Παριανές υποκειμενικότητες

Αγαπητέ Γιατρέ, Από τα σχόλια που συνόδευσαν το άρθρο σου στο διαδίκτυο, η τοπική κοινωνία της Πάρου έδειξε πόσο εκτιμά την επιστημονική σου κατάρτιση, αλλά και την ανθρώπινη συμπεριφορά σου στον πάσχοντα συνάνθρωπο. Δεν θα αναφερθούμε σ΄αυτά που άλλωστε μας είναι γνωστά από καιρό και από άλλες περιοχές της πατρίδας μας που υπηρέτησες. Αυτό που μας εντυπωσίασε είναι το θάρρος της γνώμης σου. Γιατί οι τολμηροί σπανίζουν, επειδή συνήθως το τίμημα που πληρώνουν είναι ακριβό. Όταν πήραμε το άρθρο σου και διαβάσαμε το περιεχόμενό του, προβληματιστήκαμε εάν θα έπρεπε να το δημοσιεύσουμε με την υπογραφή σου, επειδή γνωρίζουμε την εκδικητικότητα που διακρίνει το πολιτικό σύστημα, σε όσους ασκούν κριτική στα πεπραγμένα του. Επικοινωνήσαμε μαζί σου τηλεφωνικά και σε ενημερώσαμε για τις πιθανές επιπτώσεις που θα είχε η δημοσίευσή με την υπογραφή σου. Δεν προλάβαμε να τελειώσουμε τη φράση μας και η απάντηση μας ήρθε αμέσως: «Το άρθρο θα δημοσιευθεί με την υπογραφή μου. Ό,τι γράφω το υπογράφω». Από

Κωνσταντίνα Ιωακειμίδου Τι αλήθεια απουσιάζει από την Πάρο; Ένα νέο τουριστικό συγκρότημα για την κατάληψη του ελάχιστου αδόμητου χώρου στο νησί. Τουλάχιστον αυτό υποστηρίζεται με ενθουσιασμό στη Στρατηγική Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων που κατατέθηκε στα τέλη του περασμένου Ιουλίου από την κατασκευαστική εταιρεία ΕΚΤΕΡ Α.Ε. Ούτε λίγο ούτε πολύ στη μελέτη γίνεται λόγος για την ανέγερση τουριστικού συγκροτήματος 440 κλινών και συνολικά δομημένης επιφάνειας 12.046 τ.μ. σε μια έκταση 327,84 στρεμμάτων, ιδιοκτησίας της κατασκευαστικής εταιρείας. Στην Πάρο λοιπόν, που από την ανεξέλεγκτη τουριστικοποίηση σχεδόν δεν έχει μείνει σπιθαμή ελεύθερης γης, προτείνεται σε έναν από τους τελευταίους αδόμητους χώρους στη θέση Κολυμπήθρες της Νάουσας μια «ήπια και στρατηγικού χαρακτήρα» επένδυση «σε πλήρη συμβατότητα με το πλαίσιο βιώσιμης ανάπτυξης»! Σωστά διαβάσατε. Χαρακτηρίζεται ήπια και αειφορική και στρατηγική επένδυση η παρέμβαση σε μια έκταση 12 χιλιάδων τετραγωνικών που περιλαμβάνει μεταξύ

  Νόμος η μεγέθυνση της αδικίας «Πριν από είκοσι χρόνια η διαφορά ένα προς σαράντα στις αμοιβές του διευθυντή και του των εργαζομένων προκαλούσε σκάνδαλο. Σήμερα η διαφορά αυτή είναι σε πολλές περιπτώσεις ένα προς τετρακόσια και κανείς δεν εκπλήσσεται». Αυτά είπε πρόσφατα ο Ρομάνο Πρόντι που απέτυχε κι αυτός ως πρωθυπουργός στο να φέρει μια κατάσταση δικαιοσύνης και ισορροπίας στην Ιταλία. Ας τα δούμε κι εμείς και ας λάβουμε τα μέτρα μας γιατί από το 1974 μέχρι σήμερα καταστήσαμε την Ελλάδα μια άδικη χώρα, ίσως την πιο άδικη της Ευρώπης. Από τη μια οι άνεργοι, από την άλλη οι εργαζόμενοι των 600 ευρώ και αυτοί της ολιγαρχίας με 100πλάσιες και μεγαλύτερες ακόμα αμοιβές. Έπρεπε να ξεσπάσει η κρίση για να αρχίσουν να βλέπουν αυτή τη μοιρασιά του διαβόλου. Δεν είναι όμως μόνο τα λεγόμενα «χρυσά παιδιά» η αιτία του κακού, είναι και άλλα και εδώ στη δική μας χώρα λαθροβιώνουν τα δικά μας τρωκτικά, συνήθειες, συστήματα και άνθρωποι και ροκανίζουν τη μερίδα του λέοντος. Το να βρούμε άκρη κα