Παριανές υποκειμενικότητες

Του Γιώργου Κυριαζή Ο ήχος του κινητού, της απόλυτης εταιρείας, ακούγεται παντού. Η αναγνώριση, ενεργοποιεί τους χρήστες αλλά και όσοι δεν είναι συμμετέχουν, άλλοι από αποστροφή ή αδιαφορία και άλλοι από ακυρωμένη επιθυμία για την συγκεκριμένη συσκευή. Οι γιορτές σημαίνουν κατανάλωση. Η κυρία κοιτάζει το όνομα, πριν απαντήσει, για να προετοιμάσει και προσαρμόσει το σενάριο επικοινωνίας. «Έλα Μάτα μου τι κάνεις;» Ξεκινά ένας διάλογος με χαρακτήρα οικειότητας και ελαφράς θεατρικότητας.  «Στόλησα ναι, το δένδρο μικρότερο από παλιά, αλλά πολύ όμορφο…αληθινό έλατο από φυτώριο που μετά θα το επιστρέψω για να μεταφυτευτεί… πολλές μπάλες, μεγάλες διάφανες, κόκκινες μικρότερες και χρυσές, μπότες, καμπανούλες κουκουνάρια… κι εμείς έχουμε τρία διαφορετικά λεντ, ειδικά το βράδυ είναι μαγεία….φάτνη όχι..ναι η γλάστρα που είναι φυτεμένο πιάνει χώρο, αστέρι; Ναι βάλαμε μεγάλο χιονισμένο στην κορυφή… φάτνη όχι δεν μου άρεσε..δώρα δεν έχουμε βάλει ακόμη. Την Κυριακή θα ψωνίσουμε… ναι μακάρι να χιον...

Του Γιώργου Κυριαζή Έχει συννεφιά γκρίζα σχεδόν λευκή, σπυρωτή σα ρύζι μπασμάτι καλοβρασμένο, οι σκιές από τους κόκκους βρασμένες κι αυτές μαζί με το ρύζι και θες να τις φάς από περιέργεια μόνο γιατί δεν υπάρχει ανάμνηση της γεύσης της σκιάς. Όσο τρώγεται η σκιά άλλο τόσο τρώγεται η συννεφιά με τη φθινοπωρινή αχλή που καλύπτει όλο το θόλο. Η θάλασσα σκέτο νερό. Αρχίζω την τελετουργία του ντυσίματος, σαπουνάδα με ουδέτερο ph στη στολή για να φορεθεί, πράγμα απαραίτητο στις ξυρισμένες εσωτερικά στολές, ζώνη και γιλέκο φορτωμένα με κιλά, γάντια, ρολόι, ψαροντούφεκα, ακονισμένο μαχαίρι, σημαδούρα με το ξύλινο, νερό και τον εξωλκαία. Αφήνω τα πέδιλα ενωμένα, με τον ίδιο τρόπο πάντα, κοντά στο νερό έτσι που καθισμένος αφού βάλω τα καλτσάκια, με τα πόδια στο νερό, να τα φτάνω χωρίς να σηκωθώ. Καλό στεγνό σάλιωμα της μάσκας εσωτερικά για να μη θολώνει. Η διαδικασία επαναλαμβάνεται σχολαστικά κάθε φορά με την ίδια καθησυχαστική ρουτίνα. Σταματάω κοιτάζω γύρω μου και πιάνω στην ατμόσφαιρα την...

