Ο Αθλητισμός ως σπίτι.
Γράφει ο Giorgos Kyriazis
Πριν πολλά χρόνια, χειμώνας ήταν, ήμουν έξω από τον Αρχίλοχο στο διάλειμμα μιας ταινίας τότε που οι άνθρωποι κάπνιζαν, έπιναν και φλέρταραν, δεν τα συσχετίζω. Φορούσα ένα μάλλινο ζεστό παλτό ανοιχτόχρωμο. Απέναντι μου στεκόταν ο Κώστας Γουζέλης φορώντας ένα ωραιότερο σκουρόχρωμο παλτό. Πιάσαμε μια μικρή κουβέντα και μου έβαλε στο μυαλό την εξής ατάκα: «το παλτό δεν είναι ρούχο είναι σπίτι Γιώργο, σπίτι».
Που το πάω; Ποιά είναι τα σπίτια μας σε αυτήν την παλιοζωή; Μάλλον είναι λίγα σαν τους μεγάλους έρωτες. Όταν αισθάνομαι πολύ έντονα, σταθερά, χωρίς να χάνω τον εαυτό μου, την προσωπικότητά μου, εκεί που καταθέτω την πραμάτεια μου με ειλικρίνεια χωρίς να περιμένω ρέστα, εκεί που είμαι αθέατος και όλοι με βλέπουν. Η αφοσίωση σε κάτι είναι ένα σπίτι, οι άνθρωποί μας, οι ρίζες μας, εκεί που αναπαύεσαι ή δραστηριοποιείσαι, που βρίσκεις θεραπεία και μοιράζεσαι αγάπη. Μπορεί στα στενά αλλά και στα απέραντα, στις τέχνες, στη θρησκεία, στον εαυτό μας και σίγουρα στο σώμα μας.
Το σώμα, αυτό το όργανο με εξωτερικά όρια, όπου ο εγκέφαλος απλώνει σαν ψαράς τα δίχτυα του, είναι ο χώρος που το εγώ αντιλαμβάνεται ως ισόβιο σπίτι, μετά δεν ξέρω τι γίνεται και τι αντιλαμβάνεται ως μετά ο καθένας. Η χρήση, παράγει φθορά που είναι η πιστοποίηση ότι ζήσαμε.
Η σωματική δραστηριότητα, σαν άθλημα ύπαρξης είναι ένας συνεχής συντηρητής και φροντιστής του σπιτιού μας που παρατείνει τη βιολογική μας νεότητα αυξάνοντας τις πιθανότητες σωματικής και ψυχικής υγείας. Με μέτρο βέβαια, αποδράστε στο σπίτι σας, στον κόπο και στη ξεκούραση, στην κίνηση. Δεν έχει έσοδα, ούτε φόρους, μόνο λίγα έξοδα διατροφής.
Στο σώμα αναπαύεται ο νους και από το νου πηγάζει η δράση.
Ανοίξτε το σπίτι σας γυμναστείτε με παρέα και όσο οι δυνάμεις σας το χαίρονται.
