Πολιτικά φρικιά, ακτιβισμός και αναρχία.

Γράφει ο Giorgos Kyriazis

Καφές δίχως ζάχαρη πίνεται, ζάχαρη χωρίς καφέ όχι.

Ξέρουμε τις εκφάνσεις του φρικιού και όσοι δε κατέχετε δεν πειράζει.

Το φρικιό δε μπαίνει σε καλούπια, απλώνεται στη γλωσσολογική κουλτούρα της προσανατολισμένης σκέψης.

Καλύπτει απροσδιόριστες διαστάσεις όπως ο «μαλάκας», κτλ.

Έτσι επέρχεται η οικονομία του χρόνου, της γλώσσας και το βίτσιο του κώδικα επικοινωνίας.

Φρικιό, λέξη μάλλον συνταξιοδοτημένη και μοιραία αφόρτιστη, με αναγωγή σε γενιές τριγωνομετρικά απείθαρχες που αγάπησαν το παρόν τους και παραδόθηκαν στο μέλλον τους!

Ταρακουνήθηκα όταν συνειδητοποίησα ότι πλειοψηφίες μπορεί να χαρακτηριστούν κοινωνικά και πολιτικά φρικιά.

Ιδέα δεν είχα ότι θα με απασχολούν οι φρίκουλες μετά από τόσα χρόνια και μάλιστα θα είναι γύρω μου, φορώντας ένδυμα κανονικότητας.

Μπορεί τα φρικιά να είναι παραδόξως ευέλικτα, σκεπτόμενα, να οργανώνονται και να μας εκπλήξουν στο κοντινό μέλλον;

Το φρικιό συνήθως ήταν ενικού αριθμού με έμπνευση και πάθος.

Για μικρό ή μεγάλο διάστημα κοπάδιαζε γύρω από ένα ιδεολόγημα της εποχής του και αργά ή γρήγορα αποσυρόταν στην ιδιώτευση.

Στο παρόν τα βρίσκεις σε αναπαλαιωμένα κινήματα για την προστασία του περιβάλλοντος , στην πολιτική χωρίς κόμματα αλλά με πολλά κομμάτια, στην υπεράσπιση των αδυνάτων και σε άλλα όμορφα και άμορφα που χαϊδεύουν και χρηματοδοτούν οι εξουσίες.

Οι ρήξεις είναι, κοινωνικές, ολίγον πρακτικές, μάλλον μαλθακές, ψηφίζουν, σπάνια ξεπερνούν την ευγένεια, είναι χαμηλού ρίσκου, οργανωμένες στα θεσμικά, κρατικά και νομοθετικά ερείπια.

Υπάρχει Ελπίς στην αναλυτική σκέψη και στα συναισθήματα;

Ο θυμός είναι σχεδόν παράνομος και κυνηγημένος, τα πάθη περιχαρακωμένα σε κοινωνικές και ψυχολογικές ορολογίες.

Στο παιγνίδι όμως δεν υπάρχει ισοπαλία και ξέρουμε ποιος βγαίνει νικητής.

Μια φωνή μιλά στη συνείδηση του λαού: δεν είναι ώρα ακόμη.

Είναι η φωνή του φόβου της προπαγάνδας και του συμφέροντος.