Του Γιώργου Κυριαζή   Οι χτύποι της καρδιάς γεμίζουν τη ζωή, οι ανάσες μπορεί και να την αδειάζουν όταν σκοτεινιάζει η χαρά. Ο χρόνος, σε μια ελαφριά κατασκευή που είναι η ύπαρξη, μας διατρέχει ασταμάτητα, στιβάδες αφανίζονται και ξαναφτιάχνονται νέες. Προλαβαίνουμε να αισθανθούμε τον εαυτό μας να καθρεφτιστούμε στους άλλους, να νιώσουμε θεοί, κόκκοι άμμου, σταγόνες βροχής. Τα υπαρκτά και κοσμικά μας προσανατολίζουν δημιουργικά και αισθητικά. Η ιστορία που γεννιέται, θεοί που δεν πιστεύονται ακόμη, ο πολιτισμός του μέλλοντος και κάθε υποθετική πιθανή και απίθανη εξέλιξη δίνουν προοπτική και θάρρος να αντέξουμε το φόβο. Θέτουμε ερωτήματα και βρίσκουμε απαντήσεις, τρέφουμε την ευδαιμονία με αλήθεια και καλοσύνη. Μικρές νίκες και πικρές ήττες πνέουν και αντέχουμε και τραβάμε κατά κει που γνωρίζουμε και ζούμε με τον τρόπο που διαλέξαμε ή μπορέσαμε. Πραγματικότητα και φαντασία σε αναλογίες υποκειμενικές μαγειρεύουν και η βούληση με την τύχη νοστιμίζουν τη ζωή μας.   Αποχαιρέτησα ...

Του Γιώργου Κυριαζή   Η καλή ταινία δε σχίζεται, δεν αφήνει κόλες, αντέχει αρκετά στον εφελκυσμό και πριν κοπεί σε προειδοποιεί. Αντικατέστησε άλλα υλικά συσκευασίας δύσχρηστα, είναι φτηνή και αν τη δουλεύεις σωστά είναι αποτελεσματική. Ακολουθεί τη λογική της μιας χρήσης. Δένει και στερεώνει πακέτα, είναι εύκαμπτη, αναλώσιμη και δεν επαναχρησιμοποιείται. Κούτες και ταινίες συνεργάζονται άψογα.    Αν την πιέσεις ελαφρά με αιχμηρό αντικείμενο σπάει περίπου εκεί που υπολογίζεις. Όταν την ξεκολλάς βγάζει έναν ανατριχιαστικό ήχο.   Στην συσκευασία έχει την τιμητική της, μετά την παραλαβή του δέματος κόβεται αδιάφορα με μόνη μέριμνα την προστασία και την αποκάλυψη του περιεχομένου. Στις κούτες το περιεχόμενο κρύβεται, προστατεύεται και προπαντός τετραγωνίζεται. Για να μη μένει ανεκμετάλλευτος χώρος, το περιεχόμενο εγκιβωτίζεται, οι γωνίες βοηθούν στη λαβή, τη μεταφορά και στη σταθεροποίηση του φορτίου.   Η επιθυμία του ανθρώπου, για πρακτικότητα, πειθαρχεί στη λογικ...

  Του Γιώργου Κυριαζή   Ο τραυματίας, ο βαριά άρρωστος, το παιδί, ο στρατιώτης που αφαιρεί ζωές για την πατρίδα και το δίκιο, ο εγκληματίας που ο χρόνος απαλλάσσει, ο αυτοαμυνόμενος και τελευταία πολίτης και συλλογικό, έχουν το κριτήριο της αθωότητας και ανάγκη μιας πολύμορφης θεραπείας, ευθύνης και ασυλίας. Η διάγνωση αναπτύσσεται στους κύκλους της εξουσίας και της διανόησης με όρους ψυχιατρικής και κοινωνικής ψυχολογίας. Διδάσκει-προτρέπει να ερμηνευτεί η πολιτική και κοινωνική κατάσταση με τον όρο «τραύμα». Τραύμα ατομικό, συλλογικό, υπαρξιακό, ιστορικό. Χάος, θάνατος, θεολογία, μεταφυσική, πόλεμος, φτώχεια, συμφιλίωση όλα ένα κουβάρι ιστορίας, θρησκείας, εξουσίας και οικονομίας. Η εξουσία έχασε τη θεολογία, η ψυχολογία σχετίζεται με τη θρησκεία, η πολιτική οικονομία που υποστήριζε την κοινωνία και τη δημοκρατία αμφισβητείται. Η κοινωνική ψυχολογία μονοπωλεί ερμηνείες και θεραπείες. Το τραύμα αναλαμβάνει τη ρητορική και την ιστορική κηδεμονία του οι ειδικοί, οι ευθύνες και ...

