Παριανές υποκειμενικότητες

Όπου βρεθώ κι όπου σταθώ θα κάνω φασαρία θα σπάσω τα μικρόφωνα , τα ράδια , τα ηχεία. Έχει άραγε καμία σχέση η παραπάνω μαντινάδα με τον σύγχρονο Έλληνα και κατά συνέπεια με τον σημερινό Παριανό ορθόδοξο ή διαμαρτυρόμενο ; Κρατήστε , στο πίσω μέρος του κεφαλιού σας , το υπονοούμενο. Όπου βρεθούμε λοιπόν κι όπου σταθούμε και πρωτίστως και κυρίως εκεί που χτυπά ο παλμός της χώρας , δηλαδή στα καφενεία , θα αρχίσουμε να απαριθμούμε τα στραβά και ανάποδα , που συναντήσαμε στον πρωινό διάβα μας και να κατηγορούμε τις αρχές του τόπου για αδιαφορία και ολιγωρία. Ωραία και όμορφα για να ξεκινήσει καλά η μέρα μας , ίσως σωστά και δίκαια μερικές φορές. Ποτέ όμως δεν θα αναλογιστούμε τις δικές μας υποχρεώσεις , τις δικές μας συμπεριφορές και τις δικές μας ευθύνες. Σε δυτικές δημοκρατίες που επικρατεί η προτεσταντική ηθική , κυρίαρχο στοιχείο είναι η ευθύνη του πολίτη στην προστασία , την συντήρηση , την επισκευή και τον καθαρι

  Τα χαμηλά επίπεδα άγχους της παριανής γαλοπούλας αποδίδονται στην παροιμία «Όταν φεύγουν οι γάτοι, χορεύουν οι ποντικοί». Το φαινόμενο δεν είναι νέο και συμβαίνει κάθε τέτοια εποχή, εκτός από τα αλησμόνητα χρόνια των Χαρδαλιά και Τσιόρδα, καθώς το 90% του παριανού πληθυσμού εγκαταλείπει το νησί. Σύμφωνα με οικουμενική έρευνα που διεξήχθηκε εκ της «Αγκαιδώς», οι παριανές γαλοπούλες εμφανίζουν τα χαμηλότερα επίπεδα άγχους παγκοσμίως, με τα υψηλότερα να παρατηρούνται στις Ηνωμένες Πολιτείες και ειδικότερα στο Ματσατσούτσες. Το φαινόμενο, όπως λένε οι ερευνητές της «Αγκαιδώς», οφείλεται στη σχεδόν ανύπαρκτη κατανάλωση γαλοπούλας από τους παριανούς, ακόμα κι απ’ αυτούς που παραμένουν στο νησί γιατί δεν μπορούν να πληρώσουν τα εισιτήρια των βαποριώνε στους εφοπλιστάδες, οι οποίοι προτιμούν τις μέρες των γιορτών να το ρίχνουν έξω, καταναλώνοντας βραστά αυγά μελάτα και σφικτά σαλάτα, γιατί είναι τα μόνα που μπορούν να αγοράζουν ακόμα. Στο περιθώριο της μεγάλης έρευνας αποδείχθηκε επί