Παριανές υποκειμενικότητες

Γράφει ο  Giorgos Kyriazis Όταν στα μάτια των παιδιών βλέπω τη σπίθα της αμφισβήτησης, στα μάτια που γυαλίζουν από εξυπνάδα και ζωική ορμή, καταλαβαίνω ότι το παρελθόν είναι ώρα να αποχωρήσει και αδιαπραγμάτευτα να παραδώσει το μέλλον, που πια δεν του ανήκει, στους δικαιούχους. Όσο σκοτεινό και παράλογο διαφαίνεται, τόσο αδιάφορες είναι οι απόψεις μας γιαυτό σε αυτούς που θα το ζήσουν. Οι αρχές μας κατολισθαίνουνε εσωτερικά και το νέο μας απορροφά γοργά και φυσικά. Η φυσική ανακύκλωση είναι χαρούμενη και τα ρίσκα είναι δική της υπόθεση. Αφήνουμε ότι καταφέραμε, κληροδοτούμε ότι καταστρέψαμε και σηκώνουμε άγκυρα για μια πιο ήσυχη ζωή με συμπυκνωμένη ύπαρξη, γνώση και εμπειρία. Στοχαστικοί με σοφία που αφορά τη γενιά μας, με την ευκαιρία μας αξιοποιημένη ή χαμένη δίνουμε χώρο στην επόμενη γενιά να φτιάξει τη δική της εποχή παρά τα δάνεια που της επιβάλλουμε. Αυτό το καθημερινό κοπάδι εφηβείας, ανοησίας και θορύβου που κινείται περιττά και ανυπόμονα θα σπάσει τα δεσμά του σύντομα και θα χ

Παλιότερα ένας φίλος πανέξυπνος και χιουμορίστας συνάδελφος σε μια συζήτηση περί συμβιβασμών είχε πει την επίκαιρη ατάκα «Γιώργο μαλάκας είμαι να μη συμβιβαστώ; Με έχεις για μαλάκα;» Όχι ψέλλισα και τον κοίταζα με γουρλωμένα μάτια χωρίς να ξέρω αν πρέπει να συμβιβαστώ με αυτό που άκουγα ή να γελάσω. Αναρωτιέμαι οι συμβιβασμοί, οι συμμαχίες, οι συμφωνίες είναι πρόοδος ή οπισθοδρόμηση σε μια εποχή που τις αποφάσεις τις λαμβάνουν οι επικοινωνιολόγοι, οι αλγόριθμοι και τα business plans καθορίζουν την τύχη μας; Οι πολίτες τι κερδίζουν και τι θυσιάζουν όταν τους συμπεριφέρονται σαν να είναι στατιστικό δεδομένο; Η λογική λέει ότι οι συμβιβασμοί πρέπει να τους αποφέρουν σοβαρό κέρδος. Είμαι εκπαιδευτικός και προσπαθώ λογικά να αναλύσω που χάθηκε το 50% του βιοτικού μου επιπέδου μέσα σε 10-12 χρόνια και πώς να συμβιβαστώ όταν το σύστημα προωθεί την άποψη ότι είμαστε «οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας». Οι τελευταίοι κλάδοι του δημοσίου που έχουν μισοπουληθεί είναι η παιδεία και το νερό. Η πρω

Γράφει ο  Giorgos Kyriazis Πριν πολλά χρόνια, χειμώνας ήταν, ήμουν έξω από τον Αρχίλοχο στο διάλειμμα μιας ταινίας τότε που οι άνθρωποι κάπνιζαν, έπιναν και φλέρταραν, δεν τα συσχετίζω. Φορούσα ένα μάλλινο ζεστό παλτό ανοιχτόχρωμο. Απέναντι μου στεκόταν ο Κώστας Γουζέλης φορώντας ένα ωραιότερο σκουρόχρωμο παλτό. Πιάσαμε μια μικρή κουβέντα και μου έβαλε στο μυαλό την εξής ατάκα: «το παλτό δεν είναι ρούχο είναι σπίτι Γιώργο, σπίτι». Που το πάω; Ποιά είναι τα σπίτια μας σε αυτήν την παλιοζωή; Μάλλον είναι λίγα σαν τους μεγάλους έρωτες. Όταν αισθάνομαι πολύ έντονα, σταθερά, χωρίς να χάνω τον εαυτό μου, την προσωπικότητά μου, εκεί που καταθέτω την πραμάτεια μου με ειλικρίνεια χωρίς να περιμένω ρέστα, εκεί που είμαι αθέατος και όλοι με βλέπουν. Η αφοσίωση σε κάτι είναι ένα σπίτι, οι άνθρωποί μας, οι ρίζες μας, εκεί που αναπαύεσαι ή δραστηριοποιείσαι, που βρίσκεις θεραπεία και μοιράζεσαι αγάπη. Μπορεί στα στενά αλλά και στα απέραντα, στις τέχνες, στη θρησκεία, στον εαυτό μας και σίγουρα στο σ