Τι ωραίο που είναι το νησάκι μου με την καθημερινή του κίνηση, τα πολλά ΙΧ σε ασύμμετρη ουρά, την ήσυχη βροχούλα να τρέχει σαν δάκρυα στα απροετοίμαστα ηλιοκαμένα πρόσωπα. Λίγο νεράκι σκούρο κυλάει στο δρόμο, μαζί κουρνιαχτός, προσγειωμένα καυσαέρια και νεκρά κύτταρα τουριστών, προς τις ακρογιαλιές με τις μάντρες, που απαγορεύουν το περπάτημα στο παλιό μονοπάτι και φτάνουν ως την έρμη θάλασσα. Με πιάνει από τη μύτη η μυρωδιά βοτάνων που είναι περισσότερο ανάμνηση και μου παραστέκεται στην αναμονή.  Θα φτιάξει ξανά ο καιρός και τα μπάνια θα συνεχιστούν για πάντα, το πράσινο θα νικήσει ξανά το κίτρινο, οι ελιές θα χοντρύνουν, η γη θα ξεδιψάσει λίγο. Οι τουρίστες, το προσωπικό και οι αφεντάδες θα μεταναστεύσουν, οι πισίνες θα αδειάσουν. Μου είχε λείψει η συννεφιά, το φως τη διαπερνά και χρωματίζει με σαφήνεια το τοπίο. Παραλίγο να χτυπήσω δυό κυρίες τουρίστριες που πετάχτηκαν πίσω από ένα σταματημένο φορτηγό, χαμογελάσαμε αιφνιδιασμένοι στα φρένα και τις λυπήθηκα καθώς απομακρύνονταν....

Του Γιώργου Κυριαζή   Το σερφάρισμα είναι αίσθημα εθιστικό και άσκηση ωφέλιμη νοητικά και σωματικά.   Συντροφιά, με τον ικανοποιημένο εαυτό μας, τη φύση σε δυναμική κατάσταση, η θάλασσα οργιάζει, ερωτοτροπεί και θέλει να αναπαραχθεί με το σερφίστα που παραδίνεται, στην καλύτερη ψυχική και φυσική κατάστασή του, στις διαθέσεις της. Ο αέρας, λυσσάει και λέει την ευτυχία την νιώθεις, την ακούς, τη χαίρεσαι, σε περιπαίζει σαν να είσαι παιδί και γίνεσαι παιδί και γίγαντας. Η χαρά ρίχνει τα τείχη και ο σέρφερ θριαμβεύει και εισχωρεί στην αγκαλιά της έκστασης. Τι απαλά που γίνονται τα όνειρα όταν πραγματοποιούνται. Τα βάσανα και η οδύνη της ζωής μαλακώνουν και το τώρα επαναλαμβάνεται στιγμιαία και αιώνια με ριπές, κύματα και φίλους τριγύρω που νιώθουν παρόμοια. Η πληρότητα είναι χάρη της φύσης, με αντίδωρα πανιά και σανίδες και μοιράζει ανθρωπιά και ευγνωμοσύνη στους σερφάδες.   Το τελετουργικό πάνω από μια σπασμένη σανίδα δεν είναι πένθιμο είναι η πόρτα στη μέθεξη του αθλητή και...

Του Γιώργου Κυριαζή   Το κολύμπι διακρίνεται σε 4 αναγνωρισμένα ολυμπιακά αγωνίσματα . Ελεύθερο, πεταλούδα, ύπτιο και πρόσθιο. Υπάρχουν και κάποια άλλα στυλ μη αναγνωρισμένα.   Ένα από αυτά είναι το μπάνιο. Το μπάνιο δεν είναι ολυμπιακό αλλά κοινωνικό άθλημα.   Εδώ ξεπλένονται οι εργατοώρες και οι συμβιβασμοί του νεοέλληνα. Είναι παράκτια αποκαλυπτική έξη της αισθητικής προσαρμοσμένη στην κουλτούρα της εποχής. Η ηλικία, το δέρμα, η φυσική κατάσταση, η υγεία, η εμφάνιση δραματοποιούνται με την αφαίρεση των ρούχων που είναι σύμβολα αποπιθηκοποίησης και πολιτισμού. Βγάζοντας τα ρούχα ο λουόμενος-η και μένοντας με το μαγιό αφαιρεί κατά ένα τρόπο την αφόρητη ηθική του γυμνού και παραδίδεται, σε κοινή θέα, στη κριτική. Η ημίγυμνη ψευδαίσθηση ισότητας των τάξεων πρέπει με κάποιο τρόπο να αποκατασταθεί.    Οι ευκατάστατοι είναι ιδιοκτήτες της κατανάλωσης και της ποπ κουλτούρας. Οι φτωχοί ως ακόλουθοι προσπαθούν να υφαρπάξουν κάποια προνόμια του μπάνιου, λίγες διακοπές...

