Να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι
Να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι
Μέσα στα πολλά αρνητικά μας εξέχουσα θέση κατέχει η ροπή προς τη διαίρεση και τα ρήγματα (βλέπε μνημονιακοί-αντιμνημονιακοί, ισαποστάκηδες και μη, μενουμευρωπαίοι και μη και άλλα ωραία επίθετα με νονό συνήθως την αριστερά που λικβινταρίζει (!) αδιάκοπα. (Λικβινταρισμός τάση διάσπασης). Τόσο καλά που πάμε στην ανακάλυψη επιθέτων και στην πράξη της διαίρεσης
. Για κάθε θέμα που προκύπτει δεν αναζητείται η σύνθεση, αλλά δια μιας σχηματίζονται δύο μέτωπα, οι υπέρ και οι κατά. Σαν να υπάρχουν μόνο δυο πόρτες, το απόλυτο όχι και το απόλυτο ναι, και καμιά ανάμεσα. Απ’ τη μια οι επαγγελλόμενοι τον παράδεισο και απ’ την άλλη οι Βεελζεβούλ (οι άρχοντες των μυγών) της κόλασης. Ανηφόρα ή κατηφόρα, ο ίσιος δρόμος χάθηκε, όπως θα έλεγε και ο κυρ Μέντιος (ο γαϊδουράκος) του γνωστού ανέκδοτου. Αν θα δίναμε ένα δίκιο στην αντιπολίτευση για τη συνεχή και επίμονη άρνηση παντού (όχι σε όλα), η κυβέρνηση όφειλε να ωριμάσει την πολιτική σκέψη αρνούμενη τις απλοποιήσεις, σχηματοποιήσεις και εντάσεις των διαιρέσεων. Οι έχοντες την περισσότερη δύναμη, οι εξουσίες, φέρουν συχνά και τη μεγαλύτερη ευθύνη. Αλλά καταλαβαίνει κανείς πως δεν είναι ο πόνος για την πορεία της χώρας, αλλά η με κάθε τρόπο (θυμίζει Κυναίγειρο!) διατήρηση της εξουσίας. Πρόκειται μόνο για ψυχολογία ή η εξουσία ανοίγει δρόμους φανερούς και κρυφούς για ακόμα μεγαλύτερη ισχύ για όσους ολιγάρχες ονειρεύονται θρόνους Ολύμπου και Παρίσια;
Με τα λεγόμενα μέσα μαζικής ενημέρωσης (μαζικής προπαγάνδας, απόκρυψης και διαστρέβλωσης) χρειάζεται αγώνας για να κατανοήσουμε ποιο είναι πρώτο και πιο δεύτερο, να καταλήξουμε σε ένα σχετικά στέρεο μέτρο ορθολογισμού και να κρίνουμε.
Αυτά λέγονται γιατί έχει υποβαθμιστεί η οδύνη και ταλαιπωρία των προσφύγων που βρίσκονται στο Σύνταγμα μπροστά στις τρέχουσες πολιτικές προτεραιότητες. Όλες οι πολιτικές δυνάμεις και οι γύρω απ’ αυτούς πάσης αρχής και εξουσίας μαζί με τους Ευρωπαίους συντρόφους μας (τους εταίρους μας όπως λένε οι πολιτικοί) έπρεπε ήδη να έχουν βρει μια λύση στο μέγα αυτό πρόβλημα και να βγει κερδισμένη η ανθρωπιά. Ξεχάσαμε κι εμείς πως περάσαμε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο από πολλά βάσανα προσφυγιάς. Ότι διωχθήκαμε, κυνηγηθήκαμε, εξοριστήκαμε. Αλλά με ποιους συνέφαγε ο «χι» πολιτικός και τα κουτσομπολιά του «ψι» και τα ακαλαίσθητα των κυβερνητικών εκπροσώπων, έχουν προτεραιότητα σε μια χώρα με πρόβλημα ήθους. Η αισθητική της μιζέριας και της κακογουστιάς και άλλα πολλά φαιδρά, αλλά και δραματικά (καθώς δείχνουν την ασχήμια του προσώπου μας), έχουν καταντήσει την πολιτική χειρότερη απ’ το ποδόσφαιρο. Δεν κάνουμε πολιτική παίζουμε θέατρο και βασικός πρωταγωνιστής γίνεται η διεφθαρμένη τηλεόραση. Τόσο που θα θεωρούσαμε επαναστατικό να υπάρξει συνεργασία των «προοδευτικών» δυνάμεων, ώστε να προτείνεται δελτίο ειδήσεων που να δίνει μέτρο της αλήθειας και της αντικειμενικότητας. Ειδήσεις που να ωριμάζουν την ευθύνη όλων μας και όχι να παίζουν με το φόβο με την αγωνία και με το κακό που πουλάει.
Πολλοί συμπατριώτες μας με πολλούς τρόπους προσφέρουν υπηρεσίες στους δυστυχείς αυτούς ανθρώπους που έχασαν τους μισούς συγγενείς τους στη θάλασσα. Δεν χάθηκε ακόμα η ανθρωπιά στη χώρα μας. Πράττουν έτσι ώστε να μη γνωρίζει η αριστερά τους τι ποιεί η δεξιά τους. Πολιτική, πολιτικοί και τηλεόραση παίζουν θέατρο με τη δυστυχία.
Το να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι δεν περιέχεται σε κανένα πρόγραμμα κόμματος!