Γράφει ο  Giorgos Kyriazis Η είσοδος στη στοά αθέατη και η κάθοδος δυσπρόσιτη. Οι κόρες των ματιών προσπαθούν να προσαρμοστούν και μετά από λίγο αποτυγχάνουν. Στο απόλυτο σκοτάδι με ένα κερί στα χέρια και ένα φακό στην τσέπη. Στη σιωπή μερικές αραιές και βαριές σταγόνες ακούγονται. Προχωράμε προσεχτικά, αργά να μην ενοχλήσουμε τα αγέννητα αγάλματα από τον αιώνιο ύπνο τους. Ενσωματωμένα στο ανέγγιχτο μάρμαρο που χτυπάει αθόρυβα η καρδιά του βουνού. Στις φλέβες του βουνού αντί για αίμα κυκλοφορεί αέρας αρκετός για να ανασαίνουμε. Επικρατεί ηρεμία, γαλήνη και δροσιά. Η ασύλητη πέτρα ειναι τυφλή στο σκοτάδι, μόνη μαζί με άλλες. Λυχνίτης ατόφιος με αδιατάραχτη συνοχή των κρυστάλλων του, λεπτόκοκκος, παραλαγμένος με χώμα, αθέατος, αρωματισμένος με τη φρεσκάδα του αγέραστου χρόνου. Η σάρκα του, σάρκα της Αφροδίτης της Μήλου, φτιαγμένη από το υλικό των αρχαίων θεών που πρώτα αναστήθηκαν και μετά έζησαν. Αγέννητα και γεννημένα μάρμαρα συγκατοικούσαν στο σώμα του βουνού, τέκνα της αρχής και του

Γράφει ο  Giorgos Kyriazis Πες μου ποιο δάσκαλο συμπαθείς και γιατί; Όμως πριν απαντήσω θα κάνω μια μικρή εισαγωγή, με ένα απόσπασμα από κάτι «μεγαλύτερο» που γράφω. «Το παρελθόν αλλάζει όταν θρηνούμε το μέλλον. Όταν ήμουν μικρός είχα φάει πολύ ξύλο στο σχολείο, ήμουν βλέπετε «ζωηρός και ατίθασος». Το ξύλο από τους δασκάλους δε με λύγισε τότε, αλλά πολλά χρόνια αργότερα. Έφαγα ξύλο τις μετρητοίς και το πλήρωσα με δόσεις (ακόμη έχω λίγες), ξύλο με πίστωση. Αναρωτιόμουν γιατί τα κορίτσια δε τρώνε ξύλο, αργότερα κατάλαβα ότι δυστυχώς κάποια το τρώνε όταν μεγαλώνουν. Η μάνα μου ζύμωνε. Με έστειλε κάποιο βράδυ να ρίξω τα μούτρα μου και να πάω πεσκέσι μια κουλούρα και ένα ζωντανό πιτσούνι στο δάσκαλο που με ξυλοφόρτωνε. Περίμενα έξω από την πόρτα του σπιτιού, όπου έμενε με την οικογένειά του, ώρα πολλή. Μέχρι που έκατσα λίγο κάτω γιατί με είχε φάει η ορθοστασία. Βρήκα το σθένος να κάνω πολλά σενάρια με το μυαλό μου αλλά όχι να ρίξω το τείχος που μας χώριζε. Ο εγωισμός δε με άφησε να φύγω και