Του Γιώργου Κυριαζή Τα άρματά του ήταν βαριά και όταν πάτησε ξηρά και τα μάτια του απλώθηκαν σε γνώριμα τοπία ασφαλή, τα απόθεσε στην άκρη της επιστροφής, στο μόνο δρόμο, που την τιμή η ζωή θα κρίνει. Με μυαλό αφυδατωμένο από τις κακουχίες και τους θανάτους, που τάισαν τις νίκες, αντίκρισε από μακριά το σπίτι του. Πλησίασε με ρίγος την εξώπορτα συγκινημένος. Στην αγριάδα, δίπλα στη συκιά, ήταν ο σκύλος του ξαπλωμένος. Είχε τρίχες μακριές, ξανθές όπως τα ώριμα στάχυα κριθαριού Την ουρά, το σαλεμένο βλέμμα του, νόμισε πώς είδε να κουνιέται. Ο σκύλος σβέλτος με ένα σάλτο πέρασε την ξερολιθιά και έτρεξε προς το μέρος του. Άνοιξε τα χέρια να τον αγκαλιάσει βουρκωμένος. Όρμησε κατά πάνω του γαβγίζοντας όχι από χαρά αλλά απειλητικά έτοιμος να τον απωθήσει και να τον δαγκώσει. Οπισθοχώρησε από φόβο ταραγμένο, δεν είναι το σκυλί του το πονεμένο, ούτε το σπίτι του, μήτε και το νησί του έτσι πούνε παραμορφωμένο. Και ο ίδιος δεν είναι ο Οδυσσέας που φαντάστηκε μα ένας καημένος Γάλλος συνταξιούχος,...

Του Γιώργου Κυριαζή Ήταν Σεπτέμβριος όπως τώρα. Άνοιξα το παράθυρο του συνοδηγού, έκοψα ταχύτητα κοίταξα στον καθρέφτη αν έρχεται αυτοκίνητο πίσω μου και ετοιμάστηκα να βάλω καλάθι στον μπλέ κάδο με τη σακούλα της ανακύκλωσης χωρίς να σταματήσω το αυτοκίνητο. Δεν παρέλειψα να σκεφτώ ότι κάνω μια ανοησία που δεν ωφελεί σε τίποτα. Πέταξα τη σακούλα, βρήκε ελαφρά στο μισοκατεβασμένο παράθυρο του αμαξιού πήρε λάθος τροχιά και αστόχησα. Τσέκ στον καθρέφτη ξανά και σταμάτημα μετά τους κάδους. Βγήκα άνετος, συμβιβασμένος με τις αποτυχίες μου, πήρα από το δρόμο τη σακούλα και τώρα έριξα στην ανακύκλωση μόνο το περιεχόμενο, σκέφτηκα αν η ανακύκλωση έχει νόημα. Έστριψα να φύγω και με την άκρη του ματιού μου το είδα πεταμένο στο πρανές δίπλα στις πρώτες ρίζες από ένα παραμελημένο αμπελάκι μοσχάτο. Είχε χρώμα μπλε σαν της θάλασσας, δίστασα λίγο, να το πάρω; Πάρτο μου είπε μια φωνή, πάρτο. Και έτσι γύρισα σπίτι με ένα παλιό κουρσάκι με σκασμένα λάστιχα, τρύπιες σκουριασμένες ζάντες και το ωραίο γυρ...

