ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ Η … ΓΑΛΟΥ
Ο μεγάλος Ρώσος συγγραφέας Τολστόι έγραφε ημερολόγιο, όπου σημείωνε κάθε μέρα τα συμβάντα και το πρόγραμμα της ζωής του.
Παράδειγμα προς μίμηση.
Πρέπει όλοι μας από την παιδική μας ηλικία καθημερινά να σημειώνουμε τα λάθη μας, τις πίκρες και τις χαρές μας, απογοητεύσεις, βάσανα, καημούς, παρέες και διασκεδάσεις, τις μέρες και τις ώρες που αφήσαμε ανεκμετάλλευτες.
Τα γεγονότα και τα σκαμπανεβάσματα του βίου μας, αυτά που μας χάρισε η ζωή κι αυτά που μας πήρε η μοίρα, στον αγώνα που δώσαμε ως άνθρωποι μέσα στην κοινωνία.
Κι όταν, με το καλό, γεράσουμε θα ανοίγουμε το ημερολόγιο και θα «ξαναζούμε» όσα περάσαμε!!!
Πολλοί φεύγουμε χωρίς να αφήσουμε κάτι να μας θυμούνται.
Κι έτσι μας ξεχνάνε γρήγορα και φεύγουμε ασήμαντοι, αδιάφοροι αφού δεν αφήσαμε κάτι για το σύνολο, τους συνανθρώπους μας στην τοπική μας κοινωνία.
Πρέπει λοιπόν να προλάβουμε πριν φύγουμε να καταλάβουμε τα λάθη μας και να κάνουμε καλές πράξεις, γιατί στη ζωή είμαστε περαστικοί.
Στην παλιά Παροικιά κυκλοφορούσαν κάτι τύποι με παράξενα παρατσούκλια.
Ήταν φτωχοί, αστείοι που με τα καμώματα τους σε έκαναν να γελάς.
Ειλικρινείς, τίμιοι και απλοί άνθρωποι, ποτέ δεν έβλαψαν κανένα.
Είναι η κατηγορία εκείνη των ανθρώπων που αγωνίζονται για να επιβιώσουν, που η ζωή τους «φόρτωσε» στερήσεις κι απογοητεύσεις.
Αυτοί λοιπόν οι χαρακτηριστικοί τύποι ζούσαν στον δικό τους αγνό κόσμο χωρίς απαιτήσεις και μόρφωση.
Όμως ακολουθούσαν τα ήθη, τα έθιμα και τις παραδόσεις του τόπου.
Ήταν σαν ηθοποιοί, να παίζουν τον δικό τους ρόλο στο θέατρο της τοπικής κοινωνίας.
Άλλος τον μίμο, άλλος τον φιλόσοφο, άλλος τον μουσικό και πολλοί άλλοι κομπάρσοι.
Ποιόν να πρωτοθυμηθείς και ποιόν να ξεχάσεις …
ΑΝΤΩΝΑ, ΒΑΓΓΟΣ, ΠΑΝΑΣ, ΜΑΤΖΩΡΟΣ, ΠΑΝΤΟΦΛΑΣ, ΚΑΡΑΒΙΔΑΣ, ΝΤΟΥΡΝΤΟΥΡΑ, ΑΧΥΡΕΝΙΟΣ ΚΛΠ.
Σήμερα θα ανοίξουμε το ημερολόγιο της Γαλούς …
Έζησε στα χρόνια που περπατάγαμε ξυπόλητοι και παίζαμε σε ένα μικρό σπιτάκι στο καινούργιο πηγάδι.
Τότε που κυκλοφορούσαν μόνο Παριανοί, ένα λεωφορείο, ένα ταξί και πολλά γαϊδούρια!
Ένας «σιωπηλός» αγαθός άνθρωπος που ξεπερνούσε τις δυσκολίες με την μουσική, την σάτιρα και την φιλοσοφία του.
Επάγγελμα μαραγκός, τότε που τα μαραγκούδικα ήταν αρκετά και οι νέοι μάθαιναν τέχνη.
Αυτοδίδακτος μουσικός (κιθάρα, φυσαρμόνικα), κομπανία με τον Βάγγο στο μπουζούκι, τον Πράσινο στο βιολί και την Κορωνιά στο σαντούρι.
Έδιναν κέφι και χαρά σε όλες τις εκδηλώσεις, ορχήστρα για διασκέδαση και γέλιο, αυτό που λείπει σήμερα.
Φιλόσοφος που μονολογούσε …
Τα πάντα αλλάζουν, ο ήλιος, η θάλασσα, η μέρα, ο καιρός, οι … άνθρωποι.
