Παριανές υποκειμενικότητες

Γράφει ο Χρίστος Γεωργούσης προς τον Δήμο και την Αστυνομία Πάρου. Τα κείμενα αυτά είναι του 2023 και μερικά είναι από μένα, ενώ άλλα από φίλους ως σχόλια.  Το θέμα μας είναι η ηχορύπανση που κάνει πολλούς να υποφέρουν. Κάτι δεν μπορούμε να καταφέρουμε ως κράτος, ως κυβέρνηση, ως αστυνομία και ως Δήμος. Δεν βρήκα στα ψαξίματά μου σχόλιο νομικού που υποστηρίζει ότι η μουσική στα καταστήματα είναι για τους πελάτες και όχι για έξω από το κατάστημα. Έχουμε μπερδευτεί με τα ντεσιμπέλ και τις μετρήσεις, ενώ η παρανομία η ίδια κραυγάζει, καθώς η μουσική ακούγεται έξω από το κατάστημα και πολύ μακρύτερα. Να συμβουλευτούμε ξανά την νομοθεσία και να δούμε την ουσία της και όχι μόνο το γράμμα του νόμου και να βγάζουμε τους ηχορυπαντές λάδι. Πολλοί επιχειρηματίες συμμορφώθηκαν, είδαν πού πάει το πράγμα και αποφάσισαν να γίνουν πιο διακριτικοί με το νησί και τους ανθρώπους. Τα τερατώδη ηχεία έχουν γίνει όργανα βασανισμού. Αγαπητοί φίλοι του Δήμου και της Αστυνομίας. Ξέρουμε πως βρίσκεστε σε δύσ...

Του Χρίστου Γεωργούση   Να προσέχεις εκεί που πας να ζήσεις και βρίσκονται άνθρωποι και πιο πολύ όταν έχεις κάποιο θαύμα να κάνεις. Σου την έχουν στημένη οι Φαρισαίοι απέναντι και κοίτα να μην είναι Σάββατο! Μπορεί να αναβλέπουν οι τυφλοί ή να παίρνουν στην πλάτη οι ετοιμοθάνατοι το κρεβάτι τους, αλλά δεν μετρούν αυτά, αν δεν είσαι δικός τους, καθώς τρέφουν φόβους για το βασίλειό τους και τρέμουν που τολμάς κι εσύ να πετάξεις.    Το συνηθισμένο και ελάχιστο των κολλητών διαστέλλεται στο μέγιστο και το μοναδικό και σπάνιο ψαλιδίζεται και φιμώνεται, αν είναι από χέρια άλλων. Ζει ο Προκρούστης, παραμύθι είναι πως τον σκότωσε ο Θησέας, έμεινε το πνεύμα του άθιχτο, ανάμεσά μας διαρκώς παρασιτεί, κραταιό και αθάνατο.   Έχε τα μάτια σου λοιπόν ανοιχτά μη σου κόψουν και σένα τα πόδια, αλλά προπάντων πρόσεχε να μη γίνεσαι εσύ ο φονιάς με προσχήματα, βρίσκοντας στενά ή φαρδιά τα έργα των άλλων, βγάζοντας λάθος κάθε φορά στο μέτρημα την πάσα προσπάθεια. Και να θυμάσαι πως όσους...

  Του Γιώργου Κυριαζή Τι κάνει ο Γιώργος; Πότε θάρθει; Ρώταγε σχεδόν κάθε μέρα τη μάνα μου. Αριστερά οι γυναίκες ντυμένες στα μαύρα, δεξιά οι άνδρες αισθητά λιγότεροι. Αποχαιρετούμε την κουρασμένη από τη ζωή και τις ταλαιπωρίες καλόψυχη γειτόνισσα.  Στην εκκλησία η ατμόσφαιρα βαριά μπρος στην επώδυνη απελευθέρωση της ύπαρξης. Το μοιραίο επιβραδύνει το σχετικό χρόνο και μετά με μια μικρή επιτάχυνση αποκαθίσταται η νομοτέλεια του απείρου. Χαμένος και κερδισμένος χρόνος έχουν πλέον την ίδια αφόρητη βαρύτητα. Μια ζωή κυνηγάμε το χαμένο χρόνο και κάποια στιγμή αντιλαμβανόμαστε ότι μας κυνηγάει αυτός. Η ταυτότητα στο τέλος γράφει τρεις τίτλους, οι δύο είναι τα ένστικτα, αυτοσυντήρηση-αναπαραγωγή και ο τρίτος, που είναι επιλογής, είναι η πίστη ή η απιστία. Μέσα στην εκκλησία ένα ringtone σημάνει την ταλάντωση του χρόνου: «Οι μπαγλαμάδες να αρχίσουν τσιφτετέλια να ανάψουνε τα τέλια ολοταχώς..» η καημένη ιδιοκτήτρια το διακόπτει ταραγμένη πατώντας το pause. Τα συναισθήματα επανέρχονται...