Εμβολιαστικές παρανοήσεις και soft politics
Παλιό αλλά πάντοτε επίκαιρο..
Γράφει ο Μ. Βαρδής
Το παρελθόν υπάρχει μέσω του παρόντος. Η γιγάντωση των φαρμακευτικών εταιριών που έχουν γίνει ηθικά καρτέλ είναι ένα φαινόμενο του παρελθόντος που το ζούμε σήμερα. Η ανάπτυξη της ψηφιακής τεχνολογίας που ήδη χρονολογείται, σήμερα τη βιώνουμε καθημερινά. Σήμερα όμως ζούμε και κάτι άλλο: τη διάχυση, ανεπίγνωστη σε πολλούς, της ιδιωτικής- ατομικιστικής λογικής σε επίπεδο αντιδράσεων και αρνήσεων. Ο δικαιωματισμός δεν είναι καλός ή κακός όταν αφορά σε άτομα των όποιων φυλετικών ταυτοτήτων ή σε μειονότητες κάθε είδους, είναι το ίδιο όταν αναφέρεται σε ομάδες όπως οι αρνητές των εμβολιασμών (των μασκών κτλ.) Η αίσθηση της πολιτικής κοινότητας φαίνεται ότι έχει διαρραγεί ανεπιστρεπτί. Ο κάθε ένας από εμάς δεν αισθάνεται ως πολιτική και κοινωνική του υποχρέωση να ακολουθήσει τις κρατικές πολιτικές για τον εμβολιασμό. Το μετρά στη βάση των δικών του υπολογισμών, αξιολογήσεων και εκτιμήσεων (με πηγές το διαδίκτυο και τις φήμες). Σε αυτό το επίπεδο η νεοφιλελεύθερη πολιτική της απομείωσης του κράτους με την αποψίλωση των δημόσιων υπηρεσιών (και της υγείας) συνδυάζεται ωφέλιμα με τη νεοφιλελεύθερη κατ’ ουσία νοοτροπία του καθενός περί δικαιωμάτων και απόψεων. Μάλιστα, δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι και οι παγκοσμιοποιημένες ελίτ των εμβολιασμών και οι «αντίπαλοι» τους απορρίπτουν μετά βδελυγμίας τον αυταρχισμό της Κίνας και των όμοιων καθεστώτων. Είναι εκεί που «τα βρίσκουν» οι political correct του εμβολίου και οι αρνητές. Είναι απλό: κανένας δεν παίρνει σοβαρά το κράτος και την υπόσταση του. Δεν ζουν ως εθνική ή πολιτική κοινωνία. Όταν κατηγορηθούν για αυτό- σπάνια περίπτωση-, θα απαντήσουν ότι οι υπεύθυνοι για όλα αυτά είναι το κράτος και οι εταιρείες.
Τα επιχειρήματα των μεν, των υπέρ των εμβολίων, είναι συνήθως αποθεωτικά ενός κακώς νοούμενου ορθολογισμού της επιστήμης, που προτιμά εξακολουθητικά να μην απαντά και να μην ασχολείται με τα ουσιώδη παραγωγικά των προβλημάτων μας αίτια όπως είναι η κλιματική αλλαγή και ο αναπόδραστος βιασμός του οικοσυστήματος. Λες και εκεί δεν υπάρχει και δεν εφαρμόζεται η επιστήμη. Τα επιχειρήματα των δε, με την συνεπή εξαίρεση των ακραίων περί δαιμονικής βάσης και κατασκευής των εμβολίων, που είναι τουλάχιστον ειλικρινείς στην αποστροφή τους, κυμαίνονται σε όλη τη «γκάμα» των ατομικιστικών ερμηνευτικών επιλογών: από την αμφισβήτηση της τεχνολογίας των σύγχρονων εμβολίων μέχρι τον χρόνο της δοκιμαστικής τους εφαρμογής, τον αυταρχισμό (βλέπε φασισμό) του (άθεου) κράτους, τα διεθνή δίκτυα παρακολούθησης και ελέγχων και άλλα πολλά. Η πραγματικά «δαιμονική» εκδοχή μίας παγκόσμιας κοινωνίας που λειτουργεί παγκοσμιοποιητικά, αλλά δεν κατανέμει τα βάρη και τα οφέλη το ίδιο, δεν περνά παραδόξως [;] από το μυαλό κανενός. Για του λόγου το αληθές, αρκεί να συγκρίνει κανείς την τωρινή παραζάλη των απαιτήσεων και των απόψεων με τις μη ανάλογες προηγουμένων δεκαετιών ή εποχών, όταν πραγματικά οι άνθρωποι ήταν εγκαταλελειμμένοι στη μοίρα των ασθενειών και των πολέμων. Όπως είναι, δηλαδή, σήμερα οι μάζες του «τρίτου κόσμου». Το δικαίωμα μου να επιλέγω να μην εμβολιαστώ είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο (μέχρις στιγμής), όπως είναι αναφαίρετο και το δικαίωμα μου να μην πάω σε πόλεμο για να σκοτώσω ή να σκοτωθώ. Εάν όμως υπάρχει πολιτική κοινότητα (δημοκρατική ή αυταρχική) είναι υποχρέωση μου να την υπερασπιστώ με κάθε τρόπο. Αν θυμάμαι καλά, αυτό υπάρχει ήδη από την Αθήνα του Περικλή ή τότε οι αθηναίοι πολίτες υπάκουαν και ακολουθούσαν πάντα δημοκρατικές εντολές, κατόπιν διαλόγου και πολιτισμένης ανταλλαγής επιχειρημάτων; Στην αντίθετη περίπτωση μιλάμε για πολλές και διαφορετικές κοινότητες Άμις.
Ο ζωγραφικός πίνακας που πλαισιώνει τη σελίδα είναι έργο του Σωτήρη Λιούκρα.
