Επίσκεψη στα αρχαία λατομεία της Πάρου
Γράφει ο Giorgos Kyriazis
Η είσοδος στη στοά αθέατη και η κάθοδος δυσπρόσιτη. Οι κόρες των ματιών προσπαθούν να προσαρμοστούν και μετά από λίγο αποτυγχάνουν.
Στο απόλυτο σκοτάδι με ένα κερί στα χέρια και ένα φακό στην τσέπη. Στη σιωπή μερικές αραιές και βαριές σταγόνες ακούγονται.
Προχωράμε προσεχτικά, αργά να μην ενοχλήσουμε τα αγέννητα αγάλματα από τον αιώνιο ύπνο τους. Ενσωματωμένα στο ανέγγιχτο μάρμαρο που χτυπάει αθόρυβα η καρδιά του βουνού. Στις φλέβες του βουνού αντί για αίμα κυκλοφορεί αέρας αρκετός για να ανασαίνουμε. Επικρατεί ηρεμία, γαλήνη και δροσιά.
Η ασύλητη πέτρα ειναι τυφλή στο σκοτάδι, μόνη μαζί με άλλες.
Λυχνίτης ατόφιος με αδιατάραχτη συνοχή των κρυστάλλων του, λεπτόκοκκος, παραλαγμένος με χώμα, αθέατος, αρωματισμένος με τη φρεσκάδα του αγέραστου χρόνου. Η σάρκα του, σάρκα της Αφροδίτης της Μήλου, φτιαγμένη από το υλικό των αρχαίων θεών που πρώτα αναστήθηκαν και μετά έζησαν.
Αγέννητα και γεννημένα μάρμαρα συγκατοικούσαν στο σώμα του βουνού, τέκνα της αρχής και του τέλους της ύλης. Η ύλη έγινε ιδέα, πήρε μια παγωμένη ανάσα παντοτινού χρόνου και εξέπνευσε θνητό κάλλος. Το ψυχρό, διαυγές και γόνιμο μάρμαρο χαρίστηκε στην έμπνευση του τεχνίτη.
Δυστυχισμένοι δούλοι και ελεύθεροι πολίτες μαζί ξεγέννησαν τα μάρμαρα και έτσι σμιλεύτηκε το πέρασμα του πολιτισμού από την αρχαία Ελλάδα δημιουργώντας κάτι ανώτερο από τις προσδοκίες.
ΥΓ. Μετά από συμπόσια, ημερίδες, «υποσχέσεις και πολύχρωμα μπαλόνια», μελέτες κτλ. τα αρχαία λατομεία, μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, εξακολουθούν να είναι εγκαταλειμμένα από την πολιτεία, με μόνη προστασία κάτι κάγκελα.
Κάπως έτσι ρημάζουν όλοι οι αρχαιολογικοί χώροι, μαζί και τα δημόσια κτήρια της Πάρου ενός νησιού που ήταν θαύμα της φύσης και μετατρέπεται σε θαύμα κερδοσκοπίας και ανοησίας.