Φτάνοντας στην αγκαλιά της Παροικιάς έχει νοτιά, νομίζεις ότι είσαι στην Ασία, σκόνη, ξηρασία και υγρασία. Στον αέρα πλανώνται, ο ιδρώτας της λευκής φυλής μαζί με αντηλιακά, καυσαέριο, μυρωδιά φαγητών, θόρυβο και μια ελαφριά βοθρήλα λιμανιού. Νοσταλγήσαμε να απορρίψουμε τα καμάκια του λιμανιού. Παρατηρώντας ένα πίνακα ζωγραφικής έχω την αίσθηση πολλές φορές ότι κάτι λείπει.  Αυτό που λείπει ολοκληρώνει μέσω της απουσίας του την εικόνα. Τα δημιουργικά κενά δυναμώνουν την αισθητική και αυτά που προστίθενται από τον άνθρωπο μπορεί να εκτείνονται μέχρι την αποστροφή. Όταν οι αναλογίες, η ισορροπία, η αρμονία των συστημάτων και οι σχέσεις αυτών καταρρεύσουν οι άνθρωποι αργά ή γρήγορα θα ακολουθήσουν.  Η ταυτότητα του πραγματικού αποδίδεται πιστότερα όταν το παρόν και το εκλειπόν ενισχύονται με γνώση, μνήμη και λόγο. Το άκτιστο τοπίο έχει ηττηθεί και το κτισμένο κυριαρχεί ανόητα και άψυχα. Που είναι η θάλασσα σκέφτεσαι πορότι είσαι εντός της. Θέλεις να απομακρυνθείς από το λιμάνι γρ...

Του Γιώργου Κυριαζή   -Ακόμα Πάρο είσαι; -Ναι. -Τόσα χρόνια; -… -Δε βαρέθηκες; -Όχι. -Έχουμε πάει πολλές φορές, Πάσχα και καλοκαίρι. -Περάσατε καλά; -Ναι τέλεια. Πάσχα στις αναπαραστάσεις και στο γλέντι στο λιμανάκι ήταν καταπληκτικά. -Δεν έχω πάει. -Καλά πόσα χρόνια είσαι Πάρο; -Σχεδόν 32. -Και δεν έχεις πάει; -Όχι δεν έχω πάει ποτέ στις αναπαραστάσεις ούτε στο γλέντι στο λιμανάκι της Νάουσας το Πάσχα. -Ποτέ; -Ποτέ απάντησα γελώντας. -Στους κουρσάρους όμως, εσύ που είσαι της θάλασσας, θα έχεις πάει φαντάζομαι. -‘Όχι δεν έχω πάει ποτέ.   Το φιλικό ζευγάρι με κοίταζε καχύποπτα νομίζοντας ότι τους τρολάρω. -Καλά και τι κάνεις στην Πάρο; επέμεινε η κοπέλα. Που δούλευες; -Στη Νάουσα και έμενα Παροικιά της απάντησα.   Η περιέργεια και η οικειότητα τροφοδότησαν κι άλλες ερωτήσεις προσπαθώντας να καταλάβει αν είμαι παράξενος ή τρολάρω. Έκανε μερικές ερωτήσεις λίγο πιο προσωπικές μήπως κατανοήσει τι συμβαίνει, νομίζω δεν τους ικανοποίησα, μετά τα παράτησε.   Ξαφνικά τους πέτ...

