Παριανές υποκειμενικότητες

  Αυτό που συντελέστηκε χθες βράδυ στην αναμέτρηση Ελλάδας - Τσεχίας με βάση την κοινή λογική είναι αδιανόητο. Με τους Τσέχους να τελειώνουν το παιχνίδι με δύο ικανότατα και πολύπειρα σέντερ στο παρκέ (Μπάλντουιν και Βέσελι) η Ελλάδα επέλεξε να κρατήσει τον Παπαγιάννη στον πάγκο και να παίξει με κοντό σχήμα. Μια κίνηση υψηλού ρίσκου, αφού με τον καλύτερο πλέι μέηκερ του Ευρωμπάσκετ αντίπαλο (τον Σατοράνσκι) οι πιθανότητες να μην "ταϊστούν" οι ψηλοί και να μην πληγώσουν ανεπανόρθωτα την ελληνική ρακέτα ήταν λιγοστές. Απ την άλλη βέβαια, όσο κι αν ο Ιτούδης δοκίμασε μέσα στο παιχνίδι να "ματσάρει" τα ατού των Τσέχων με καθαρό μαν του μαν δεν κατάφερε πολλά πράγματα, αφού είτε σωματοδομικά δεν ταίριαζαν τα μαρκαρίσματα, είτε η άμυνά μας δεν είχε την απαραίτητη κινητικότητα (γρήγορη μετάβαση απ τη δυνατή στην αδύνατη πλευρά). Ετσι λοιπόν ανέσυρε απ το ντουλάπι του το τελευταίο του όπλο, το κοντό σχήμα και έκανε ρουά ματ στους πολύ επικίνδυνους και ανταγωνιστικούς Τσέχου

  Το πρώτο φιλικό της Εθνικής μας ομάδας μπάσκετ κόντρα στην Ισπανία μας άφησε με ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη. Μπορεί ο κυριότερος λόγος να ήταν η απολαυστική εμφάνιση του Γιάννη, όμως είμαι βέβαιος πως ο Ιτούδης πάνω απ όλα θα εκτίμησε τη συνέπεια που έδειξε η ομάδα στο αμυντικό κομμάτι στο μεγαλύτερο μέρος της αναμέτρησης. Πραγματικά όσοι χρησιμοποιήθηκαν (σχεδόν όλοι δηλαδή) έπαιξαν εξαιρετική άμυνα και αν εξαιρέσουμε κάποια προβλήματα στο αμυντικό ριμπάουντ που φανερώθηκαν στα μισά της τρίτης περιόδου, στο υπόλοιπο παιχνίδι "πνίξαμε" τους Ισπανούς που χωρίς κάποιον αξιόλογο οργανωτή δεν έβρισκαν επιθετικές λύσεις. Οσο για το Γιάννη εμφανίστηκε πιο δυνατός από ποτέ, ένα πραγματικό θηρίο που απλά ... δεν αντιμετωπίζεται με "νόμιμο" τρόπο. Και αν σε κάτι μοιάζει αυτή η ... δεύτερη έκδοση του Γιάννη με τη πρώτη (της εποχής Σκουρτόπουλου εννοώ) είναι ο σχεδόν πανομοιότυπος τρόπος που αποφασίζει να επιτεθεί, αυτή η μέθοδος του οδοστρωτήρα ένας εναντίον όλων που καταλ