Βερμπαλισμός και ιστιοσανίδα.
Γράφει ο Giorgos Kyriazis
Όταν σπέρνεις ανέμους θερίζεις θύελλες, αλλά μπορεί και τίποτα.
Ο Σερφίστας πετάει (δεν περπατάει) πάνω από τη θάλασσα.
Ο αθλητής που κατέχει υψηλή τεχνική σε ένα άθλημα μετατρέπεται σε ζογκλέρ για τον παρατηρητή.
Τρέχει πολύ γρήγορα, παίζει με τα κύματα, εκτοξεύεται ψηλά, περιστρέφεται και στους δυο άξονες και ο χρόνος σχετικοποιείται, ανάλογα την απόλαυση.
Σε πολύ υψηλό επίπεδο ένας απλός θεατής δεν αντιλαμβάνεται τι ακριβώς εκτελεί ο πρωταθλητής.
Οι φιγούρες, τα άλματα, το waveriding, τα loops, οι ταχύτητες που φτάνουν ταχύτητες αυτοκινήτου, απαιτούν εξαιρετική φυσική κατάσταση, αυτοέλεγχο, κουράγιο, αυτοπεποίθηση, ταλέντο, αντοχή στις καιρικές συνθήκες και θυσία χρόνου και χρήματος.
Ανήκει στα σπορ «επίδειξης» και έλκει άτομα που τα παραπάνω χαρακτηριστικά τους ταιριάζουν.
Η σωματοποίηση της άγριας χαράς, η αίσθηση ελευθερίας, ο δυνατός άνεμος που αντιστέκεται και σε βοηθάει ταυτόχρονα, η φυσική όρθια στάση, που σε απελευθερώνει από την καθιστή και γονατιστή ζωή, έρχεται να δώσει την αίσθηση ότι ελέγχεις τη φύση και τροφοδοτείσαι με την ψευδαίσθηση ότι μπορείς να ελέγξεις και τον εαυτό σου.
Όλο το σώμα αγρυπνεί και συνεργεί με το νου δημιουργώντας, μαζί με τις ενδορφίνες που απελευθερώνονται, ένα περιβάλλον χαράς, ευεξίας και υγείας.
Η αδρεναλίνη, που άφθονα παράγεται και είναι στρεσογόνα, βάλλεται από τις αντίπαλες ενδορφίνες και, αν κατέχεις καλά την τεχνική, εξουδετερώνεται.
Ο εγκέφαλος ξεγιελιέται, ξεχνάς ποιος-α και τι είσαι. Η ταυτότητα σου γράφει σέρφερ.
Τα υλικά και οι δράσεις έχουν ονόματα που οι «άλλοι» δεν γνωρίζουν και αυτό κάνει τους σερφίστες να μειδιούν συνωμοτικά.
Το σώμα αντριεύει και γίνεσαι χειρονάκτης με σκοπό, την αποθέωση του εαυτού. Μαζί με εαυτούς συναθλητών ο ναύτης μπαίνει στο βαπόρι της κοινωνικότητας και σε όλα τα τερτίπια της.
Όταν όμως τα παραπάνω συνδυάζονται με μια συζήτηση περί βερμπαλισμού, όπως σήμερα στη θάλασσα, νοηματοδοτείται και ολοκληρώνεται μια όμορφη μέρα που τα μέλη ψήφησαν και ψηφίστηκαν από όλους.