Του Γιώργου Κυριαζή Τι συμβαίνει άραγε; Με δάγκωσαν τα σόσιαλ και άρχισα τους αφορισμούς.  Διαβάζω μια άποψη στο fb που μου φαίνεται λάθος κλείνω και απομακρύνομαι, μοιάζει ενδιαφέρουσα; αρχίζω να αναλύω με δεύτερη ανάγνωση τις λέξεις και τα νοήματα. Φαίνονται σχεδόν όλα σωστά, σκέφτομαι αν υπάρχουν κενά, αν λέει μισές αλήθειες, αν υπάρχουν υπερβολές, ικασίες, μεταφυσικές μπούρδες, στρατευμένες απόψεις, επαναλήψεις, ψυχολογικά διαταραγμένες διαπιστώσεις, λεφτά, ψυχολόγοι-επικοινωνιολόγοι, αφελείς, αδαείς, εικονολάτρες, απολιτίκ, πατερναλιστές, οπορτουνιστές, ειδωλολάτρες, μεινστριμίστες, καμένοι-συγκαμένοι, θρησκόληπτοι, ΧΑτες, δικηγορίσκοι, πολιτικάντιδες, εξαποδώ, εξωγήινοι, πωλητές, φιλελέδες και κονομημένοι ακόλουθοι εραστές τους, ανόητοι σανό δέκτες; και κάπου εδώ πρέπει να σταματήσω το παραλήρημα, για να βγάλω κάποιο συμπέρασμα! Για να μην τρώω χρόνο με αυτές τις σκέψεις αποφασίζω προσεκτικά τι θα διαβάζω και από ποιους. Και μετά τα σχόλια… τα σχόλια! Ανοίγω από περιέργεια τα...

  Του Γιώργου Κυριαζή Τι κάνει ο Γιώργος; Πότε θάρθει; Ρώταγε σχεδόν κάθε μέρα τη μάνα μου. Αριστερά οι γυναίκες ντυμένες στα μαύρα, δεξιά οι άνδρες αισθητά λιγότεροι. Αποχαιρετούμε την κουρασμένη από τη ζωή και τις ταλαιπωρίες καλόψυχη γειτόνισσα.  Στην εκκλησία η ατμόσφαιρα βαριά μπρος στην επώδυνη απελευθέρωση της ύπαρξης. Το μοιραίο επιβραδύνει το σχετικό χρόνο και μετά με μια μικρή επιτάχυνση αποκαθίσταται η νομοτέλεια του απείρου. Χαμένος και κερδισμένος χρόνος έχουν πλέον την ίδια αφόρητη βαρύτητα. Μια ζωή κυνηγάμε το χαμένο χρόνο και κάποια στιγμή αντιλαμβανόμαστε ότι μας κυνηγάει αυτός. Η ταυτότητα στο τέλος γράφει τρεις τίτλους, οι δύο είναι τα ένστικτα, αυτοσυντήρηση-αναπαραγωγή και ο τρίτος, που είναι επιλογής, είναι η πίστη ή η απιστία. Μέσα στην εκκλησία ένα ringtone σημάνει την ταλάντωση του χρόνου: «Οι μπαγλαμάδες να αρχίσουν τσιφτετέλια να ανάψουνε τα τέλια ολοταχώς..» η καημένη ιδιοκτήτρια το διακόπτει ταραγμένη πατώντας το pause. Τα συναισθήματα επανέρχονται...

    Του Γιώργου Κυριαζή Όσες τρίχες δεν αφαιρούνται σχολαστικά από το σώμα, ως ένδειξη πολιτισμικής αποστροφής προς το παρελθόν του μύκητα, του αμφίβιου, του πιθήκου που έγινε άνθρωπος, καταφέρνουν να επιβιώσουν και να επιτελέσουν το έργο της φύσης μέχρι τα γεράματα όπου και σιγά σιγά εγκαταλείπουν το κορμί. Μερικές ύστερες τρίχες αντριεύουν και θεριεύουν ανεπιθύμητες, σε ένα ρόλο αντιφατικό με τα χνούδια και ενημερώνουν για την αλλαγή διεύθυνσης των ορμονών του υποκειμένου. Οι τρίχες είναι υποτιμημένο όργανο του σώματος λειτουργούν όπως το δάσος για το κλίμα. Τα φύλα απομακρύνουν την τριχοφυΐα επιθετικά και την ισορροπία του κλίματος στο σώμα αναλαμβάνουν άλλα μέσα όπως το νερό και το σαπούνι, ο ρουχισμός, η τεχνολογία κτλ.  Όταν θέλουμε να υποτιμήσουμε, να απαξιώσουμε ή να τονίσουμε κάτι λέμε, «τρίχες», έκανε την τρίχα τριχιά, η ζωή του κρέμεται από μια τρίχα, μάλλιασε η γλώσσα μου ή «μαλλιαρή» που αποκαλούσαν τη δημοτική γλώσσα κτλ. Οι τρίχες παλιότερα ήταν σημαντικό χ...

