Παριανές υποκειμενικότητες

  από   Françoise Dolto  - 20 Φεβρουαρίου 2022 Ζεράρ Σεβερέν (Ζ.Σ.): Ο πρωτότοκος έχει δίκιο να είναι θυμωμένος: δεν είναι ζωή η μονότονη ζωή του. Ο πατέρας του, γεμάτος χαρά, του λέει: “Όλα τα δικά μου είναι και δικά σου”. Σπουδαίο πράγμα… θα μπορούσε να είχε δώσει στο γιο του ένα κατσικάκι, να γιορτάσει κι αυτός με τους δικούς του φίλους. Υπερβάλλει. Από την άλλη μεριά, αυτός ο γιος είναι υπόδειγμα γιου. Όπως λέει κι ο ποιητής: “Θέλει πολλήν αγάπη για να φτάσεις στην απόφαση να ζεις απλά, με έργα ταπεινά κι ανιαρά”. Ο πρωτότοκος δούλευε πάντα αδιαμαρτύρητα και τώρα έχει κάθε λόγο να είναι θυμωμένος. Αυτός είναι αληθινός γιος, έδειξε “πολλήν αγάπη” για έργα που είναι “ταπεινά κι ανιαρά”.

  Παλιό αλλά πάντοτε επίκαιρο.. Γράφει ο Μ. Βαρδής Το παρελθόν υπάρχει μέσω του παρόντος. Η γιγάντωση των φαρμακευτικών εταιριών που έχουν γίνει ηθικά καρτέλ είναι ένα φαινόμενο του παρελθόντος που το ζούμε σήμερα. Η ανάπτυξη της ψηφιακής τεχνολογίας που ήδη χρονολογείται, σήμερα τη βιώνουμε καθημερινά. Σήμερα όμως ζούμε και κάτι άλλο: τη διάχυση, ανεπίγνωστη σε πολλούς, της ιδιωτικής- ατομικιστικής λογικής σε επίπεδο αντιδράσεων και αρνήσεων. Ο δικαιωματισμός δεν είναι καλός ή κακός όταν αφορά σε άτομα των όποιων φυλετικών ταυτοτήτων ή σε μειονότητες κάθε είδους, είναι το ίδιο όταν αναφέρεται σε ομάδες όπως οι αρνητές των εμβολιασμών (των μασκών κτλ.) Η αίσθηση της πολιτικής κοινότητας φαίνεται ότι έχει διαρραγεί ανεπιστρεπτί. Ο κάθε ένας από εμάς δεν αισθάνεται ως πολιτική και κοινωνική του υποχρέωση να ακολουθήσει τις κρατικές πολιτικές για τον εμβολιασμό. Το μετρά στη βάση των δικών του υπολογισμών, αξιολογήσεων και εκτιμήσεων (με πηγές το διαδίκτυο και τις φήμες). Σε αυτό το επίπε

Το παράδειγμα, μπορείς να το πεις και υπόδειγμα, αφορά τη Μάρπησσα και είναι σχετικά παλιό αλλά είναι στις μέρες μας επίκαιρο. Αναφέρεται στις δημοτικές και κοινοτικές εκλογές του 1990, περίοδο μεγάλης πολιτικής πόλωσης, όπου ανθούσαν ακόμα τα μπλε και τα πράσινα καφενεία. Στην κοινότητα της Μάρπησσας τρεις ενεργοί πολίτες της περιοχής, ο Τάσος Τζιώτης, ο Χρήστος Βλαχογιάννης και ο Μανώλης Ισιγώνης, γνωστής και διαφορετικής ιδεολογικής τοποθέτησης, έβαλαν στην άκρη τις κομματικές τους προτιμήσεις, στρίφωσαν τα μανίκια και συγκρότησαν ενωτικό ψηφοδέλτιο. Η απήχηση που είχε η κίνησή τους στο εκλογικό σώμα ήταν εντυπωσιακή. Κέρδισαν τις εκλογές έχοντας απέναντί τους δύο κομματικά ψηφοδέλτια.

Την αυταρχική και αντιδημοκρατική νομοθεσία που προβλέπει διοικητικές κυρώσεις στους ανεμβολίαστους υγειονομικούς λόγω κορωνοϊού και τις σχετικές αποφάσεις των ανωτάτων δικαστηρίων της χώρας, κατάφερε να «νικήσει» γιατρός που εργάζεται στο νοσοκομείο της Κεφαλονιάς. Η απόφαση που εκδόθηκε από το ακυρωτικό συμβούλιο του Τριμελούς Διοικητικού Εφετείου Πατρών, διατάσσει την διοίκηση του νοσοκομείου Κεφαλονιάς να πληρώσει άμεσα στην ανεμβολίαστη γιατρό, τον μισό μισθό της, ενώ θα παραμένει σε κατάσταση αναστολής εργασίας, για λόγους βιοπορισμού της ίδιας και του ανάπηρου παιδιού της.

