Στις έξι, όταν ο αέρας ακόμη μυρίζει νύχτα, «ώρα για περπάτημα». Στην διαδρομή «απλώνονται» παντού εργάτες, πρόσωπα από άλλους τόπους, άλλες ιστορίες, άλλες αφετηρίες. Άνθρωποι που πάνε να χτίσουν σπίτια που δεν θα κατοικήσουν, που «έφυγαν» από τα δικά τους για να στήνουν τοίχους και να ανοίγουν παράθυρα γι άλλους. Τα πάντα κινούνται στη «ζώνη του λυκόφωτος». Στην Πάρο, αυτό το «πάντα» εδώ και δεκαετίες «τρέχει» ακατάπαυστα. Η μεγάλη τουριστική άνοιξη του νησιού, πενήντα και πλέον χρόνια πριν, έφερε ανθρώπους από όλα τα μέρη της Ελλάδας. Ήρθαν με όνειρα, ελπίδες και για κάποιους από την πρώτη τους μέρα εδώ, ήταν οι «ξένοι». Κι όμως, αυτοί οι «ξένοι» ρίζωσαν, έφτιαξαν σπίτια, επιχειρήσεις, οικογένειες. Έγιναν μέρος της ψυχής του τόπου, έγιναν κι αυτοί «ντόπιοι». Σήμερα, άλλοι φτάνουν. Επαγγελματίες, εργαζόμενοι, επιχειρηματίες, μετανάστες από κοντινούς και μακρινούς τόπους. Και πάλι, ακούς κάποιους να τους βρίζουν και να τους κοιτούν με δυσπιστία. Τους αποκαλούν εισβολείς, κερδοσκόπους,...