Του Γιώργου Κυριαζή Ηλεκτρικός, γλυκός, πηχτός κάλυπτε τη μαυρίλα της ζωής με το γάλα και την πικρίλα της με τη ζάχαρη της νεανικής αθωότητας.  Παγάκια και μωσαϊκό. Δεν πινόταν σκέτος όπως δεν περνάει η «ζωή πικρή και άχαρη». Οι λέξεις είχαν θάρρος και αισιοδοξία, χωρίς ανάγκη, κύλαγαν στην κατηφόρα του άγνωστου χωρίς φόβο με χαρά πηγαία, γκρεμίζονταν τα τείχη της μοναξιάς με τον έρωτα και τη φιλία. Η μέρα επανάσταση και νίκη, ο Ίκαρος πετούσε ανυποψίαστος και κάθε έρωτας ήταν μια μικρή αιωνιότητα. Τη φωτιά πυροδοτούσαν οι σπουδές, η ελευθεριότητα, η μουσική, οι ιδέες, ο αθλητισμός και τα υπέροχα λάθη. Η δουλειά ήταν επιλογή ανεξαρτησίας και το χρήμα επιπόλαιο. Ο χρόνος κοιμόταν και ξύπναγε με έναν φραπέ στο χέρι. Το ποτάμι έφτανε στη θάλασσα πιο καθαρό, όλο και περισσότεροι άνθρωποι καθάριζαν από τα παπούτσια τους τις λάσπες. Το σκοτάδι ήταν φωτεινότερο, το μέλλον ερχόταν καταπάνω μας καλύτερο ή έτσι νομίζαμε. Το ζευγαρωμένο χειροκίνητο πλαστικό σέικερ του φραπέ γινόταν ισάξιο στη...

Του Γιώργου Κυριαζή Συχνά, θα έλεγα πολύ συχνά, μπλέκω σαν παρατηρητής σε φέικ καταστάσεις. Δεν τις επιζητώ ούτε τις έχω ανάγκη, όμως συμβαίνει μάλλον επειδή ανακατεύομαι. Παράδειγμα το κείμενο που γράφεται από μορφωμένους γραφιάδες και αφορά την παρουσίαση κάποιας θεατρικής παράστασης, έκθεσης καλλιτεχνικής φύσης, μιας προσωπικότητας, ενός βιβλίου κτλ, είναι πολλές φορές ανώτερης αξίας από αυτό που αναλύεται και εκθειάζεται με σπουδαία λόγια. Τα νοήματα είναι περίπλοκα να τα ακολουθήσεις απνευστί και πρέπει να επαναλάβεις την ανάγνωση για να πειθαρχήσουν οι λέξεις, να συγκεντρωθούν τα σημεία στίξης και να αντιληφθείς πως προσπαθεί να παραμυθιάσει τον αναγνώστη ο συγγραφέας του άρθρου, της μελέτης ή της παρουσίασης με σκοπό να πουληθεί το προϊόν, η ιδέα ή να ικανοποιηθεί απλά η ματαιοδοξία αλλήλων. Οι παγίδες δεν κρύβονται στην απλότητα και την αμεσότητα, που απουσιάζουν, αλλά σε κούφιες διανοουμενίστικες εκφράσεις και στην παραγωγή άκυρων συναισθημάτων που αφαιρώντας τα δεν θα λείψουν...

