Η ζωή ως ευκαιρία για επίδειξη και το καλοκαίρι για περισυλλογή

Του Γιώργου Κυριαζή

Είμαστε στη Φθιώτιδα σε υπέροχη μικρή παραλία που βρίσκεται ανάμεσα σε δυό λοφάκια, με αρχαιολογικό χώρο στο ένα και στο άλλο εκκλησάκι, κοντά στο χωριό μου που πριν λίγα χρόνια, με ελάχιστο κόσμο ακόμη κ Ιούλιο Αύγουστο, ήταν ιδανικά για μπάνιο, διάβασμα, παρέα, χαλάρωση, ακόμη και μεσημεριάτικα. 

Έκπληξη.
Σήμερα εξακολουθεί αυτό το μοτίβο, τα λίγα δέντρα έχουν φουντώσει, αλμυρίκια, πλατάνια, λεύκες είναι ζωηρά και καταπράσινα δίπλα στην ακτογραμμή.

Δεν υπάρχει η ανάπτυξη, δλδ το μαγαζί πίσω ή πάνω στην άμμο με τη θλιβερή αισθητική, που για άλλους είναι αναγκαίο. 

Αγναντεύω το βόρειο Ευβοϊκό και την Εύβοια απέναντι που είναι κοντά σα να λέμε Νάουσα-Νάξος. Ένα κοπάδι δελφίνια σε απόσταση 200 μέτρα κινείται νότια, ή σκούρα γυαλάδα τραβάει το βλέμμα μου, μια εσωτερική φρεσκάδα και πηγαία ικανοποίηση με αναστατώνουν, γελάω με συγκίνηση. Τι ομορφιά, σκέφτομαι! Εκείνη τη στιγμή της αναστάτωσης επανέρχεται απροσκάλεστη η αγάπη μου για την Πάρο και όλα τα καλοκαίρια μπλέκονται και γίνονται ένα. Συγκεντρώνομαι σε ένα από τα ελάχιστα σκάφη, που πλέουν στο κανάλι και κατεβαίνει νότια και αυτό, ένα ξύλινο ιστιοπλοϊκό που βρίσκεται κάνα δυό μίλια μακριά από την ακτή και για λίγο «αναγαλλιάζει το πέλαγος».

Φεύ.
Κάποιο παράφωνο τζιτζίκι πατάει γκάζι απότομα, το σπουργίτι που τσιμπολόγαγε πάνω από τα κεφάλια μας κάμπιες από τα φύλλα της λεύκας αφήνει μια κουτσουλιά που σκάει στο στήθος της αγαπημένης μου! Όλα έχουν ένα τέλος. 

Και τότε!
Ο κύριος 60+ Ελληναράς πληθωρική προσωπικότητα, υπέρβαρος, βροντόφωνος και υπέρ εξωστρεφής μπαίνει στο νερό με το εγγονάκι του. Η φωνή του μέσα στο καλοκαιρινό μεσημέρι με σκέπασε σαν μάλλινη κουβέρτα, μέχρι τα αυτιά.

Φωνάζει για τον εαυτό του και τα κατορθώματά του διαρκώς. Και έτσι εγώ έκανα λεφτά και με ξέρουν όλοι και τους ξέρω και έχω άκρες παντού και μετά πετάγεται στα παιδιά του, γιατί στην Ελλάδα όποιος δεν έχει παιδιά και μάλιστα πετυχημένα είναι ορφανός και η κόρη μου είναι ορθοδοντικός και έχει πελάτες όλους τους διάσημους της Αθήνας, της Ελλάδας και του κόσμου μη σας πω. Και ο γιός μου φτιάχνει χημεία και μπορεί να πάει γιατρός στο τρίτο έτος και θα βγάζει 15-20 χιλιάρικα το μήνα άρα γιατί να δουλέψει, όταν τελειώσει το χημικό, στον Λάτση και στον Βαρδινογιάννη με 10 χιλιάρικα το μήνα; Και όλα αυτά τα έλεγε από τα ρηχά που άλλαζε μπαλιές πότε σαν πολίστας και πότε σαν βολεϊμπολίστας με το εγγόνι, σε διπλανούς γνωστούς του που βρέχονταν κι αυτοί στα ρηχά χωρίς να μπορούν να ανταγωνιστούν στην ευφράδεια τον συμπαθή κύριο.

Κάποια στιγμή έγινε μια μικρή παύση και από την ανασκαφή του δίπλα λόφου άκουσα κάποια μυκηναϊκά πήλινα θραύσματα «οστρακισμού» να λεν:
Όχι άλλο κάρβουνο!
Εκεί ηττημένοι τα μαζέψαμε και φύγαμε για το σπίτι να φάμε καρπούζι.
Στο αυτοκίνητο ήθελα να βάλω Pink Floyd αλλά δε βρήκα το κουράγιο.