Παριανές υποκειμενικότητες

Η πρόσφατη είδηση για τη «διπλή» αυτοκτονία στην Αντίπαρο και την Πάρο σόκαρε την τοπική κοινωνία των δύο νησιών και όχι μόνο. Ο άνθρωπος παγώνει μπροστά στην αμετάκλητη και οριστική πραγματικότητα του θανάτου, πόσο μάλλον όταν το θάνατο αυτό τον προκαλεί ο ίδιος. Σε αυτή την περίπτωση ένα συναισθηματικό συνονθύλευμα που αφορά την έκπληξη, το θυμό, την άρνηση της πραγματικότητας και την αντιμετώπιση μιας ξένης, ανοίκειας είδησης έρχεται στην επιφάνεια και κατακλύζει τον ακροατή. Στον απόηχο δύο τραγικών αυτοκτονιών που συνέβησαν μέσα σε μόλις 12 ώρες, είναι επιτακτική ανάγκη να ενωθούμε ως κοινότητα και να ρίξουμε φως στο κρίσιμο ζήτημα της ψυχικής υγείας. Αυτά τα συγκλονιστικά συμβάντα αποτελούν μια σκληρή υπενθύμιση ότι τα προβλήματα ψυχικής υγείας μπορούν να επηρεάσουν οποιονδήποτε, ανεξάρτητα από την ηλικία, το φύλο ή το κοινωνικοοικονομικό στάτους. Οι περιπτώσεις αυτοχειρίας είναι γνωστές, ιστορικά, μυθολογικά και θεατρικά προσεγγίσιμες σε μια προσπάθεια να καταδείξουν την ανθρώπι

Η αλήθεια είναι ότι μπορείς να πετύχεις πολλά στον κόσμο αυτό άμα μάθεις να λειτουργείς σαν μια ψυχρή υπολογιστική μηχανή χωρίς συναίσθημα, αλλά το τίμημα είναι απίστευτα βαρύ: θα είσαι συναισθηματικά νεκρός ή ακρωτηριασμένος Σπάνια σήμερα τα παιδιά μας ακούν προτροπές και συμβουλές του τύπου: νοιάξου, σεβάσου, μοιράσου, μπες στη θέση του άλλου, βοήθησε, δέξου το διαφορετικό, κάνε το σωστό, υπερασπίσου τον αδύναμο, μίλα, όλοι οι άνθρωποι έχουν αξία, όλοι μαζί, κάνε ουσιαστικές σχέσεις, φρόντισε, καλλιεργήσου, αγάπησε. Αντιθέτως μοιάζει σαν να έχουμε συγκεντρώσει όλες τις κουβέντες που έχουμε να πούμε στα παιδιά μας σε μία: «Καλή Επιτυχία» που όμως στα αυτιά των παιδιών ακούγεται σαν: «Φα’ τους όλους». Μετά όμως δεν θα πρέπει να αναρωτιόμαστε για ποιο λόγο σήμερα τα παιδιά και οι νέοι μας απομακρύνονται όλο και περισσότερο από αξίες και θεσμούς όπως η οικογένεια, η κοινωνία, η πολιτική, το μέλλον της χώρας. Μοιάζει να τους απασχολεί μόνο η επίτευξη προσωπικών στόχων μέσω μιας ατομικής δ

Γράφει η Ρούλα Παγιαλάκη Τα πτυχία στους τοίχους δεν σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Δεν σου μαθαίνουν τρόπους και ευγένεια, δεν σου εξασφαλίζουν ανθρωπιά. Δεν σε κάνουν ευαίσθητο, δεν σου διδάσκουν πώς να έχεις ενσυναίσθηση και σίγουρα δεν σου μεταγγίζουν παιδεία, χαρακτήρα και αγωγή. Δεν είναι υπεύθυνα για τις αξίες σου, για τα ιδανικά σου, για τον τρόπο που βλέπεις και προσεγγίζεις τα πράγματα. Τα πτυχία στον τοίχο δεν σου διώχνουν τα κόμπλεξ, τις ανασφάλειες και κάθε λογής συναισθηματικό σύμπλεγμα που κουβαλάς. Δεν μπορούν με μαγικό τρόπο να σε κάνουν προοδευτικό, να σε απαλλάξουν από προκαταλήψεις και να σου δώσουν το χρησμό του φιλελεύθευρου. Τα πτυχία από μόνα τους δεν είναι απόδειξη, ότι η ψυχή σου είναι καθαρή, τα μάτια σου ανοικτά και η μυαλό σου έχει ταξιδέψει. Κανένα χαρτί δεν μπορεί να σε κάνει κάτι που δεν είσαι, κάτι που δεν έχεις πάρει από την οικογένειά σου ή από το περιβάλλον σου. Κάτι που δεν επιδίωξες εσύ να γίνεις, δουλεύοντας σημεία του χαρακτήρα σου. Καμία ψυχική ανά

