Παριανές υποκειμενικότητες

Η έννοια του διαζυγίου ταυτίζεται συχνά με το τέλος της επαφής δύο ανθρώπων. Αυτό όμως δεν συνέβη στην περίπτωση του Μπρους Γουίλις και της Ντέμι Μουρ, αφού η αγάπη που έχει ο ένας για τον άλλο δεν τελείωσε ποτέ. Μετά την είδηση, ότι ο 67χρονος ηθοποιός θα αποσυρθεί από τον χώρο της υποκριτικής, εξαιτίας της αφασίας, με την οποία διαγνώστηκε, η συμπαράσταση της Μουρ ήταν κάτι περισσότερο από προφανής. Η δυσάρεστη είδηση, ανακοινώθηκε από την οικογένειά του, στην οποία συμπεριλαμβάνεται και η πρώην σύζυγος του Γουίλις. Όλα αυτά τα χρόνια που μεσολάβησαν, από το διαζύγιό τους το 2000, μέχρι και σήμερα, βρίσκονται ο ένας στο πλευρό του άλλου, τόσο στα ευχάριστα όσο και στα δυσάρεστα γεγονότα στη ζωή τους. Οι δυο τους απέδειξαν, ότι ούτε το διαζύγιο, ούτε οι μελλοντικοί γάμοι τους, μπορούν να σταθούν εμπόδιο στην μακροχρόνια αγάπη τους, αφού όπως λένε και οι ίδιοι, δεν σταμάτησαν ποτέ να είναι μία δεμένη οικογένεια. Από τον γάμο της Μουρ με τον Άστον Κούτσερ, τον οποίο o Μπρους δυσκολεύτηκ

Δεν είναι δικός μας ο τίτλος. Τον δανειστήκαμε από προεκλογικό έντυπο του Μάρκου. Και αναφερόμαστε στην Παροικιά γιατί εδώ έπεσε το ποιο πολύ δούλεμα. Παραπλανητικός ο τίτλος παραμονές προηγούμενων εκλογών, για να ξεγελαστούν οι αφελείς και να τον ψηφίσουν. Αλλά οι παροικιώτες έπαψαν προ πολλού να σιτίζονται από το σιτηρέσιο του Μάρκου, που συνήθως αποτελείται από σανό. Μια πρωτεύουσα με την έννοια που την προσδιορίζει ο Μάρκος, πρέπει να έχει χαρακτηριστικά πολιτισμού, όπως είναι η καθαριότητα, ο ευπρεπισμός των κοινόχρηστων χώρων, η διατήρηση των αρχιτεκτονικών της ιδιαιτεροτήτων, η υποδειγματική λειτουργία του κυκλοφοριακού, η υπογείωση των δικτύων ηλεκτρικού ρεύματος, τα συντηρημένα πλακόστρωτα, η ανάδειξη των περιοχών που αξίζει να εστιάσει τον ενδιαφέρον του ο επισκέπτης, η προσεγμένη παρουσίαση των υπαίθριων αρχαιολογικών χώρων και οι καθαρές και σύγχρονες τουαλέτες. Τότε μόνο έχει αξία η μεταφορική έννοια της πρωτεύουσας, γιατί ως γνωστόν πρωτεύουσα των Κυκλάδων είναι η Ερμούπ

Γράφει ο Γιάννης Μέγας Συμπλήρωσα ήδη τις εξήντα επτά περιφορές μου γύρω από το ήλιο ως επιβάτης του πλανήτη γη. Στα πρώτα μου βήματα φαινόταν ατέλειωτες και ούτε καν που με απασχολούσε η ιδέα ότι κάποια μέρα θα απουσιάζω από αυτή τη διαδικασία. Με το διάβα όμως του χρόνου περνούσαν όλο και πιο γρήγορα και κάπου εκεί στα πενήντα άρχισα να συνειδητοποιώ ότι θα έρθει η μέρα που ο πλανήτης θα συνεχίζει την αέναη περιφορά του και χωρίς τη δική μου ύπαρξη. Στην εξηνταεπτάχρονη πορεία μου σε αυτόν τον κόσμο το μικρό το Μέγα εξέλαβα τη ζωή ως ένα δώρο, ως ευτυχία και πως το κάθε λεπτό μπορεί να είναι μια αιωνιότητα ευτυχίας. Διαπίστωσα ότι όντως η ζωή δεν είναι ένα πρόβλημα που λύνεται, αλλά ένα μυστήριο που βιώνεται. Και με βόλεψε το ευφυολόγημα πως το νόημα της ζωής είναι να δώσεις στη ζωή σου νόημα. Μπορεί να είναι μια αστραπή η ζωή μας, αλλά προλαβαίνουμε μας είπε ο Καζαντζάκης. Γι’ αυτό λοιπόν και μακαρίζω τον εαυτό μου και αισθάνομαι ευγνώμων για όσα έχω βιώσει, παρότι λειψός από την απ

Αυτή είναι η τελευταία φωτογραφία του Hachik ō, ενός ιαπωνικού σκύλου Akita που τιμήθηκε για την ακλόνητη αφοσίωσή του στον ιδιοκτήτη του. Ο Hachik ō ανήκε στον καθηγητή Eizaburo Ueno που ζούσε στη Shibuya και δίδαξε στο Αυτοκρατορικό Πανεπιστήμιο του Τόκιο στις αρχές της δεκαετίας του 1920. Κάθε μέρα, ο Ueno περπατούσε από το σπίτι στον σταθμό Shibuya παρέα με τον Hachik ō. Έπαιρνε το τρένο για τη δουλειά και μόλις τελείωνε επέστρεφε με τον ίδιο τρόπο πίσω  στο σταθμό ακριβώς στις 3 μ.μ. Εκεί τον περίμενε πάντα ο Hachik ō  υπομονετικά για να γυρίσουν παρέα στο σπίτι. Μια μέρα, ο Ουένο έπαθε εγκεφαλικό διδάσκοντας στο πανεπιστήμιο και δεν πήρε ποτέ το τραίνο του γυρισμού για το σταθμό που τον περίμενε ο αγαπημένος του σκύλος. Ο Hachik ō πήγαινε στο σταθμό κάθε μέρα και την ίδια πάντα ώρα για 9 χρόνια μέχρι τον θάνατό του το 1935.