Αφιερωμένο από ένα φίλο για ένα φίλο που έφυγε νωρίς και μας λείπει πολύ
Ήταν άνοιξη του 2014 όταν τον γνώρισα. Με πήρε τηλέφωνο να συναντηθούμε, διάβαζε τα άρθρα μου στο Δρόμο και είχε μάθει πως μένω κοντά στον Ωρωπό. Συναντηθήκαμε και μιλήσαμε για την αριστερά, τα διόδια, τη δημοτική παράταξη που ήταν στα σκαριά. Μέχρι τότε δεν είχα ιδιαίτερη επαφή με την περιοχή ούτε με τους ανθρώπους της, η δουλειά δεν μου άφηνε πολλά περιθώρια, έφευγα απ το σπίτι στις 6 το πρωί και γύριζα μετά τις 10 το βράδυ. Τότε όμως, την άνοιξη του ΄14, αυτό έπαψε να ισχύει, η ζωή μου μπήκε σε νέα φάση κι εκείνος δεν την άφησε να μπει στον μοναχικό και μελαγχολικό δρόμο της απομόνωσης. Στα μάτια του διέκρινες μια διαρκή, άσβεστη φλόγα, ήθελε τόσο πολύ να αγωνιστεί για να αλλάξει αυτός ο κόσμος. Απ τα μικρά και καθημερινά μέχρι τα μεγάλα και σπουδαία ήταν πάντα εκείνος που μας ξεσήκωνε. Μαζί ζήσαμε τις μέρες της μεγάλης ελπίδας, μαζί και τις στιγμές της τραγικής διάψευσης των ονείρων και των προσδοκιών. Κι όσο κι αν θέλαμε να αποτραβηχτούμε, πληγωμένοι, ηττημένοι και προδομένοι, εκε