Ο θεός – να πούμε – έκανε τους «χαζούς» για να γελούν οι ξύπνιοι.
Κόλαση είναι – να πούμε – να είσαι μέσα σε ένα αυτοκίνητο στους Αγίους Αναργύρους και να κατρακυλά με τούμπες.
Καθισμένος τα ηλιοβασιλέματα στα πεζούλια της παραλίας παραμίλαγε, γελώντας και σατιρίζοντας τους πάντες και τα πάντα.
Αλήθεια, ποιος από μας θαυμάζει ακόμη το ηλιοβασίλεμα!!!
Είχε κι αδυναμία στα πουλιά, στις καρδερίνες και στους γλάρους.
Πότε- πότε ψάρευε με το πεταχτάρι του για καμιά μπάφα (κέφαλος).
Φυσιογνωμία ο άνθρωπος, μας άφησε καλές αναμνήσεις.
Τύποι, φιγούρες σαν την Γαλού υπήρχαν τότε αρκετοί που δεν ξεχνάμε κι ας τους λέγαμε αγαθούς και χαζούς.
Στερήθηκαν την οικογενειακή ζεστασιά, έμειναν μόνοι, έζησαν κι αντιμετώπισαν τη ζωή γενναία, τα βάσανα και τα προβλήματα της.
Τραγουδούσε η Γαλού με την κιθάρα της …
Άπονη ζωή, μάς πέταξες στου δρόμου την άκρη, μάς αδίκησες …
δεν θέλαμε παλάτια κι αστέρια να μάς χάριζες.
Αυτός ήταν … η Γαλού με το ανέμελο χαρακτηριστικό γέλιο του.
Ε-ΧΕ-ΧΕ …
Περπατούσε, παραμιλούσε και γέλαγε …
Θα μείνει στη μνήμη όλων εκείνων που έζησαν την όμορφη εκείνη εποχή.
Στο ημερολόγιο της ψυχής μας!!!
ΦΙΛΙΠΠΑΣ ΤΣΑΝΤΑΝΗΣ
Παράδειγμα προς μίμηση.
Πρέπει όλοι μας από την παιδική μας ηλικία καθημερινά να σημειώνουμε τα λάθη μας, τις πίκρες και τις χαρές μας, απογοητεύσεις, βάσανα, καημούς, παρέες και διασκεδάσεις, τις μέρες και τις ώρες που αφήσαμε ανεκμετάλλευτες.
Τα γεγονότα και τα σκαμπανεβάσματα του βίου μας, αυτά που μας χάρισε η ζωή κι αυτά που μας πήρε η μοίρα, στον αγώνα που δώσαμε ως άνθρωποι μέσα στην κοινωνία.
Κι όταν, με το καλό, γεράσουμε θα ανοίγουμε το ημερολόγιο και θα «ξαναζούμε» όσα περάσαμε!!!
Πολλοί φεύγουμε χωρίς να αφήσουμε κάτι να μας θυμούνται.
Κι έτσι μας ξεχνάνε γρήγορα και φεύγουμε ασήμαντοι, αδιάφοροι αφού δεν αφήσαμε κάτι για το σύνολο, τους συνανθρώπους μας στην τοπική μας κοινωνία.
Πρέπει λοιπόν να προλάβουμε πριν φύγουμε να καταλάβουμε τα λάθη μας και να κάνουμε καλές πράξεις, γιατί στη ζωή είμαστε περαστικοί.
Στην παλιά Παροικιά κυκλοφορούσαν κάτι τύποι με παράξενα παρατσούκλια.
Ήταν φτωχοί, αστείοι που με τα καμώματα τους σε έκαναν να γελάς.
Ειλικρινείς, τίμιοι και απλοί άνθρωποι, ποτέ δεν έβλαψαν κανένα.
Είναι η κατηγορία εκείνη των ανθρώπων που αγωνίζονται για να επιβιώσουν, που η ζωή τους «φόρτωσε» στερήσεις κι απογοητεύσεις.
Αυτοί λοιπόν οι χαρακτηριστικοί τύποι ζούσαν στον δικό τους αγνό κόσμο χωρίς απαιτήσεις και μόρφωση.
Όμως ακολουθούσαν τα ήθη, τα έθιμα και τις παραδόσεις του τόπου.
Ήταν σαν ηθοποιοί, να παίζουν τον δικό τους ρόλο στο θέατρο της τοπικής κοινωνίας.
Άλλος τον μίμο, άλλος τον φιλόσοφο, άλλος τον μουσικό και πολλοί άλλοι κομπάρσοι.