Η καλλιέργεια στενών φιλικών σχέσεων είναι ένας από τους πιο σίγουρους τρόπους για να γνωρίσεις μεγαλύτερη ευτυχία και χαρά στη ζωή σου. Πρόσφατες μελέτες έδειξαν ότι οι άνθρωποι με ευρύ φιλικό και οικογενειακό κύκλο ζουν περισσότερο, γελούν περισσότερο και στενοχωριούνται λιγότερο. Οι φιλίες, όπως όλα τα καλά πράγματα στη ζωή, απαιτούν χρόνο, ενέργεια και δέσμευση. Όμως, δεν υπάρχουν πολλά πράγματα που θα μπορούσαν να σου προσφέρουν μεγαλύτερη ανταμοιβή. Όπως έγραψε ένας φιλόσοφος πριν από πολλούς αιώνες, “τίποτα στον κόσμο δεν αξίζει περισσότερο από τη φιλία. Αυτοί που την εξορίζουν από τις ζωές τους είναι σαν να αποδιώχνουν το φως του ήλιου από τη Γη, καθώς, από όλα τα δώρα που μας έχει χαρίσει η φύση, είναι το πιο όμορφο, το πιο τερπνό”. Καθώς μεγάλωνα, ο πατέρας μου μου έλεγε συχνά ότι ο άνθρωπος που έχει τρεις αληθινούς φίλους είναι ένας πραγματικά πλούσιος άνθρωπος. Δεν ξέχασα ποτέ αυτή τη συμβουλή και σε παροτρύνω κι εσένα να την πάρεις στα σοβαρά. Για να χτίσεις πιο βαθιές φιλ

Ήταν το έτος 1938 όταν μια ομάδα ερευνητών του Χάρβαρντ ξεκίνησε μια μελέτη για να απαντήσει στο θεμελιώδες ερώτημα: Τι κάνει τους ανθρώπους ευτυχισμένους; Στο μικροσκόπιο των ερευνητών μπήκαν αρχικά 724 άτομα - ήταν αγόρια από μη προνομιούχες οικογένειες της Βοστώνης και φοιτητές του ιδρύματος. Στη συνέχεια προστέθηκαν οι σύζυγοί τους, κατόπιν τα παιδιά τους, μετά τα εγγόνια τους. Οι ερευνητές του Χάρβαρντ ενσωμάτωσαν τελικά στη μελέτη τους 1300 απογόνους που προέρχονταν από την αρχική ομάδα. Ανά τακτά διαστήματα, συγκέντρωναν πληροφορίες για τους συμμετέχοντες που ξεκινούσε από την οικονομική τους κατάσταση και την επαγγελματική τους ανέλιξη για να φτάσει έως την υγεία τους. Ήταν άνθρωποι που παντρεύονταν και χώριζαν, γνώριζαν επιτυχίες και αποτυχίες, γίνονταν γονείς ή έμεναν άκληροι, αποκτούσαν πλούτο ή ζούσαν σε συνθήκες οικονομικής στενότητας. Στη μακροβιότερη μελέτη στην ιστορία, το συμπέρασμα στο τέλος ήταν ένα: Το «κλειδί» της ανθρώπινης ευτυχίας είναι οι καλές διαπροσωπικές σχ

Τα πτυχία στους τοίχους δεν σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Δεν σου μαθαίνουν τρόπους και ευγένεια, δεν σου εξασφαλίζουν ανθρωπιά. Δεν σε κάνουν ευαίσθητο, δεν σου διδάσκουν πώς να έχεις ενσυναίσθηση και σίγουρα δεν σου μεταγγίζουν παιδεία, χαρακτήρα και αγωγή. Δεν είναι υπεύθυνα για τις αξίες σου, για τα ιδανικά σου, για τον τρόπο που βλέπεις και προσεγγίζεις τα πράγματα. Τα πτυχία στον τοίχο δεν σου διώχνουν τα κόμπλεξ, τις ανασφάλειες και κάθε λογής συναισθηματικό σύμπλεγμα που κουβαλάς. Δεν μπορούν με μαγικό τρόπο να σε κάνουν προοδευτικό, να σε απαλλάξουν από προκαταλήψεις και να σου δώσουν το χρησμό του φιλελεύθευρου. Τα πτυχία από μόνα τους δεν είναι απόδειξη, ότι η ψυχή σου είναι καθαρή, τα μάτια σου ανοικτά και η μυαλό σου έχει ταξιδέψει. Κανένα χαρτί δεν μπορεί να σε κάνει κάτι που δεν είσαι, κάτι που δεν έχεις πάρει από την οικογένειά σου ή από το περιβάλλον σου. Κάτι που δεν επιδίωξες εσύ να γίνεις, δουλεύοντας σημεία του χαρακτήρα σου. Καμία ψυχική ανάταση δεν έρχεται μέσα από

Αν σου δινόταν μια δεύτερη ευκαιρία να ξαναζήσεις τα όσα έχεις ζήσει χωρίς να έχεις την δυνατότητα να αλλάξεις κάτι, θα το δεχόσουν, θα το ήθελες; Το ερώτημα πέρα από υποθετικό, είναι βαθύτατα ψυχικό. Μας ρωτά κατά πόσο έχουμε αποδεχτεί και ξεπεράσει τα όποια λάθη μας, τις όποιες δύσκολες καταστάσεις που βιώσαμε, αν μέσω αυτής της σφυρηλάτησης δεχόμαστε και τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας, με την συνείδησή μας. Αν και κατά πόσο έχουμε απελευθερωθεί από διλήμματα του παρελθόντος και άγκυρες που μας κρατούν εκεί, υποθετικά ερωτήματα "άν είχα πάρει κάποια άλλη απόφαση, άν ήξερα την έκβαση των πραγμάτων, θα επέλεγα κάποια άλλη επιλογή;" Θεωρούν πολλοί το σύμπαν μας ολόκληρο ως ένα σύνολο άπειρων πραγματικοτήτων στις οποίες κάθε δυνατή επιλογή δημιούργησε ένα νέο παρακλάδι του έτσι κάπου σε κάποια άλλη πραγματικότητα υπάρχει μια εκδοχή του εαυτού μας στην οποία όλες οι δυνατές επιλογές μας βάσει των κριτηρίων μας οδήγησαν στην ιδεατή για εμάς κατάληξη. Οι υπόλοιποι όμως; Ό,τι είνα

Το μοντέλο των σχέσεων που μας έχουν διδάξει οι γονείς μας συνήθως θυμίζει ανακωχή γεμάτη ανησυχία. Ξεκινάμε να μαθαίνουμε τι είναι θηλυκό και αρσενικό παρατηρώντας τους γονείς μας. Κάθε παιδί επιθυμεί την αρχετυπική οικογένεια. Το παιδί βρίσκεται στο κέντρο και δέχεται την προστασία, τη φροντίδα και την αγάπη της μητέρας και του πατέρα που είναι εκεί ενωμένοι αρμονικά. Αυτή είναι η ενστικτώδης εικόνα που έχει μέσα του το παιδί για την οικογένεια ως μήτρα στον κόσμο. Όμως, συχνά η πραγματικότητα αποδεικνύεται κατώτερη από αυτό το όραμα. Το «μοντέλο της σχέσης συνεργασίας» που μας έχουν διδάξει οι γονείς μας συνήθως θυμίζει ανακωχή γεμάτη ανησυχία. Και μεγαλώνουμε και μπαίνουμε στον κόσμο πληγωμένοι και απογοητευμένοι, συνεχίζοντας την προσπάθειά μας να γιατρέψουμε τη σχέση των γονιών μας και να φέρουμε κοντά στην καρδιά, στο σώμα και στην ψυχή μας, τον πατέρα και τη μητέρα μας, τους οποίους έχουμε εσωτερικεύσει ως εσωτερικό άνδρα και εσωτερική γυναίκα. Αυτό που λαχταράμε, διαισθητικά,

