη χαρακτηρίζει η συνέπεια στις αρχές του κόμματος (ΚΚΕ) αυτό που στην πιάτσα της πολιτικής το λέμε κομματική γραμμή, υπήρξε εξαρχής ξεκάθαρη. Δεν έκρυψε και δεν κρύφτηκε πίσω από προεκλογικούς τακτικισμούς. Τα προεκλογικά της φυλλάδια δεν έκρυψαν τίποτε απολύτως, το ίδιο και ο Κώστας Ροκονίδας στο δημοσιευμένο βιογραφικό του. Δεν ήρθε η Λαϊκή Συσπείρωση να παρακαλέσει, όσους συμπατριώτες μας δέχτηκαν και στελέχωσαν το ψηφοδέλτιό της. Ασφαλώς τότε έγιναν συζητήσεις και προσπάθειες να πεισθούν κάποιοι. Ο συντηρητισμός όμως μερίδας του εκλογικού σώματος, που είχε γαλουχηθεί από ένα στείρο αντικομουνισμό και η προεκλογική προπαγάνδα που θύμιζε εποχή μετεμφυλιακού κράτους, το εμπόδισε

Ο πολιτικός χρόνος μέχρι τον Οκτώβριο του 2023 για μια καλή προετοιμασία των δημοτικών παρατάξεων είναι ελάχιστος, εάν τον μετρήσουμε σε μήνες. Ότι είναι να γίνει, αναφερόμαστε σε ουσιαστική προετοιμασία, θα γίνει το πολύ μέχρι τον Απρίλιο, δηλαδή πριν από το Πάσχα, γιατί, όταν θα ξεκινήσει η τουριστική περίοδος, ο προεκλογικός αγώνας θα είναι δεύτερης προτεραιότητας, με πρώτη την εντατική εργασία για τον άρτο τον επιούσιο. Μέσα σ΄αυτούς τους λίγους μήνες λοιπόν θα πρέπει να έχουν συγκροτηθεί τα ψηφοδέλτια και το πρόγραμμα των δημοτικών παρατάξεων. Είναι γνωστό στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, ότι η συγκρότηση των ψηφοδελτίων, για άλλη μια φορά, θα αποτελέσει το μεγάλο πρόβλημα για όλες τις δημοτικές παρατάξεις. Δυστυχώς στο νησί μας, που ο εθελοντισμός ανθεί μέσα στους συλλόγους και τις άλλες συλλογικότητες, αναπτύσσοντας αξιόλογες πρωτοβουλίες από ικανούς και δραστήριους συμπατριώτες μας, η προθυμία συμμετοχής και έκθεσης στην προεκλογική αρένα των δημοτικών εκλογών δεν βρίσκει την

Κόλαση είναι οι άλλοι; «Τίποτα δεν πρέπει να αποδέχεται κανείς απόλυτα και χωρίς περισυλλογή. Κάθε άνθρωπος φτιάχνει τη δική του φιλοσοφία και πολλά που λέγονται ισχύουν αλλά ως συναρτήσεις του χρόνου (της εποχής), του τόπου, των ξεχωριστών περιστάσεων. Όλα περιέχουν αλήθεια, αλλά δεν είναι η αλήθεια όλη. Σχετικά τα πάντα και ας δούμε τι λέει ο Τίτος Πατρίκιος σε μια του συνέντευξη (12-4-2015): Σκέφτομαι τη γνωστή φράση του Καζαντζάκη που είχε συνεπάρει και μένα. «Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος». Από καιρό πια λέω το αντίθετο. «Πάντα ελπίζω σε κάτι. Πάντα φοβάμαι για κάτι. Πάντα προσπαθώ να γίνω ελεύθερος». Ξαφνικά μου έρχεται στο μυαλό η χιλιοειπωμένη φράση του Σαρτρ «η κόλαση είναι οι άλλοι». Μα κι ο Τζόυς είναι ένας άλλος. Όλοι οι κοντινοί και μακρινοί μου είναι άλλοι. Πρέπει λοιπόν για να βγω από αυτήν την επίγεια κόλαση να τους καταργήσω; Μα τότε θα διαπιστώσω μια κόλαση ακόμα χειρότερη, την απόλυτη μοναξιά. Οπότε καταλήγω μια ακόμα φορά στο αυτονόητο: