Μαθαίνοντας να παίζεις χωρίς σέντερ
Αυτό που συντελέστηκε χθες βράδυ στην αναμέτρηση Ελλάδας - Τσεχίας με βάση την κοινή λογική είναι αδιανόητο. Με τους Τσέχους να τελειώνουν το παιχνίδι με δύο ικανότατα και πολύπειρα σέντερ στο παρκέ (Μπάλντουιν και Βέσελι) η Ελλάδα επέλεξε να κρατήσει τον Παπαγιάννη στον πάγκο και να παίξει με κοντό σχήμα. Μια κίνηση υψηλού ρίσκου, αφού με τον καλύτερο πλέι μέηκερ του Ευρωμπάσκετ αντίπαλο (τον Σατοράνσκι) οι πιθανότητες να μην "ταϊστούν" οι ψηλοί και να μην πληγώσουν ανεπανόρθωτα την ελληνική ρακέτα ήταν λιγοστές. Απ την άλλη βέβαια, όσο κι αν ο Ιτούδης δοκίμασε μέσα στο παιχνίδι να "ματσάρει" τα ατού των Τσέχων με καθαρό μαν του μαν δεν κατάφερε πολλά πράγματα, αφού είτε σωματοδομικά δεν ταίριαζαν τα μαρκαρίσματα, είτε η άμυνά μας δεν είχε την απαραίτητη κινητικότητα (γρήγορη μετάβαση απ τη δυνατή στην αδύνατη πλευρά). Ετσι λοιπόν ανέσυρε απ το ντουλάπι του το τελευταίο του όπλο, το κοντό σχήμα και έκανε ρουά ματ στους πολύ επικίνδυνους και ανταγωνιστικούς Τσέχους. 'Ηταν μια έμπνευση της στιγμής; Οχι βέβαια! Με όλη την προηγούμενη περίοδο χωρίς σέντερ αφού Παπαγιάννης και Κώστας Αντετοκούνμπο ήταν τραυματίες, ο Ιτούδης αναγκάστηκε να παίξει σημαντικά παιχνίδια χωρίς σέντερ. Χωρίς σέντερ έπαιξε και νίκησε την Κροατία των Ζούμπατς και Μάτκοβιτς, την Ιταλία που είδαμε όλοι πόσο επικίνδυνη είναι και παραλίγο να κερδίσει και τη Σερβία του "πολλά βαρύ" Νίκολα Γιόκιτς μέσα στο Βελιγράδι (ας όψονται οι άθλιοι διαιτητές κι ένα λάθος του Νικ στο τέλος ...). Η πιεστική άμυναν που εφαρμόζουν τα γκαρ και τα "τριάρια" της ομάδας στους αντίπαλους κοντούς είναι τέτοια που σχεδόν αποκλείει τη πάσα κοντά στο καλάθι, ενώ οι παράλληλες πάσες στην περιφέρεια κόβονται δημιουργώντας ευκαιρία για αιφνιδιασμό. Φυσικά όλ αυτά θα ήταν απίθανο να συμβούν, αν στο παρκέ δεν υπήρχε αυτό το μπασκετικό φαινόμενο που λέγεται Γιάννης Αντετοκούνμπο και που μπορεί στην άμυνα να καλύψει όχι μια αλλά ... δύο και τρεις θέσεις, δίνοντάς σου την εντύπωση πως στο γήπεδο η Ελλάδα παίζει με παίκτη παραπάνω!
Ετσι λοιπόν, ο κόουτς Ιτούδης παίρνοντας απ όλο το ρόστερ ό,τι παραπάνω μπορεί οδηγεί την Ελλάδα όσο πιο ψηλά γίνεται (ας θυμηθούμε την εμφάνιση του Αγραβάνη με τη Κροατία, του Ντόρσει με την Ιταλία, του Λαρεντζάκη και του Παπαπέτρου χθες). Δεν θέλω να λέω μεγάλες κουβέντες και πιστεύω πως το δυσκολότερο παιχνίδι μας μέχρι τώρα (και μάλλον ως το τέλος αν καταφέρουμε να κερδίσουμε) θα είναι αύριο το βράδυ κόντρα στη γηπεδούχο Γερμανία. Μια ομάδα που έχει ένα εξαιρετικό κόμπο γκαρ (τον Σρέντερ) που δύσκολα μπορούσαν να τον μαρκάρουν ακόμα και στο ΝΒΑ, τον Βάγγνερ σε ...ημιάγρια κατάσταση (δεν ξέρω βέβαια σε τι κατάσταση θα βρίσκεται μετά το στραβοπάτημά του απέναντι στο Μαυροβούνιο), πιεστική άμυνα με πολλές παγίδες που οδηγούν σε λάθη και γενικά παίκτες που πρώτ απ όλα είναι καλοί αθλητές και μετά καλοί μπασκετμπολίστες.
Απέναντι σ αυτό το πολύ σκληρό και αθλητικό σύνολο είναι ένα ερώτημα αν η Ελλάδα που ζορίστηκε απέναντι στη Τσεχία θα έχει τις δυνάμεις να ανταποκριθεί. Ηταν το μόνο παιχνίδι που ο Καλάθης και ο Γιάννης δεν πήραν τις προγραμματισμένες τους ανάσες συν το γεγονός πως οι Γερμανοί έχουν μια μέρα ξεκούρασης παραπάνω ενώ δεν ζορίστηκαν τόσο πολύ απέναντι στο Μαυροβούνιο. Παρ όλ αυτά, σ ένα παιχνίδι θεωρητικά εύκολο έδειξαν μια αδυναμία να προσαρμοστούν σε μια όχι και τόσο δύσκολη στην ανάγνωση και κινητική ζώνη. Βεβαίως στο διάστημα αυτό στερήθηκαν τις υπηρεσίες του Βάγγνερ που ήταν τραυματίας στο πάγκο, αλλά είμαι σχεδόν βέβαιος πως αυτή τους η αδυναμία δεν θα πέρασε απαρατήρητη απ το ελληνικό προπονητικό σταφ. Μια ζώνη αρκετά διαφορετική απ αυτή που είδαμε απ τους Μαυροβούνιους με μαν του μαν πάνω στον Σρέντερ και άμυνα χώρου και θέσεων στους υπόλοιπους, ίσως να είναι αυτή που τελικά θα δώσει τη νίκη. Και φυσικά για ένα ακόμα παιχνίδι θα είναι καθοριστική η συμβολή των παικτών που θα έρθουν από τον πάγκο. Αναμένω να έχουν συμμετοχή τόσο ο Λούντζης όσο και ο Αγραβάνης, ενώ είναι απαραίτητο να επιστρέψει ο Ντόρσει στα γνωστά του στάνταρτς σκοραρίσματος μετά το χθεσινοβραδυνό του "μπλακ άουτ" (άνθρωπος είναι κι αυτός, δικαιούται ένα άσχημο παιχνίδι, αφήστε που οι Τσέχοι έχουν παραδοσιακά την ικανότητα να μας χαλάνε το ... μυαλό). Ετοιμοι λοιπόν για το μεγάλο παιχνίδι; Πάμε να το ζήσουμε!