"Η κατάθλιψη είναι σαν μια μαυροντυμένη γυναίκα. Αν βρεθεί στον δρόμο σας, μην την διώξετε. Προσκαλέστε την μέσα, δώστε της μια θέση, συμπεριφερθείτε της όπως στους φιλοξενούμενους σας και ακούστε αυτά που έχει να σας πει." είπε κάποτε ο Καρλ Γιούνγκ. Η κατάθλιψη αποτελεί μια σοβαρή ψυχική νόσο, η οποία έχει μάλιστα χαρακτηριστεί ως η Νόσος του 21ου αιώνα.. Για τον Καρλ Γιουνγκ η κατάθλιψη είναι ένας αγγελιαφόρος, ένας άγγελος που παλεύεις μαζί του μέχρι να σου αποκαλύψει τη μυστική του ευλογία. Στην Γιουγκιανή ψυχολογία η κατάθλιψη έχει άμεση σχέση με την καταπίεση. Σύμφωνα με αυτήν την οπτική γωνία υπάρχει μια κρυφή τάση προς την κατάθλιψη που μας εξαναγκάζει να απωθήσουμε και να καταπιέσουμε ψυχικά περιεχόμενα. Δεν πρόκειται για τιμωρία αλλά ίσως συνέπεια της αποκοπής μας από την ανθρώπινη, ενστικτώδη πλευρά του εαυτού μας. Ο Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ, υπήρξε ένας από κορυφαίους ψυχολόγους του 20ού αιώνα. Γεννήθηκε στις 26 Ιουλίου του 1875 στο Kesswil της Ελβετίας. Ως μαθητής

Φέτος, η Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας συμπίπτει με ένα ανατριχιαστικό νέο για τον αμέτρητα αλλεπάλληλο βιασμό και διακίνηση ενός 12χρονου κοριτσιού, από τον Ηλία Μίχο, ο οποίος πόζαρε με τον -τι φριχτή ειρωνεία- υπουργό Υγείας της χώρας, Θάνο Πλεύρη, και άλλους ομοίους του. ΓΡΑΦΕΙ Η ΜΑΪΡΑ ΖΑΡΕΝΤΗ Η Ψυχική Υγεία πρέπει να είναι το selfcare routine μας, όπως το skincare routine μας, όπως πολύ καλά τίθεται. Όμως, η Ψυχική Υγεία πολλές φορές είναι να τα βάζεις με τους δράκους. Είναι ένα ζήτημα έξω και πέρα από εμάς. Είναι ζήτημα κρατικών και κοινωνικών πλατών, είναι ζήτημα γειτόνων, ζήτημα φορέων, ζήτημα σιωπής, συνενοχής, πάλης και αλληλεγγύης. Δεν ξέρω πώς το κορίτσι αυτό κοιμάται και πώς θα ξανακοιμηθεί. Δεν ξέρω πώς σιτίζεται και τι της έχουν αφήσει όρθιο από την παιδικότητα και την αυτοδιάθεση του σώματός της. Δεν ξέρω πώς σχετίζεται και πως θα σχετιστεί στο μέλλον. Ξέρω πως μπορεί να γίνει ένα θαύμα, όπως όλοι οι άνθρωποι που παλεύουν με τις μεγαλύτερες φουρτούνες. Όμως πόσοι και π

  από   Françoise Dolto  - 20 Φεβρουαρίου 2022 Ζεράρ Σεβερέν (Ζ.Σ.): Ο πρωτότοκος έχει δίκιο να είναι θυμωμένος: δεν είναι ζωή η μονότονη ζωή του. Ο πατέρας του, γεμάτος χαρά, του λέει: “Όλα τα δικά μου είναι και δικά σου”. Σπουδαίο πράγμα… θα μπορούσε να είχε δώσει στο γιο του ένα κατσικάκι, να γιορτάσει κι αυτός με τους δικούς του φίλους. Υπερβάλλει. Από την άλλη μεριά, αυτός ο γιος είναι υπόδειγμα γιου. Όπως λέει κι ο ποιητής: “Θέλει πολλήν αγάπη για να φτάσεις στην απόφαση να ζεις απλά, με έργα ταπεινά κι ανιαρά”. Ο πρωτότοκος δούλευε πάντα αδιαμαρτύρητα και τώρα έχει κάθε λόγο να είναι θυμωμένος. Αυτός είναι αληθινός γιος, έδειξε “πολλήν αγάπη” για έργα που είναι “ταπεινά κι ανιαρά”.