Παριανές υποκειμενικότητες

Στις 20/10 ο πρώην Δήμαρχος Πάρου κ. Κ. Αργουζής, ανακίνησε θέμα για την κατάσταση του Αγροκηπίου Παροικίας: Σημερινές φωτογραφίες από το Αγροκήπιο της Παροικιάς. Εικόνες ντροπής για ένα πολιτισμένο τόπο. Πέρασαν πάνω από 20 χρόνια από τότε που παραχωρήθηκε από το Υπουργείο Γεωργίας η μεγάλη αυτή έκταση των πολλών στρεμμάτων που βρίσκεται στην καρδιά του οικισμού της Παροικιάς. Ξεπερνάμε την ανικανότητα της δημοτικής αρχής που δεν μπόρεσε να αξιοποιήσει και να αναδείξει αυτόν τον σπουδαίο χώρο. Τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να φροντίσει να τον διατηρεί καθαρό; Υπάρχει και το ζήτημα της προστασίας της υγείας των περιοίκων. και στην συνέχεια: Και πάλι για το αγροκήπιο της Παροικιάς. Δεν θα αναφερθώ στα σχέδια και τις μελέτες για την αξιοποίηση και την ανάδειξή του. Αυτά έχουν παραπεμφθεί στις δημοτικές καλένδες. Θα αναφερθώ μόνο στον καθαρισμό και τον ευπρεπισμό του χώρου. Αυτό είναι εύκολο να γίνει από τις υπηρεσίες του δήμου. Αλλά είπαμε. Ο δήμος είναι ανήμπορος και γι΄αυτό. Αλλά τότε α

  Να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι Μέσα στα πολλά αρνητικά μας εξέχουσα θέση κατέχει η ροπή   προς τη διαίρεση και τα ρήγματα (βλέπε μνημονιακοί-αντιμνημονιακοί, ισαποστάκηδες και μη, μενουμευρωπαίοι και μη και άλλα ωραία επίθετα με νονό συνήθως την αριστερά που λικβινταρίζει (!) αδιάκοπα. (Λικβινταρισμός τάση διάσπασης).  Τόσο καλά που πάμε στην ανακάλυψη επιθέτων και στην πράξη της διαίρεσης . Για κάθε θέμα που προκύπτει δεν αναζητείται η σύνθεση, αλλά δια μιας σχηματίζονται δύο μέτωπα, οι υπέρ και οι κατά. Σαν να υπάρχουν μόνο δυο πόρτες, το απόλυτο όχι και το απόλυτο ναι, και καμιά ανάμεσα. Απ’ τη μια οι επαγγελλόμενοι τον παράδεισο και απ’ την άλλη οι Βεελζεβούλ (οι άρχοντες των μυγών) της κόλασης. Ανηφόρα ή κατηφόρα, ο ίσιος δρόμος χάθηκε, όπως θα έλεγε και ο κυρ Μέντιος (ο γαϊδουράκος) του γνωστού ανέκδοτου. Αν θα δίναμε ένα δίκιο στην αντιπολίτευση για τη συνεχή και επίμονη άρνηση παντού (όχι σε όλα), η κυβέρνηση όφειλε να ωριμάσει την πολιτική σκέψη αρνούμενη τις απλοποιήσεις