Γηράσκω αεί αναθεωρών.
Γράφει ο Γιάννης Μέγας
Συμπλήρωσα ήδη τις εξήντα επτά περιφορές μου γύρω από το ήλιο ως επιβάτης του πλανήτη γη. Στα πρώτα μου βήματα φαινόταν ατέλειωτες και ούτε καν που με απασχολούσε η ιδέα ότι κάποια μέρα θα απουσιάζω από αυτή τη διαδικασία. Με το διάβα όμως του χρόνου περνούσαν όλο και πιο γρήγορα και κάπου εκεί στα πενήντα άρχισα να συνειδητοποιώ ότι θα έρθει η μέρα που ο πλανήτης θα συνεχίζει την αέναη περιφορά του και χωρίς τη δική μου ύπαρξη.
Στην εξηνταεπτάχρονη πορεία μου σε αυτόν τον κόσμο το μικρό το Μέγα εξέλαβα τη ζωή ως ένα δώρο, ως ευτυχία και πως το κάθε λεπτό μπορεί να είναι μια αιωνιότητα ευτυχίας.
Διαπίστωσα ότι όντως η ζωή δεν είναι ένα πρόβλημα που λύνεται, αλλά ένα μυστήριο που βιώνεται.
Και με βόλεψε το ευφυολόγημα πως το νόημα της ζωής είναι να δώσεις στη ζωή σου νόημα.
Μπορεί να είναι μια αστραπή η ζωή μας, αλλά προλαβαίνουμε μας είπε ο Καζαντζάκης.
Γι’ αυτό λοιπόν και μακαρίζω τον εαυτό μου και αισθάνομαι ευγνώμων για όσα έχω βιώσει, παρότι λειψός από την απώλεια των γενιών που συγχρωτιστήκαμε στα πρώτα βήματα της ζωής μας, αλλά και αρκετών συνομηλίκων συγγενών και φίλων.
Και είμαι τυχερός που έχω δυνητικά ακόμα δρόμο μπροστά μου για εκπλήρωση προσωπικών προσδοκιών και στοιχημάτων, να οξειδωθώ ακόμα πιο πολύ μες τη νοτιά των ανθρώπων, να χαρώ τη συντροφιά και τη συνύπαρξή μας. Να χαρώ παιδιά και εγγόνια, να συνδράμω στις ανάγκες τους και να με συνδράμουν στις δικές μου και ως συνδετικός διαγενεακός κρίκος να τους μεταλαμπαδεύσω τις αναμνήσεις των προγόνων μας για να τις κρατήσουν ζωντανές στο συνεχές της ζωής.
Συνεχίζω λοιπόν απελευθερωμένος από προκαταλήψεις και φοβίες με οδηγό τις πανανθρώπινες αξίες να απολαμβάνω το ανεπανάληπτο δώρο της ζωής με τους δικούς μου ανθρώπους, αλλά και με αισθήματα αλληλεγγύης και συμπόνιας για όλο το ανθρώπινο γένος.