Ποιόν να πρωτοθυμηθείς και ποιόν να ξεχάσεις …
ΑΝΤΩΝΑ, ΒΑΓΓΟΣ, ΠΑΝΑΣ, ΜΑΤΖΩΡΟΣ, ΠΑΝΤΟΦΛΑΣ, ΚΑΡΑΒΙΔΑΣ, ΝΤΟΥΡΝΤΟΥΡΑ, ΑΧΥΡΕΝΙΟΣ ΚΛΠ.
Σήμερα θα ανοίξουμε το ημερολόγιο της Γαλούς …
Έζησε στα χρόνια που περπατάγαμε ξυπόλητοι και παίζαμε σε ένα μικρό σπιτάκι στο καινούργιο πηγάδι.
Τότε που κυκλοφορούσαν μόνο Παριανοί, ένα λεωφορείο, ένα ταξί και πολλά γαϊδούρια!
Ένας «σιωπηλός» αγαθός άνθρωπος που ξεπερνούσε τις δυσκολίες με την μουσική, την σάτιρα και την φιλοσοφία του.
Επάγγελμα μαραγκός, τότε που τα μαραγκούδικα ήταν αρκετά και οι νέοι μάθαιναν τέχνη.
Αυτοδίδακτος μουσικός (κιθάρα, φυσαρμόνικα), κομπανία με τον Βάγγο στο μπουζούκι, τον Πράσινο στο βιολί και την Κορωνιά στο σαντούρι.
Έδιναν κέφι και χαρά σε όλες τις εκδηλώσεις, ορχήστρα για διασκέδαση και γέλιο, αυτό που λείπει σήμερα.
Φιλόσοφος που μονολογούσε …
Τα πάντα αλλάζουν, ο ήλιος, η θάλασσα, η μέρα, ο καιρός, οι … άνθρωποι.
Ο θεός – να πούμε – έκανε τους «χαζούς» για να γελούν οι ξύπνιοι.
Κόλαση είναι – να πούμε – να είσαι μέσα σε ένα αυτοκίνητο στους Αγίους Αναργύρους και να κατρακυλά με τούμπες.
Καθισμένος τα ηλιοβασιλέματα στα πεζούλια της παραλίας παραμίλαγε, γελώντας και σατιρίζοντας τους πάντες και τα πάντα.
Αλήθεια, ποιος από μας θαυμάζει ακόμη το ηλιοβασίλεμα!!!
Είχε κι αδυναμία στα πουλιά, στις καρδερίνες και στους γλάρους.
Πότε- πότε ψάρευε με το πεταχτάρι του για καμιά μπάφα (κέφαλος).
Φυσιογνωμία ο άνθρωπος, μας άφησε καλές αναμνήσεις.
Τύποι, φιγούρες σαν την Γαλού υπήρχαν τότε αρκετοί που δεν ξεχνάμε κι ας τους λέγαμε αγαθούς και χαζούς.
Στερήθηκαν την οικογενειακή ζεστασιά, έμειναν μόνοι, έζησαν κι αντιμετώπισαν τη ζωή γενναία, τα βάσανα και τα προβλήματα της.
Τραγουδούσε η Γαλού με την κιθάρα της …
Άπονη ζωή, μάς πέταξες στου δρόμου την άκρη, μάς αδίκησες …
δεν θέλαμε παλάτια κι αστέρια να μάς χάριζες.
Αυτός ήταν … η Γαλού με το ανέμελο χαρακτηριστικό γέλιο του.
Ε-ΧΕ-ΧΕ …
Περπατούσε, παραμιλούσε και γέλαγε …
Θα μείνει στη μνήμη όλων εκείνων που έζησαν την όμορφη εκείνη εποχή.
Στο ημερολόγιο της ψυχής μας!!!
ΦΙΛΙΠΠΑΣ ΤΣΑΝΤΑΝΗΣ
Υ.Γ. 1 Σε κάθε παριανό σπίτι πρέπει να μπει το βιβλίο της Κυριακής Ραγκούση-Κοντογιώργου «το εικονοστάσι της ψυχής μου» με ήθη, έθιμα και φυσιογνωμίες.
Επίσης τα βιβλία του Χρήστου Γεωργούση που μυρίζουν θυμάρι κι αγριολούλουδα.
Υ.Γ. 2 Στην φωτογραφία δεξιά η Γαλου, αριστερά ο Βάγγος λένε τα κάλαντα στον Αχιλλέα Καρατζά και τον εγγονό του.