Γράφει ο  Giorgos Kyriazis Όταν σπέρνεις ανέμους θερίζεις θύελλες, αλλά μπορεί και τίποτα. Ο Σερφίστας πετάει (δεν περπατάει) πάνω από τη θάλασσα. Ο αθλητής που κατέχει υψηλή τεχνική σε ένα άθλημα μετατρέπεται σε ζογκλέρ για τον παρατηρητή. Τρέχει πολύ γρήγορα, παίζει με τα κύματα, εκτοξεύεται ψηλά, περιστρέφεται και στους δυο άξονες και ο χρόνος σχετικοποιείται, ανάλογα την απόλαυση. Σε πολύ υψηλό επίπεδο ένας απλός θεατής δεν αντιλαμβάνεται τι ακριβώς εκτελεί ο πρωταθλητής. Οι φιγούρες, τα άλματα, το waveriding, τα loops, οι ταχύτητες που φτάνουν ταχύτητες αυτοκινήτου, απαιτούν εξαιρετική φυσική κατάσταση, αυτοέλεγχο, κουράγιο, αυτοπεποίθηση, ταλέντο, αντοχή στις καιρικές συνθήκες και θυσία χρόνου και χρήματος. Ανήκει στα σπορ «επίδειξης» και έλκει άτομα που τα παραπάνω χαρακτηριστικά τους ταιριάζουν. Η σωματοποίηση της άγριας χαράς, η αίσθηση ελευθερίας, ο δυνατός άνεμος που αντιστέκεται και σε βοηθάει ταυτόχρονα, η φυσική όρθια στάση, που σε απελευθερώνει από την καθιστή και γονατι

Γράφει ο Giorgos Kyriazis Καφές δίχως ζάχαρη πίνεται, ζάχαρη χωρίς καφέ όχι. Ξέρουμε τις εκφάνσεις του φρικιού και όσοι δε κατέχετε δεν πειράζει. Το φρικιό δε μπαίνει σε καλούπια, απλώνεται στη γλωσσολογική κουλτούρα της προσανατολισμένης σκέψης. Καλύπτει απροσδιόριστες διαστάσεις όπως ο «μαλάκας», κτλ. Έτσι επέρχεται η οικονομία του χρόνου, της γλώσσας και το βίτσιο του κώδικα επικοινωνίας. Φρικιό, λέξη μάλλον συνταξιοδοτημένη και μοιραία αφόρτιστη, με αναγωγή σε γενιές τριγωνομετρικά απείθαρχες που αγάπησαν το παρόν τους και παραδόθηκαν στο μέλλον τους! Ταρακουνήθηκα όταν συνειδητοποίησα ότι πλειοψηφίες μπορεί να χαρακτηριστούν κοινωνικά και πολιτικά φρικιά. Ιδέα δεν είχα ότι θα με απασχολούν οι φρίκουλες μετά από τόσα χρόνια και μάλιστα θα είναι γύρω μου, φορώντας ένδυμα κανονικότητας. Μπορεί τα φρικιά να είναι παραδόξως ευέλικτα, σκεπτόμενα, να οργανώνονται και να μας εκπλήξουν στο κοντινό μέλλον; Το φρικιό συνήθως ήταν ενικού αριθμού με έμπνευση και πάθος. Για μικρό ή μεγάλο διάστ

Γράφει ο  Giorgos Kyriazis Για αυτούς ο φουκαράς ο Αντώνης ο Έλληνας, φτωχόπαιδο με νοητική στέρηση, δεν έχει καμία διαφορά από τον άφραγκο απελπισμένο μετανάστη. Με την ίδια λαχτάρα επιστροφής στην κανονικότητα, της μίζερης ζωής τους, κλοτσάνε και τους δυο στην αφάνεια του αξιακού τους καιάδα. Το σαρκοφάγο ζώο μετά το φόνο για να τραφεί, με επιβεβαιωμένο το ένστικτο της επιβίωσης, χωνεύει ήσυχα απολαμβάνοντας την ασυλία της πράξης του. «Ο γιος της πλύστρας» γυρίζει την πλάτη στο μώλο υποκρινόμενος μια ιερή ρουτίνα. Ακυρώνει το εισιτήριο μια ψυχής στο δικαίωμα απόπλου στη ζωή και φεύγει προς τα έγκατα του πλοίου όπου η εταιρεία εξασφαλίζει σιγουριά. Η επικαιρότητα είναι λάσπη και δε συγχωρεί, υπάρχει στο αίμα του αθώου και του θύτη. Εδώ ρε είναι η Ελληνική Παιδεία..