Σε ένα πιθανό υποθετικό ερώτημα ίσως να κρύβεται μια απίθανη αλήθεια.
Αν σου δινόταν μια δεύτερη ευκαιρία να ξαναζήσεις τα όσα έχεις ζήσει χωρίς να έχεις την δυνατότητα να αλλάξεις κάτι, θα το δεχόσουν, θα το ήθελες;
Το ερώτημα πέρα από υποθετικό, είναι βαθύτατα ψυχικό. Μας ρωτά κατά πόσο έχουμε αποδεχτεί και ξεπεράσει τα όποια λάθη μας, τις όποιες δύσκολες καταστάσεις που βιώσαμε, αν μέσω αυτής της σφυρηλάτησης δεχόμαστε και τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας, με την συνείδησή μας.
Αν και κατά πόσο έχουμε απελευθερωθεί από διλήμματα του παρελθόντος και άγκυρες που μας κρατούν εκεί, υποθετικά ερωτήματα "άν είχα πάρει κάποια άλλη απόφαση, άν ήξερα την έκβαση των πραγμάτων, θα επέλεγα κάποια άλλη επιλογή;"
Θεωρούν πολλοί το σύμπαν μας ολόκληρο ως ένα σύνολο άπειρων πραγματικοτήτων στις οποίες κάθε δυνατή επιλογή δημιούργησε ένα νέο παρακλάδι του έτσι κάπου σε κάποια άλλη πραγματικότητα υπάρχει μια εκδοχή του εαυτού μας στην οποία όλες οι δυνατές επιλογές μας βάσει των κριτηρίων μας οδήγησαν στην ιδεατή για εμάς κατάληξη.
Οι υπόλοιποι όμως;
Ό,τι είναι ιδεατό για εμάς είναι και για τους υπόλοιπους;;;
Αν σταθούμε για μια στιγμή και αναλογιστούμε ότι οι βέλτιστες επιλογές των άλλων ίσως δεν συμβαδίζουν με τις δικές μας, τότε ίσως να καταλάβουμε και ίσως αποδεχτούμε ότι στην ολότητα των καταστάσεων και επιλογών η δυνατότητα είναι μόνο μια, όχι η απάντηση στο πώς ή στο τί, αλλά στο γιατί.
Ας το θέσουμε διαφορετικά το ερώτημα, αν πηγαίναμε σε ένα κινηματογράφο και φίλοι μας για πλάκα, ενώ εμείς περιμενάμε να κόψουμε τα εισιτήρια, μας φώναζαν το τέλος της ταινίας, εμείς θα κόβαμε το εισιτήριο για να την δούμε;
Και όμως είναι αληθινή ιστορία κάποιοι φίλοι μας το έκαναν πριν είκοσι και βάλε χρόνια και η ταινία ήταν η έκτη αίσθηση!!!
Και όμως ενώ χάθηκε το σασπένς, εμείς την είδαμε και όχι μόνο την είδαμε, αλλά την χαρήκαμε κιόλας και όχι μόνο οι φιλίες δεν χάλασαν, αλλά και σε κουμπαριές εξελίχθηκαν, αλλά γιατί;
Αν σαν μια άλλη ταινία, την "μέρα της μαρμότας", προσπαθούσαμε μέσα από μια αλλεπάλληλη επανάληψη να βρούμε μια λύση, μια ουσία στο κάθε τι, θα συνεχίζαμε να προσπαθούμε, αν γνωρίζαμε όλες τις προηγούμενες άκαρπες προσπάθειές να πετύχουμε το βέλτιστο αποτέλεσμα;
Ίσως μια ταινία, ένα βιβλίο, μια προσλαμβάνουσα να μας βρίσκει παθητικούς αποδέκτες, σε άλλες πάλι καταστάσεις της ζωής να έχουμε ενεργό δράση ή ακόμα και πρωταγωνιστικό, αλλού η δράση μας να είναι καίρια και αλλού πάλι αδιάφορη, ως ένα πέταγμα μιας πεταλούδας στο Τόκιο.
Ίσως όλα να είναι θέμα σύγκρισης, ίσως ο πόνος των άλλων γύρω μας να κάνει τον δικό μας να φαντάζει ελαφρύτερος, αλλά και αντίστροφα, η ευμάρεια των άλλων συγκριτικά να κάνει την δική μας ζωή αβάσταχτη.
Ίσως οι αέναες υποθετικές αναζητήσεις να έχουν κάποια χρησιμότητα, μα ποιά θα μπορούσε να ήταν αυτή;;;
Ως ένας δάσκαλος μπροστά σε ένα πίνακα των παιδικών μας χρόνων, μας δείχνει κάτι νέο, κάτι που δεν γνωρίζαμε, κάτι που δεν είχαμε ούτε καν φανταστεί, όχι το πώς κάτι θα λυθεί, αλλά γιατί φτάσαμε σε αυτή τη λύση και πόσες άλλες θα μπορούσαν να υπάρξουν αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά, όχι δηλαδή μια στείρα απομνημόνευση της ιστορίας μας, της πραγματικότητας που βίωσε η ανθρωπότητα ανά τους αιώνες, αλλά το γιατί, τι συνέβαλε σε κάθε μία εξέλιξη, τότε ίσως συγκριτικά σαν μια ιστορία, ως μια αφήγηση να βλέπαμε ολόκληρη την ζωή μας, αποστασιοποιημένοι και ίσως σε μια τέτοια ταινία να μην μας ένοιαζε και τόσο πολύ το τέλος, όσο το τι έγινε στο ενδιάμεσο και γιατί και τι μάθαμε από αυτό.
Ποιητικά λέμε ότι κάθε ταξίδι έχει ένα προορισμό, αλλά πολλές φορές αν όχι όλες, το ταξίδι είναι σημαντικότερο από το να φτάσουμε στον προορισμό μας.
Πηγή: Δημήτρης Καφφάτος
