Αφιερωμένο από ένα φίλο για ένα φίλο που έφυγε νωρίς και μας λείπει πολύ
Ήταν άνοιξη του 2014 όταν τον γνώρισα. Με πήρε τηλέφωνο να συναντηθούμε, διάβαζε τα άρθρα μου στο Δρόμο και είχε μάθει πως μένω κοντά στον Ωρωπό. Συναντηθήκαμε και μιλήσαμε για την αριστερά, τα διόδια, τη δημοτική παράταξη που ήταν στα σκαριά. Μέχρι τότε δεν είχα ιδιαίτερη επαφή με την περιοχή ούτε με τους ανθρώπους της, η δουλειά δεν μου άφηνε πολλά περιθώρια, έφευγα απ το σπίτι στις 6 το πρωί και γύριζα μετά τις 10 το βράδυ. Τότε όμως, την άνοιξη του ΄14, αυτό έπαψε να ισχύει, η ζωή μου μπήκε σε νέα φάση κι εκείνος δεν την άφησε να μπει στον μοναχικό και μελαγχολικό δρόμο της απομόνωσης. Στα μάτια του διέκρινες μια διαρκή, άσβεστη φλόγα, ήθελε τόσο πολύ να αγωνιστεί για να αλλάξει αυτός ο κόσμος. Απ τα μικρά και καθημερινά μέχρι τα μεγάλα και σπουδαία ήταν πάντα εκείνος που μας ξεσήκωνε. Μαζί ζήσαμε τις μέρες της μεγάλης ελπίδας, μαζί και τις στιγμές της τραγικής διάψευσης των ονείρων και των προσδοκιών. Κι όσο κι αν θέλαμε να αποτραβηχτούμε, πληγωμένοι, ηττημένοι και προδομένοι, εκείνος δεν σταμάτησε ποτέ να αγωνίζεται, να μας τραβάει απ το χέρι, να μας ξεσηκώνει, γιατί ο αγώνας δεν σταματάει ποτέ. Με χιούμορ, με πάθος, με πείσμα, με κείνη τη γλυκιά φωνή που μπορούσε όμως να γίνει πολλή σκληρή απέναντι στο άδικο δεν έπαψε ποτέ να αγωνίζεται. Κάποιες φορές πρέπει να αισθανόταν μόνος βλέποντάς μας να ακολουθούμε πιο πολύ από ... υποχρέωση σε κείνον παρά από πίστη στον αγώνα. Ομολογώ πως υπήρξα από εκείνους που άντεξαν λιγότερο απ όλους την προδοσία. Κάποιες φορές περνούσαν και μήνες για να συναντηθούμε. Κι όταν αυτό συνέβαινε, περίμενα να με επιπλήξει, αλλά εκείνος μου απεύθυνε ένα γλυκό χαμόγελο και μου έλεγε: "Που είσαι εσύ ρε; Χάθηκες! Θα μου γράψεις μια ανακοίνωση για το σχολείο; Καταρρέει ένας τοίχος και θα πέσει στα κεφάλια των παιδιών. Εγώ ξέρεις, δεν τα καταφέρνω καλά μ αυτά, άσε που θέλω μετά δύο ώρες να διορθώνω τα ορθογραφικά μου."
Πώς μπορούσες να αρνηθείς και ταυτόχρονα να αποδιώξεις τις τύψεις που αισθανόσουν γιατί εσύ είχες πάει σπίτι σου αλλά κάποιος άλλος ήταν πάντα εκεί, όρθιος, να παλεύει ακόμα για τα μικρά και καθημερινά, αφού τα μεγάλα μας είχανε πια προδώσει;
"Ναι φίλε, τώρα έρχομαι!", του έλεγες και σε λίγες στιγμές το θέμα του σε ρουφούσε, σε έκανε να ενδιαφερθείς κι εσύ πραγματικά.
"Μπορούμε να κάνουμε κι ένα βιντεάκι μ αυτό!"
"Καλή ιδέα, να κάνουμε μια ταινία! Θα τη κάνεις;" ρωτούσε μ ένα τρόπο που δεν μπορούσες να του αρνηθείς
"Θα τη κάνω!", του έλεγες και το έλεγες με όλη σου την καρδιά.
Πέρασαν δύο χρόνια που εκείνος έφυγε για το μακρινό ταξίδι. Και τίποτα πια δεν είναι ίδιο. Μια τέτοια μέρα, πριν πολλά χρόνια είχαμε γεννηθεί και οι δύο. Και όσο κι αν τα γενέθλια είναι μια μέρα χαράς, από πρόπερσι κάθε τέτοια μέρα δεν μπορώ να κρατήσω ένα δάκρυ. Το σκουπίζω όμως γρήγορα και χαμογελάω γιατί έτσι θα θέλει κι εκείνος. Σηκώνω το ποτήρι μου και κάνω μια ευχή
"Αδερφέ μου Στράτο, χρόνια μας πολλά. Εσύ θα σαι χιλιόχρονος. Για μένα δεν ξέρω"
Πηγή: Nikos Karamanos