Γράφει ο Νίκος Τουλαντάς   Οι  αναρχικοί είναι επιμελείς σε ένα πράγμα κι όχι επιμελείς «κατά» ενός πράγματος.

Η επέκταση του αεροδρομίου της Πάρου είναι πλέον σίγουρη με την διαφορά ότι κάποιοι κρύβουν αλήθειες και καθαρά από τύχη δεν έχουμε βρεθεί προ εκπλήξεως. Δεν θα αναφερθώ στις υποδομές όπως δρόμοι, ύδρευση ή στην περιβαλλοντολογική καταστροφή του νησιού κλπ, αυτά δεν αποτελούν κανένα άμεσο κίνδυνο.

Γράφει ο Χρίστος Γεωργούσης «Αύγουστος μήνας, ο πιο ανοιχτοχέρης κι αγαπημένος, βαρβάτος νοικοκύρης, με τις αγκάλες φορτωμένες μελωμένα πωρικά και σεριανίζει στα μποστάνια και στ’ αμπέλια, πασαλειμμένος με κατακάθια του κρασιού, με διπλά προγούλια και τριπλές κοιλιές, με ορθή ουρά, άγιος Σάτυρος, μεγάλη η χάρη του! Που χαίρεται και τρυγάει αιώνια το αμπέλι του την Ελλάδα»  (Νίκος Καζαντζάκης, Αναφορά στον Γκρέκο). -Αύγουστος, αλλά το καλοκαίρι που έφερνες εσύ μας λείπει, κανένα σύκο και κανένα σταφύλι δεν θα ‘χει τη δική σου ζάχαρη, άσε που βλέπω στον ύπνο μου ταξίδια με τις Πόρτες πάντα κοντά ν' ανοιγοκλείνουν. Σαν καλοκαίρι που δεν ήρθε ποτέ σε σκέφτομαι, σαν καλοκαίρι που έλαμψε ως αστραπή του πιο μακρινού ονείρου που αξιώθηκα. -Αύγουστος και περισσεύουν όλα. Αφθονούν οι σαγήνες της γλύκας, τα πολλά και μεγάλα μας γνέφουν υποσχέσεις για ευωχίες ατέλειωτες. Κοίτα μη ζαλιστείς με τέτοια σπατάλη φωτός, με τόσα ξεμαυλίσματα γεύσης. Στα όσα δεν μπορείς να μετρήσεις, πρόσεξε, εκεί παρ

Ο Ιταλός δύτης Enzo Mallorca έκανε βουτιά στην θάλασσα των Συρακουσών και μιλούσε με την κόρη του Rossana που επέβαινε στο σκάφος....... Έτοιμος να βυθιστεί, ένιωσε κάτι ελαφρύ να τον χτυπάει στην πλάτη. Γύρισε και είδα ένα δελφίνι. Μετά συνειδητοποίησε ότι δεν ήθελε να παίξει αλλά να εκφράσει κάτι...... Το ζώο βούτηξε και ο Enzo το ακολούθησε. Σε βάθος περίπου 12 μέτρων, ήταν παγιδευμένο σε ένα εγκαταλελειμμένο δίχτυ, ένα άλλο δελφίνι. Ο Μαγιόρκα ζήτησε γρήγορα από την κόρη του να αρπάξει τα μαχαίρια κατάδυσης. Σε λίγο, οι δυο τους κατάφεραν να ελευθερώσουν το δελφίνι, το οποίο, στα τελευταια των δυνάμεων, έβγαλε μια '' σχεδόν ανθρώπινη κραυγή '' (περιγράφει ο Μαγιόρκα). Ένα δελφίνι μπορεί να αντέξει κάτω από το νερό μέχρι και 10 λεπτά, μετά πνίγεται.... Το απελευθερωμένο δελφίνι ελέγχθηκε από τον Ένζο, τη Ροσάνα και το άλλο δελφίνι. Μετά ήρθε η έκπληξη: Ήταν θηλυκό δελφίνι, που σύντομα θα γεννούσε ένα μικρό..... Το αρσενικό τους κυκλώνει και, όρθιο μπροστά στον Ένζο,