Όταν νικά ο Θάνατος....σχόλιο μουσειολογικόν / Του Γεώργιου Παπαϊωάννου
Πεθαίνει κόσμος. Αυτό. Πούτιν, Ζελένσκι, Μπάιντεν, Γερασίμοφ, Ζαλούτσνι, Νετανιάχου, Χανίγια, Μπεν Γκβίρ, Μχεϊσέν, η λίστα ατελείωτη… (αντι)ήρωες, παλαβοί, δολοπλόκοι, τύραννοι, σωτήρες ή ό,τι άλλο, πάντοτε κατά κάποιους ή / και κατά κάποιους άλλους. Ηγούνται στην κατεύθυνση του θανάτου στο όνομα του έθνους, της θρησκείας, της δικαιοσύνης, της ελευθερίας, της ασφάλειας. Γεμάτη η ιστορία με τεκμήρια, η λογοτεχνία με λέξεις, τα μουσεία με αντικείμενα και αφηγήματα, τα πάρκα με αγάλματα, οι ψυχές με μίση, φόβους και συναισθήματα, τα μυαλά με στρεβλωμένες λογικές και λογικοφανείς παραλογισμούς, και όλα αυτά γεμάτα πόλεμο, δόξα(;) και θάνατο. Είχε δίκιο ο Μπρέχτ: οι βασιλιάδες, οι Φίλιπποι, οι νεαροί Αλέξανδροι, οι Καίσαρες και οι Μεγάλοι Φρειδερίκοι της ιστορίας δεν ήταν μοναχοί τους (δυστυχώς), αλλά είχαν (και έχουν) μαζί τους χτίστες, σκλάβους, μάγειρες, αμάχους και άλλους/ες που πληρώνουν με τη ζωή τους τα έξοδα κάθε μεγάλου άνδρα (και γυναίκας), και μάλιστα πολύ πιο συχνά απ