Παριανές υποκειμενικότητες

«Κοιτώντας τη ζωή σας προς τα πίσω, η μεγαλύτερη αυταπάτη που είχατε ποια ήταν;» ρώτησε τον Κώστα Μουρσελά, θεατρικό συγγραφέα κα δημιουργό του αριστουργήματος «Βαμμένα κόκκινα μαλλιά», ο Μάκης Προβατάς (Βήμα, 23-7-2017) λίγο πριν ο συγγραφέας αποβιώσει. Και η απάντηση του Μουρσελά ήταν: «Η ιδεολογία. Έδινα τα πάντα για να την υπερασπιστώ. Όταν ήμουν είκοσι χρόνων, ήμουν πολύ φανατισμένος. Αλλά τότε ακριβώς άρχισε η αλλαγή μου. Ανακάλυψα ότι ο φανατισμός δεν οδηγεί πουθενά. Είχα φίλους που φανάτισαν τη ζωή τους τόσο πολύ, που δεν μπορούσαν να το αλλάξουν και έφτασαν να μη μου μιλάνε καν. Τότε άρχισαν να μου λείπουν πολύ οι άνθρωποι που δεν ήταν φανατισμένοι» Και παρακάτω: «Ο φανατισμός έχει καταστρέψει τα πάντα στη ζωή μας. Μια ιδέα δεν είναι απαραίτητα αληθινή απλά επειδή πεθαίνεις γι’ αυτήν». Ο φανατισμός δεν είναι μόνο πολιτικός, αλλά και θρησκευτικός και ποδοσφαιρικός και κάθε λογής. Να προσέχουμε λοιπόν και να μη χάνουμε τους φίλους μας, ακόμα και τους συγγενείς. Εδώ ένας

Ηλίας Μπέλλος Ο ελληνικός τουρισμός ξεπέρασε κάθε προσδοκία από τα μέσα Ιουλίου και μετά, σημειώνοντας νέα ρεκόρ αφίξεων από το εξωτερικό, αλλά όπως φαίνεται και εισπράξεων. Παράλληλα, όμως, βρέθηκε αντιμέτωπος και με τα όριά του, καθώς ξεπεράστηκε η φέρουσα ικανότητα πλήθους –νησιωτικών κυρίως– προορισμών, ενώ ένα μεγάλο μέρος των ελληνικών νοικοκυριών εκτοπίστηκε για λόγους τιμών σε εναλλακτικούς προορισμούς, όχι απαραίτητα έτοιμους να υποδεχθούν τον αριθμό επισκεπτών που ακόμα και σήμερα συρρέουν σε αυτούς.

 

Κάθε μέρα λαμβάνω δεκάδες ερωτήσεις από εσάς και να ξέρετε ότι προσπαθώ να απαντήσω σε όλες (οπότε αν κάτι μένει αναπάντητο είναι επειδή απλώς μου ξέφυγε). Λοιπόν μια από τις πιο συχνές και αστείες ερωτήσεις που μου κάνετε είναι “Γιατί η γάτα μου κοιμάται στο κεφάλι μου“! Πραγματικά, η γάτα κοιμάται σε 100+1 περίεργα σημεία αλλά η προτίμησή της για το κεφάλι σας είναι αδιαμφισβήτητη και δεδομένη! Γιατί όμως τέτοια λατρεία για το κεφάλι σας; Γιατί η γάτα μου κοιμάται στο κεφάλι μου;

Με ξάφνιαζε πάντα ο τρόπος που αντιδρούσε ο κόσμος όταν έβλεπε τις ταινίες μου. Ο άντρας μου δυο - τρεις φορές που έτυχε να είμαστε μαζί στην αίθουσα, τρόμαξε. - Πάμε να φύγουμε, μου έλεγε. Αυτοί θα σε λιντσάρουν. Εγώ καμάρωνα γιατί έπαιζα καλά αλλά οι άνθρωποι δεν το ξέρανε πως απλώς... παίζω. Πίστευαν πως είμαι αυτό που έβλεπαν. Πίστευαν πως είμαι όντως κακιά.