Του Γιώργου Κυριαζή Είμαστε στη Φθιώτιδα σε υπέροχη μικρή παραλία που βρίσκεται ανάμεσα σε δυό λοφάκια, με αρχαιολογικό χώρο στο ένα και στο άλλο εκκλησάκι, κοντά στο χωριό μου που πριν λίγα χρόνια, με ελάχιστο κόσμο ακόμη κ Ιούλιο Αύγουστο, ήταν ιδανικά για μπάνιο, διάβασμα, παρέα, χαλάρωση, ακόμη και μεσημεριάτικα.  Έκπληξη. Σήμερα εξακολουθεί αυτό το μοτίβο, τα λίγα δέντρα έχουν φουντώσει, αλμυρίκια, πλατάνια, λεύκες είναι ζωηρά και καταπράσινα δίπλα στην ακτογραμμή. Δεν υπάρχει η ανάπτυξη, δλδ το μαγαζί πίσω ή πάνω στην άμμο με τη θλιβερή αισθητική, που για άλλους είναι αναγκαίο.  Αγναντεύω το βόρειο Ευβοϊκό και την Εύβοια απέναντι που είναι κοντά σα να λέμε Νάουσα-Νάξος. Ένα κοπάδι δελφίνια σε απόσταση 200 μέτρα κινείται νότια, ή σκούρα γυαλάδα τραβάει το βλέμμα μου, μια εσωτερική φρεσκάδα και πηγαία ικανοποίηση με αναστατώνουν, γελάω με συγκίνηση. Τι ομορφιά, σκέφτομαι! Εκείνη τη στιγμή της αναστάτωσης επανέρχεται απροσκάλεστη η αγάπη μου για την Πάρο και όλα τα καλοκαίρ...

Τώρα έχω μια μόνο επιλογή ...   Ξεπηδούσαν από τα μάτια μου ή καλύτερα από το κεφάλι μου αλλά όχι, ήταν σαν να έρχονταν πίσω από αυτό, το διαπερνούσαν. Οι δέσμες σκοτεινές και φωτεινές, συμμετρικές, από την περιφέρεια της νοητικής αντίληψης του εαυτού μου απομακρύνονταν ως εκεί που έφτανε το όριο της όρασής μου. Βέβαια δεν μπορούσα να εκτιμήσω, λόγω του πεπερασμένου νου μου, αν ενώνονταν στη κουκκίδα φωτός που εκεί αδιαμφισβήτητα ολοκληρωνόταν η ικανότητα να βλέπω, να σκέφτομαι και να υπάρχω ή συνέχιζαν πορεία προς το άπειρο, αλλά δεν με ενδιέφερε τόσο τι γινόταν μετά το φωτεινό τέλος του κόσμου μου, έτσι και αλλιώς η απόσταση από το μέλλον είναι πάντα ίδια. Πριν από αυτό και στην αριστερή πλευρά ο εγκέφαλός μου είχε τοποθετήσει μια ανοιχτή φωτεινή πόρτα που διέκοπτε το συνεχόμενο μοτίβο των ζωνών. Στο άνοιγμα της πόρτας και με το φως πίσω της μια μορφή κράταγε την πόρτα ανοιχτή. Σκέφτηκα αν ετοιμάζεται να βγει ή αν άνοιξε για να με περιμένει. Η απόσταση μέχρι την ανοιχτή πόρτα ήτα...

Το καλοκαίρι αποκαλύπτεται γυμνό και κίτρινο με περισσότερο ζωντανό πορτοκαλί από πριν.  Μια αίσθηση εξεγερμένη σημάνει συναγερμό και οι υπόλοιπες ακολουθούν.   Το φως το απολαμβάνεις νωρίς το πρωί φρέσκο και νοτισμένο και λιγότερο αργά το απόγευμα που έχει μια αφυδατωμένη πολυχρωμία.  Το μεσημέρι το κλειδώνεις έξω γιατί η κάθετη προβολή αποδυναμώνει την προοπτική των όγκων και η ζέστη τη φαντασία.  Από μια σπασμένη γρίλια τρυπώνει το καλοκαίρι στο σπίτι.  Αργά το απόγευμα, πριν το ηλιοβασίλεμα, ανοίγεις τα πορτόφυλλα και ο χώρος γεμίζει πλάγιο φως.  Το φως των Κυκλάδων ζωτικό και άφθαρτο μετατρέπει την αποδόμηση και τον αμοραλισμό της εποχής σε συμβολικό λυρισμό.  Το φως, ακόμα και συμβιβασμένο, είναι σπίτι για να ξεκουραστείς και βάρκα για να σαλπάρεις, δε μπορεί όμως να τα βάλει με τον πόλεμο.   Γιώργος Κυριαζής